Mijn god, ik kom van een functie waar ik eens in de 6 weken mijn collega’s zag en eigenlijk alleen maar zelfstandig mijn agenda indeelde. Nu werk ik een paar maanden in een subteam van 15 man ofzo en serieus 30-50% van mijn tijd ben ik alleen maar aan het invallen omdat er iemand ziek is. Echt wennen dat bijna elke dag toch anders is dan in mijn rooster staat.
Niet erg, maar ik kom niet toe aan dingen die ik eigenlijk ook nog moet doen.
Een van de bedrijven waar ik de administratie voor draai moet de gehele tvl van een kwartaal terug betalen omdat ze niet genoeg omzetverlies hebben gehad. Ik kan er niets aan doen want was met zwangerschapsverlof. Maar ik had natuurlijk wel kunnen uitrekenen wat de maximale omzet die gedraaid zou mogen worden was want de regels waren al van te voren bekent. Maaaaar dat heb ik dus niet gedaan en nu gaan ze mij dus sowieso een stom wijf vinden.
Ik zou geen dagen inleveren (mogen ze ook helemaal niet vragen) maar het verder daarbij laten, ik zou niet vragen om wie er wel en niet heeft ingeleverd vorige keer, dat is in principe niet jouw zaak (hoewel ik heus wel snap dat het steekt als het zo verkocht is aan jullie).
Je username past beter bij je collega’s. Heb een vast contract dan zou ik sowieso dit keer gewoon mijn poot stijf houden. En anders denk ik ook, of hooguit 2 vakantiedagen doen of zo. :’)
Het is sowieso een onredelijk verzoek, ongeacht wat de rest heeft gedaan. Dus ik zou alsnog gewoon voor jezelf besluiten niks in te leveren, is echt niet oke hoor.
Vragen kunnen ze altijd. Je hoeft er geen gehoor aan te geven in principe.
Wat jouw collega’s doen gaat jou niks aan.
Ik moet zo erg wennen aan het feit dat ik een baan heb waar alles gewoon ontspannen is. Soms heb ik ook wel echt een beetje weinig te doen, maar volgens mij vinden ze het prima en vinden ze het gewoon druk genoeg. Ook collega’s die zeggen dat ze het te druk hebben: goed, dan krijg je deze opdracht niet. Overwerken: je krijgt je precieze aantal uren terug. En dat in een agency. Echt bijzonder. Ik ben zo gewend om weekenden te moeten werken (terwijl het een 9/6 kantoorbaan is) en vaak op je flikker te krijgen en super hard te moeten werken, dat ik dit haast niet kan geloven. Laatst reageerde ik om 19.00 uur op een mail en mijn baas stuurde me toen een bericht dat ik na mijn werktijd écht niet hoefde te reageren en dat ik geen druk moet voelen. Ik zat echt zo 
zo fijn.
Weet niet of het helemaal het juiste topic is, maar ik vroeg me iets af.
Ik ben nu met een duale opleiding bezig, dus ik studeer en sta daarnaast gewoon ergens onder contract. Nu had ik een gesprek met een collega over dat ik een stuk beter ben in de onderdelen van mijn werk waar kennis voor nodig is, maar dat ik in de praktische vaardigheden niet zo heel goed ben. Nou was dat niets wat ik nog niet wist.
Maar het zorgt er wel voor dat ik bij mezelf een beetje ga denken van: als je ergens zo veel moeite voor moet doen, kun je dan niet beter iets gaan doen waar je wat meer aanleg voor hebt? Die collega verwachtte opzich wel dat ik het zou kunnen leren, maar dat ik er heel hard voor moet gaan werken. Nu vind ik mijn werk leuk, ik heb leuke collega’s en ik vind het (voor nu) niet erg dat ik er soms wat harder voor moet werken. Maar ik blijf in mijn hoofd dan denken dat het niet terecht is dat ik daar zit en dat ze beter iemand met meer ‘talent’ hadden kunnen aannemen. En ook voor mezelf ben ik dan wel eens bang dat ik nu gewoon perse ‘het onmogelijke’ wil en dat als je ergens heel hard voor moet werken dat eigenlijk betekent dat je veel beter iets had kunnen doen waar je meer aanleg voor hebt.
Beetje vaag verhaal misschien, ik weet niet zo goed hoe ik dit moet verwoorden. Maar misschien dat iemand iets herkent?
Zou er voor mij aan liggen, wat dat praktische dan precies is en hoeveel van je werk dat in beslag neemt. En hoe uitzonderlijk goed moet je erin zijn om er werk van te maken?
Vind je het vervelend om er veel moeite in te stoppen? Of vind je het wel leuk?
In beginsel denk ik, aanleg of niet, als je het lang en vaak genoeg doet wordt je er vanzelf wel goed in. Alleen je moet dat wel willen dan (als je het en niet leuk vind en het kost moeite, is het logisch dat je die moeite er niet in wilt stoppen).
Het zijn meer de kleine handige dingetjes die ik vaak lastig vind. 99% gaat gewoon goed, maar met name kleine, nauwkeurige handelingen vind ik lastig. Ik heb een medisch-technische functie en mijn medische kennis, diagnoses en uitwerkingen van onderzoeken zijn allemaal gewoon goed. Maar bijvoorbeeld voor een bepaald onderzoek moet ik op 0,2 mm nauwkeurig metingen kunnen doen met een meetlint. En daar ben ik dan zó onhandig in. Of bijvoorbeeld zien of iets symmetrisch is, dat vind ik enorm lastig.
