Lief dat je het vraagt. Ik zit in een soort overlevings modus. Een dag ziek gemeld, gehuild en ingestort. Kind was naar de opvang gelukkig. En nu maar door; gewoon werken, gewoon doen in het bijzijn van het kind. We gaan in relatietherapie, want na 12 jaar wil ik het nog wel proberen. Het voelt heel raar, want constant knoop in mijn maag, voel me verraden en kan het niemand vertellen. Dat is ook mijn eigen keuze, ik wil geen familie erin betrekken en heb gewoon geen sociaal leven. Ik kan hem niet meer vertrouwen, vraag me af of er niet meer gebeurt is. Ik heb niet de energie om constant ruzie te gaan maken, we praten erover en verder leven we gewoon samen alsof er niks gebeurt is.