Ik wou jullie eigenlijk al gister op de hoogte brengen. Maar het ging fysiek opeens niet goed met me. En schijnbaar heel veel bloed heb verloren en nog aan het infuus lig met een katheter in om weer aan te sterken.
Helaas heeft de bevalling zich volledig doorgezet. Ik heb uit het gekrijst. Het was zeer pijnlijk en de pijnstilling niet hielp. Ik heb bewondering voor vrouwen die bewust (ook onbewust) voor kiezen volledig natuurlijk te bevallen zonder enige vorm van pijnstilling. Ik wil ieder geval zoiets nooit meer maken en het ook nooit meer zal vergeten.
Iets na 09;00 is onze zoon en broertje geboren. En nog zo’n 15 a 20 min geleefd voor hij in mijn arm op mijn borst heen ging. Mijn vriend is doormiddel van video bellen en gewoon bellen van begin tot het eind bij geweest. En nog de baby paar keer naar lucht heeft zien happen en zijn handje zien bewegen. Er na heb ik onze dochter gebeld en ja dat was het moeilijkste telefoon gesprek dat ik tot nu heb moeten voeren. Ze was zo intens verdrietig want de dag ervoor had ze toch weer hoop dat de baby tot de uitgerekende datum in mijn buik zou blijven zitten. En voor de zoveelste keer zei dat ik mijn vagina dicht moest tapen zodat hij er niet uit kon(heerlijke kinderlogica). In de middag ja was ze heerlijk buiten aan het spelen en ze zich weer goed voelde. Maar toen ik haar einde van de middag sprak weer dacht dat de baby nog leefde en niet kon wachtte tot ik thuis was en ze de baby kon ontmoeten en later mee spelen. Dan breekt je hart omdat je opnieuw moet uitleggen dat de baby naar de hemel is gegaan. En ja op einde van gesprek zei ze dat ze weer naar buiten de tuin in ging op zoek naar haar broertje om mee te spelen. En dat kwam wel even binnen dus dat gaat nog zwaar worden de komende tijd.
Ze hebben de placenta toch nog operatief moeten verwijderen maar gelukkig alles goed gegaan is. Bij de bevalling is alleen de gynaecoloog en zuster bij geweest. En dan mijn vriend via video en gewoon bellen. Hij heeft nog tot ik naar de OK moest bij me gelegen dus tot uur of 10:45 en de zuster heeft hem in een plastic bakje met water gedaan zodat hij mooi blijft. En mijn vriend en dochter hem straks als ik weer thuis ben ook nog kunnen vast houden en afscheid nemen. Hij is helemaal perfect en alles er op en eraan. En ze geen idee hebben voor nu wat de reden is dat mijn vliezen zo vroeg gebroken zijn. De placenta is wel voor onderzoek opgestuurd maar ze denken dat er op dat ik sinds paar dagen terug infectie ontwikkeld had er verder niks uit gaat komen. Hij ligt sinds ik gister middag er klaar voor was bij mijn in het bakje water in bed. Ieder keer als ik er naar kijk dan breekt mijn hart. Mijn vriend is nog steeds heel kalm er onder maar ze zeiden hier in het ziekenhuis dat we nog in shock verkeren en de echte klap nog komen gaat.
We hebben hem vernoemd naar mijn vriend zijn overleden oma en de bekende basketballer die begin dit jaar bij de helicopter crash is overleden. (Graag niet met de naam op mijn bericht reageren). Maar ik vind dat jullie dat wel mogen weten. En we jullie likes, berichten, lieve woorden en medeleven echt zeer waarderen en dankbaar voor zijn! 
.
heel veel sterkte gewenst samen 