Voor mij is de context nog een hele belangrijke factor dus ik zou je aanraden daar ook over na te denken. Ik denk dat je ambitie en privé-leven goed te combineren zijn in de juiste condities.
personal story
Ik ben 2 jaar geleden doorgegroeid tot een functie waar ik eigenlijk te onervaren/te jong (29, 2 jaar werkervaring in dit bedrijf) voor was, onder de voorwaarde dat ik opgeleid zou worden. Dat is niet gebeurd en wij hebben ook geen ontwikkelingsbudget dus extern kan ik het ook niet zoeken (heb ik zelf de financiële situatie niet voor op dit moment). Nu vraag ik me wel eens af of ik een ‘‘stapje lager’’ niet leuker vind, maar nee; de functie, het richting geven, het strategische ligt me enorm, mijn team vindt me top. Ik kan zoveel beter op de grote lijnen leidinggeven dan inhoudelijk en gedetailleerd zijn.
Wat me niet ligt is dat er in mijn huidige bedrijf 4 60+ mannen soort van boven mij staan (directeur+MT), waarvan de 3-MT leden officieel een functie op mijn level hebben naast MT-lid. Deze personen pullen continue hun zogenaamde hogere status en ervaring, zijn belerend, en daar kom je dus niet mee vooruit. Verder staat er op mijn level 1 vrouw van in de 50 en zij voelt zich net zo ongemakkelijk als ik. De teams van de mannen zijn zeer ontevreden over hen… Zaken als onveilig, vrouwonvriendelijk, discriminerend, voortreksituaties, grilligheid afhankelijk van humeur van de directie, feedback geven als ‘‘je kan wat meer lachen’’, zijn bij ons vrij aanwezig. Grote rode vlaggen natuurlijk - dat is wel duidelijk.
Deze situatie heeft invloed op mijn dagelijkse welzijn. Maar ik ben wel zeker dat dat niet van de ambitieuze baan is. Ik solliciteer dan ook naar functies op hetzelfde level of MT/directie, want dat kan ik best wel. Wel let ik op de samenstelling bij het bedrijf, ontwikkelingsaanbod e.d. en vind ik het ook niet erg om op iets lagers te solliciteren als dat een fijne ingang is.
