Ik deze zomer gedaan. Dacht echt, wat ga ik doen, ben ik gek.
Maar ben blij dat ik het gedaan heb dan blijven zitten.
Mag terug als ik wil maar denk het niet.
Soms moet je die stap nemen anders weet je het niet.
Ben nu net zwanger van de tweede, daardoor twijfelde ik ook, want we wilden er nog 1 maar wannner. En om dan jaren te blijven plakken en niet gelukkig zijn is ook niks. Als ze me hierom ontslaan is het toch niet mijn bedrijf.
Tot nu toe blij met de overstap.
Zoals je vriend denkt, dacht de mijne ook. Hij zij zelfs blijf maar thuis en kijk wat je echt wilt.
Maar nu kijken we zelfs al nieuwe woning haha.
Voorzichtig zijn is niet erg maar ik kan soms te voorzichtig zijn. En al allemaal doemscenario’s bedenken terwijl er nog niks is.
Ik ga vanaf januari ergens anders aan de slag maar heb dan wel dit hele jaar bij mijn huidige werkgever gewerkt, alleen komt de winstdeling pas uiterlijk april (is al wel bekend dat er genoeg winst is behaald). Weet iemand hoe dat zit, krijg ik dat dan niet meer omdat ik dan op dat moment (van uitbetalen) niet meer in dienst ben? Zou wel zuur zijn namelijk haha, vooral omdat het een heel druk jaar was
Mijn vader ging vroeg in 2020 met pensioen, maar kreeg alsnog de winstuitkering later dat jaar over 2019 en dit jaar nog een klein stukje voor wat hij in 2020 gewerkt had. Dus ik gok dat je het wel krijgt!
Ligt maar net aan de regeling volgens mij. Bij ons is het laatst gewijzigd welke voorwaarden gelden voor de winstdeling, dus heb het idee dat een bedrijf dat gewoon kan veranderen als ze willen (er is wel een nieuwe tekst over de regeling als bijlage van arbeidscontract gekomen).
Ik vind het zo lastig om uit te zoeken wat ik nou echt graag zou willen doen qua werk. Ik zit nu ruim 5 jaar bij dezelfde werkgever en het is daar prima en ze zijn best tevreden, maar ik heb het gevoel dat dit niet genoeg is en dat ze meer van me willen zien. Dat heeft mijn leidinggevende ook aangegeven tijdens het functioneringsgesprek en is ook wel een beetje wat elk jaar terug komt. Ik doe het prima, kan taakgericht werken en lever dingen goed en op tijd aan, maar ze missen een beetje het strategisch denken, ergens het voortouw in nemen etc. En ik vraag me af of dit gewoon niet in mij zit, of dat dit bij dit bedrijf/deze functie niet tot uiting komt. Met mijn coach (krijg een paar sessies per jaar van werk) kom ik daar ook niet echt uit. Ik heb gewoon niet echt een passie voor iets of heel veel ambitie om iets te bereiken? Ik vind het allemaal wel prima hoe het nu gaat, ik werk meer om te leven dan dat ik leef om te werken, maar het voelt soms alsof ik daarom tekort schiet. Soms hoor ik vriendinnen praten die heel zelfverzekerd zijn over hun carrièreplan, precies weten wat ze waard zijn, durven dat ook aan te geven bij hun werkgever en zo loonsverhoging te scoren etc. etc. En ik heb dat totaal niet, ben daar best onzeker over en word er ook een beetje verdrietig van atm 
Nou lang verhaal geworden, hoop dat iemand het herkent of tips heeft 
Je hoeft geen ambities te hebben! Ik denk dat de waarde daarvan echt overschat wordt. Als je het nu prima naar je zin hebt, je werk goed doet en niet per se meer verantwoordelijkheden wil, dan is dat helemaal prima! Niet iedereen wil en hoeft door te groeien naar functies met meer strategisch werk/projectleiders taken. Ik heb dat ook niet, dus je bent zeker niet de enige. Als je op youtube zoekt, vind je ook meer mensen die er zo in staan. Misschien helpt dat je ook 
Ik denk trouwens wel dat de zelfverzekerheid in je werk daar los van staat. Ook zonder ambitie mag je om loonsverhoging vragen als je je werk goed doet.
Ik heb verder geen concrete tips helaas, maar bij mij heeft het wel geholpen om er met anderen over te praten. Ik schaamde me er eerst ook voor. Door er met anderen over te praten kwam ik erachter dat het helemaal niet gek is!
Dankjewel, fijn berichtje 
Misschien past deze werkgever ook gewoon minder bij mij, ze zijn erg gericht op persoonlijke groei en ontwikkeling wat natuurlijk erg goed is, maar daardoor voel ik me elk jaar weer tekort schieten. En onder mijn (hoogopgeleide) vriendinnen lijkt het ook wel een beetje taboe, ik heb het ook wel eens uitgesproken en daar werd toen door een vriendin best afkeurend op gereageerd (in de zin dat ze het zich niet kon voorstellen dat je als hoogopgeleide persoon niet zo veel ambities hebt) waardoor ik het gesprek niet zo snel weer aan zou gaan.
