Wow ik kreeg er net een NL alert van echt ziek hard in m’n oor. (Iig, als jij in D woont) Schrok me kapot haha
Ik ook, wat een irritant geluid is dat zeg. Werkt wel goed
. Woon er 80 km vanaf maar zal met de wind te maken hebben dat ze bij een groot gebied waarschuwing geven.
Ik ruik echt al voor de tweede keer vandaag een hele lekkere parfumgeur maar ik heb echt geen idee wat het is haha. Wel lekker
Ik wil even wandelen maar heb deze buurt wel zo’n beetje gezien eigenlijk. Dan maar fietsen?
@Totoro @hereandnow ja dat geluid is zo hard! Ik woon er zo’n 30 km vanaf, lijkt me een kleine das dat je er hier last van hebt toch.
Nee volgens mij niet! Ruiken sowieso niet, lucht is gewoon blauw, klein beetje heiig maar misschien wil ik dat er in zien haha
Ik heb echt zo’n zware dag op werk
Mag ik al naar huis
Ik ben echt teleurgesteld in mijn ouders. Ik ben in BE, zij in NL. Toen ik corona kreeg heb ik ze meteen gebeld, toen zeiden ze dat ze me vet vaak zouden bellen. Maar ik heb bijna niks van ze gehoord, geen kaartje, geen bloemetje, maar een paar appjes en maar één keer videobellen met de hele familie. Ik ben nu al een maand herstellende en het is best zwaar geweest, vooral de eerste weken isolatie. Daarnaast ligt ook alles van mijn stage overhoop en heb ik gewoon last van mijn lichaam en de dichte grenzen. Toen ik aan mijn zus vroeg of ze een kaartje wilde sturen, zei ze dat ik er maar één van haar moest kopen (ze ontwerpt ze en verkoopt ze).
Ik voel me gewoon echt in de steek gelaten door ze. Ze beloven zoveel, maar maken zo weinig waar en ik voel me er echt alleen door. Ik krijg nu alleen maar rants over wat er daar aan de hand is en hoe gestrest iedereen is.
Ik heb erover nagedacht om ze een pot met vergeet-me-nietjes te sturen.
Zelfs toen ik vertelde over mijn master, kreeg ik maar één reactie waarin stond ‘oh, ik dacht dat je dat al lang gedaan had’
Dat laatste is een stunt.
Maar wat vervelend dat je je niet gehoord voelt en dat ze niet echt naar om omkijken. Ik hoop echt dat er tot hun door gaat dringen hoe zwaar je deze corona hebt ervaren. Veel sterkte !!
Dit is misschien wel een heel extreem voorbeeld van hints niet begrijpen maar toen mijn (nu) man voor het eerst bleef slapen, keurig op een luchtbed op mijn studentenkamer, vroeg ik hem of het luchtbed wel lekker lag. Dat heb ik 2 keer herhaald, want het luchtbed lag uitstekend, totdat ik hem maar gewoon gevraagd heb in mijn bed te komen liggen. Heb hem later nog gevraagd waarom hij er niet op in ging… Hij dacht dat ik het uit beleefdheid vroeg 
Dankjewel! Ik hoop het ook. vind het ook gewoon gek. Als mijn dochter met een enge ziekte met complicaties in een ander land ligt, zou ik me echt zorgen maken en haar in de watten leggen denk ik. Maar ja.
hahahaha, hier heb ik echt om gelachen. Maar wel netjes van hem haha
Ik heb iets afgesproken met een collega en ik hoop zo dat ze af gaat zeggen want heb er precies 0,0% zin in
Wie kan mij helpen, ik loop zo achter met mijn school opdracht omdat ik het gewoon echt niet op een rijtje kan krijgen. Ik heb een interview gehouden, deze getranscribeerd, gecodeerd en thema’s gemaakt. Mijn verslag is deductief dus inleiding, theoretisch kader, methode, bevindingen, discussie, conclusie. Maar hoe ga ik nu literatuur vinden voor mijn theoretische kader? Op basis van wat ga ik zoeken?
Wat verschrikkelijk kut dat je zo weinig steun en interesse vanuit je familie krijgt. Klinkt als een hele scheve verhouding, hoop dat jullie wat nader tot elkaar kunnen komen 
De vergeet-me-nietjes zijn onderweg naar mijn ouders
Ook na een avondje vol wijn, geflirt, etc? Want anders had ik dit ook nooit durven vragen!
Ik heb het zo koud. Het tocht hier en heb geen zonlicht in huis en fuck veel te koud voor mij. Verwarming kan niet meer aan en blegg. Zit nu met koude handen en ingepakt alsof het winter is.
Ah, ik vind dit echt verdrietig en ontzettend onaardig van je familie dat ze zo niet reageren. Zouden ze dit wel snappen denk ik? Ik hoop echt dat er wat zal veranderen.
Alleen mijn moeder misschien. Maar het is ook gewoon een beetje voor mezelf om het toch nog grappig te maken. Ik krijg ook alleen kaartjes op mijn verjaardag als ik erom vraag en afgelopen jaar hadden ze alleen een taart voor mijn tweelingzus en niet voor mij. Dus dit is een patroon waar we in zitten. Mijn moeder zegt er vaak sorry voor, maar gaat dan weer zo erg in de slachtofferrol dat ik er echt niks mee kan.
Maar even ter verdediging tegenover hen: ik snap het ergens ook wel. Allebei mijn ouders zijn chronisch ziek, zowel fysiek als psychisch en mijn vader en zus zijn autistisch. Ik ben degene die de minste aandacht vereist en daardoor helaas ook krijgt. Maar gezien de situatie is het logisch. Alleen op dit soort momenten heel erg pijnlijk.