Gisteren had ik een inzetbaarheidsgesprek. Ze willen mijn tijdelijke contract eerder stoppen. Bij mij barste de bom wel toen ik mijn verhaal vertelde, was ook enorm emotioneel. Ik had ook niet verwacht dat ze me gelijk zouden ontslaan. Maar ze doen het vooral voor mijn gezondheid. Het lag echt niet aan het werk dat ik leverde, iedereen was enorm blij met me en mijn teamleider gaf me ook altijd veel complimenten. Maar het gaat niet goed met me. Ben te snel na studie fulltime gaan werken zonder rust, terwijl ik mentaal nog veel problemen heb (onzekerheid vooral) maar ook dat ik zo alleen ben. Heb geen vrienden, sluit mezelf steeds meer op. Daardoor werd de drempel steeds hoger. Uiteindelijk ben ik wel opgelucht. Ik krijg nog een aantal maanden salaris dus hoef me daarover geen zorgen te maken op dit moment (en ben vrijgesteld van werk). Ik was gewoon zo lang alles aan het opkroppen. Ik had totaal geen motivatie voor het werk. Als dit gesprek niet was geweest, dan had ik het zelf ook niet meer kunnen volhouden. Ik was voor dit gesprek zelfs al aan het kijken wat ik wel wil doen als werk, wat ik nou echt leuk vind. Dit werk vond ik namelijk echt niet leuk maar ik had continu het gevoel dat ik gewoon door moest gaan. Ik was eigenlijk echt ongelukkig, als ik wakker werd had ik gewoon niets om naar uit te kijken, ik keek zo enorm tegen mijn werk op. Maar ook omdat ik dus verder niks in mijn leven heb.
Wel goed dus dat dit is gebeurd, want ik krijg nu de vrijheid om aan mezelf te werken en te vinden wat ik nou echt wil. Maar ik vond het team en de andere collega’s die er werken zo leuk en je mag daar zo erg jezelf zijn, heb dan het gevoel dat ik dat niet meer zal krijgen in ander werk. En wat ik vaak hoor is dat zo lang de collega’s leuk zijn, het werk niet per se leuk hoeft te zijn. Dit was bij mij helaas niet genoeg. Hoe leuk de mensen ook waren, ik vond het werk gewoon echt niet leuk, waardoor ik het gevoel had is dit het nou? Hoe de hell moet ik dit werk volhouden? Het neemt zo veel tijd van je leven in. Was ook jaloers op anderen dat zij dat zo makkelijk konden (maar zij vinden het werk wel leuk dan natuurlijk).
Voel me nog steeds een beetje in shock, maar het had gewoon zo moeten lopen. Hopelijk vind ik iets dat ik wel echt leuk vind en kan ik goed aan mezelf werken in deze tijd.