dagboek post, sorry
Ik ben weer langzaam aan het reintegreren op werk na mijn burnout. Nu hadden ze gisteren iets georganiseerd buiten werktijd om, een diner en meeting over huidige stand van zaken.
Ik heb niet echt vaste collega’s, dus ik ken eigenlijk niemand goed behalve mijn managers. Als ik naar kantoor ga zit ik ook altijd alleen, dat vind ik gewoon fijn.
Dus ik er heen, baalde ik al dat de parkeerkosten 5 euro per uur (!!) was. Vervolgens kom ik daar aan en ken ik legit niemand, normaal vind ik dat geen probleem want zo sociaal ben ik ook niet. Dus ik sta schaapachtig met mijn water te staan.
Na een kwartier bedacht ik me echt dat ik gek geworden was om dit te doen, want ik vind dit niet eens leuk, dus waar doe ik dit voor?? Vervolgens heb ik mijn glaasje neergezet en naar huis gereden. En ik ben hier gewoon trots op, omdat ik zelf nu mijn eigen grenzen opmerk en ik dingen wil doen doe ik fijn vind. Sinds corona en de burnout vind ik al dat sociale niet fijn, en merk nu dat ik gewoon moet leren luisteren naar mezelf.