Maar ik had het er vandaag even met twee collega’s over. En die zeiden eigenlijk allebei dat ze het belangrijker vonden dat ik onderzoeken kan interpreteren en de juiste diagnoses stellen en dat ik die kleine handigheidjes vanzelf leer. Dus ik voel me er al iets beter over dan gister gelukkig.
Ik denk juist dat je een bepaald analytisch denkvermogen moet hebben en dit moeilijk aan te leren is. Dat heb je. Die kleine praktische dingen daar kun je geloof ik met ervaring echt wel handiger in worden! Dat lijkt me makkelijker te leren dan andersom.
Is het geen idee om overal waar je tegenaan loopt op te schrijven en dan elke dag een half uurtje te videobellen met de persoon die je inwerkt? Dan kan je al die vragen stellen en is er ook ruimte voor antwoord.
Mijn werkgever heeft mij een vast contract aangeboden, heel fijn natuurlijk en ben er erg blij mee. Ze doen zelf al 150 erbij op mijn huidige loon (wat echt iets meer dan minimum is haha), maar ze gaan er natuurlijk vanuit dat ik er nog wat bij op wil. Maar vind het heel lastig wat redelijk is om te vragen? Heb al gekeken of er in de buurt vacatures zijn waar het verwachte loon bij staat, maar dat staat dus nergens bij vermeld 
binnen mijn werkveld verdien je aan de andere kant van t land meer dus daar kan ik niet echt mee vergelijken. Heeel lastig dit.
Denk dat ik morgen een collega die een jaar ouder is en er al paar jaar langer werkt ga vragen wat zij verdient, zodat ik daar in ieder geval niet boven hoef te zitten want dat zou dan onredelijk zijn denk ik. En anders maar gewoon keihard bluffen?
Het klinkt alsof je het inderdaad lastig vindt om meer te vragen. Besef wel dat je in een hele goede positie bent: je weet dat ze je graag willen behouden! Misschien kan je nog aangeven wat voor soort werk je doet of welke achtergrond je hebt en zijn er toevallig forummers die iets vergelijkbaars doen of deden?
Ik wil je in elk geval op het hart drukken: wees niet te bescheiden, blijkbaar ben je goed in wat je doet!
Ja misschien ben ik inderdaad te bescheiden haha. Ze kunnen ook letterlijk niet zonder mij (er heeft een andere collega onlangs ontslag genomen), maar ik vind het ook gewoon ongemakkelijk om geld te vragen?
Ik heb vorig jaar juni HBO-Rechten afgerond en ben nu werkzaam als notarieel medewerker. Maar ben hier in september 2018 begonnen als stagiaire, toen jaartje naast mijn studie als secretaresse blijven werken, vervolgens half jaartje afgestudeerd en werk sinds juni vorig jaar fulltime. Dus zodra het vaste contract in gaat doe ik dit werk een jaar.
Mocht er iemand soortgelijk werk doen dan hoor ik het graag 
Ik zit niet in dezelfde hoek qua achtergrond, hopelijk iemand anders wel! Iets boven minimumloon klinkt mij wel weinig voor afgestudeerd HBO rechten.
In je bericht lees ik overigens alleen maar méér argumenten nog om extra geld te vragen. Ik herken je ongemak wel, maar het is echt heel normaal om meer salaris te vragen. Het is niet altijd makkelijk om er een opening voor te vinden, dus vooral aangrijpen!
Lonen in België zijn (iets? geen idee) lager dan in NL, maar hier heb je als paralegal (HBO rechten) bij een notaris zonder werkervaring ongeveer minimaal 2.300 bruto
dan moet ik toch maar emigreren hahaha. Ik zit daar nu echt ver onder.
Oei, echt?? Ik dacht nochtans dat Belgen klassiek minder verdienen dan Nederlanders door onze hoge bedrijfsvoorheffing/werkgeversbelasting/… Van die 2.300 hou je misschien nog 1.700 over
HBO rechten = functiegroep 3A, en de niveaus zijn de jaren werkervaring
Ah dit is heel herkenbaar! Ik ben in januari begonnen en heb soms ook van die momenten dat alles me totaal overvalt. Wat mij heel erg heeft geholpen is hier gewoon eerlijk over zijn bij mijn leidinggevende. Ik heb gezegd dat ik thuiswerken toch wat onderschat heb omdat je gewoon bijna geen referentiekader om je hebt van wat ‘goed’ werk is en het is ook heel lastig om vragen te stellen. Werd bij mij ook heel begripvol op gereageerd! Maar kan me voorstellen dat dat per werkgever verschilt.
Is trouwens ook heel herkenbaar van het piekeren, ik heb dat ook mega erg. Is ook gewoon lastig nu er zo weinig afleiding na werk is. Ik ventileer zo veel mogelijk bij mijn vriend, maar heb nu ook wel een beetje geaccepteerd dat het gewoon het kutte is van deze periode.
Oh ja en misschien nog een tip over vragen stellen: kun je misschien mensen eerst mailen met de vraag of ze tijd voor je hebben om iets te bespreken? Dat haalt voor mij ook vaak de drempel er af.