Ugh door jouw verhalen komt het sterven van mijn oma weer helemaal terug. Die is elf januari drie jaar geleden plotseling overleden en ik vond/vind dat zo zo zo zwaar. Tot die tijd, als mensen zeiden dat opa’s of oma’s overleden waren, dacht ik altijd: kom op, dat is toch niet zo erg, ze waren oud etc. Maar ik ben nog nooit zo verdrietig geweest als de week na de dood van mijn lieve, lieve grootmoedertje. Voor de crematie ook vreselijk, alleen maar lopen janken. Ik vind het gewoon zo STOM dat je iemand nooit meer spreekt, zo godvergeten ongezellig dat ik haar nooit meer kan bellen.
Sorry ik trek het een beetje naar mij toe, ik wilde alleen ff sterkte wensen omdat ik nog zo goed weet hoe het voelt 
