Ik had bij mijn vorige werkgever verscheidene vrouwelijke studenten die later, in hun dertiger of veertiger jaren, alsnog de overstap maakten naar de zorg. De thuissituatie was in veel gevallen een belangrijke factor in het al dan niet slagen van de omscholing. Is je omgeving flexibel genoeg ingesteld (vooral als je kinderen hebt) en/of heb je een partner die langere tijd wat meer thuis kan doen?
Verder is het verstandig om nu alvast te berekenen hoeveel geld je financieel nodig hebt om de komende jaren rond te komen. Soms komt men er helaas al snel achter dat een switch naar de zorg financieel niet haalbaar is.
En ga vooral bij verschillende typen zorginstellingen en doelgroepen kijken om te bepalen of dit echt bij je past. Soms denken mensen bijvoorbeeld dat het ziekenhuis de perfecte match is (waar sowieso lastig tussen te komen is), en dan blijkt de thuiszorg of het verzorgingshuis toch beter bij hen te passen.
Het komt zo vaak voor dat vrouwen op latere leeftijd, door een privésituatie, opeens denken ‘Ja, ik wil de zorg in’ en dan helaas moeten concluderen dat het financieel niet haalbaar is om die switch te maken. Zelfs niet als ze een opleidingstraject volgen waarbij ze direct een leerlingsalaris verdienen. En dat is ook een van de redenen waarom we in Nederland met zo’n groot personeelstekort in de zorg blijven zitten.
Ik ga mezelf nu ook deels laten omscholen (of misschien eerder bijscholen), maar dan niet in de zorg. Ik kan voorlopig geen nieuwe opleiding bekostigen, dus ik ga tactisch kijken of ik bij bepaalde werkgevers de mogelijkheid krijg om on the job meer technische ervaring op te doen. Voor bepaalde functies heb ik niet per se een volledig diploma nodig (hooguit wat certificaten) en telt vooral de ervaring. En anders ga ik op zoek naar een baan die minder belastend is dan mijn huidige werk, zodat ik mezelf in mijn vrije tijd kan bijspijkeren.