Heb je misschien tips qua Youtube video’s die jou geholpen hebben?
Ik herken dit ook. En eigenlijk ook belachelijk dat het bedrijf blijft pushen terwijl je je werk verder goed blijft doen. Zo te horen zit het inderdaad niet in je en past een andere functie (wat je nu doet of iets anders) beter bij je. Dat is niet gebrek aan ambitie hoor.
Wel zou ik inderdaad nadenken of het bedrijf (of bedrijfscultuur) bij je past, kan ook zijn dat je daar niet op je plek bent met die focus op persoonlijke groei of nadruk op strategisch vlak. Misschien is er wel een bedrijf die meer nadruk legt op uitvoerend.
Iemand een gouden tip om iets naast je neer te kunnen leggen? Ik heb iets gedaan op mijn werk wat niet zo handig was en ik ga dan meteen allerlei rampscenario’s in mijn hoofd halen, terwijl er nog helemaal geen reactie is en ik nu toch alleen kan afwachten. Ik word zo moe van mezelf dan 
Dit is denk ik een reactie op mijn bericht? Hij is verplaatst naar ‘Werk’ maar het was een algemene vraag met een werkvoorbeeld 
Bedankt voor je reactie iig 
Mijn tip zou zijn: ga lekker iets anders doen wat je ieeetsjes leuker vindt. En als je dat saai gaat vinden weer iets anders wat meer dingen heeft die je leuk vindt en minder die je stom vindt. En zo kom je dan ooit op een plek terecht die echt bij je past. Maar daarvoor moet je soms gewoon lekker rondkijken. En je hoeft helemaal niet super ambitieus te zijn, maar soms gebeurt dat automatisch als je per ongeluk iets vindt dat je heel leuk vindt
Dank je wel! Ik zal die podcast eens opzoeken. Ik krijg het mezelf gewoon niet afgeleerd lijkt het en dan zit ik soms voor niks in de stress.
Sowieso doen 
en dan gewoon af en toe bij die anderen gaan buurten
Maar zou een post-doc lab-wetenschapper dan serieus qua hierarchie onder een arts-onderzoeker staan? Lijkt me nogal gek.
Naaaaahhhh wat raar!
Ik heb eindelijk de moed gevonden om een persoonlijke (werk)situatie op dit forum te delen. Ik hoop dat iemand zich herkent, en misschien wat advies kan geven. En anders is dit een fijne manier om de situatie van mij af te schrijven.
Ik heb mijn hele leven lang last van onzekerheid en subassertiviteit. Altijd heb ik het gevoel dat ik onvoldoende presteer, en dat ik dom ben. Waar dit precies vandaan komt weet ik niet. Ik heb een fantastische man die mij altijd moed in praat. Ook hebben mijn ouders altijd gezegd hoe trots zij op mij zijn. Daar prijs ik mij enorm gelukkig mee. Maar toch zit er iets in mij, wat maar niet weg lijkt te gaan.
Een aantal jaar geleden ben ik afgestudeerd als Gezondheidswetenschapper. Het was een lange weg. Ik begon op de Mavo, en ik heb uiteindelijk een Master diploma behaald. Vooral tijdens de Pre-master en Master heb ik op mijn tenen moeten lopen. Ik heb keihard gewerkt voor krappe voldoendes.
Na het behalen van mijn Master, ben ik gaan werken als onderzoeksassistent. Een HBO functie, maar ik voelde mij heel goed. Ik had contact met patiënten, en het gevoel dat ik iets deed wat ik “echt” kon. Helaas is werken in de onderzoekswereld erg onzeker. Alles hangt af van subsidies. Vaste contracten worden bijna niet gegeven. Na twee jaar werd er enkel een contractverlenging van een halfjaar aangeboden. Ik moest op zoek naar iets anders.
Ik kwam een soortgelijke functie tegen in een academisch ziekenhuis. De taken leken erg op mijn vorige functie, en bij het solliciteren was er een goede klik. Ik werd aangenomen, en had zin om te starten.
Nu ben ik een aantal maanden onderweg, en blijkt de functie veel meer coördinerend dan uitvoerend van aard te zijn. Er is veel meer verantwoordelijkheid, en het geeft mij ontzettend veel stress. Alsof ik daar helemaal niet geschikt voor ben. Ik vind het lastig om beslissingen te maken wat mijn werkzaamheden heel inefficiënt maken. Dan ben ik een halve dag bezig met een rapportage, en dan gooi ik het even later weg. Dan vind ik het niet goed genoeg om met anderen te delen. Als ik mailtjes stuur, staan er achteraf regelmatig spelfouten in. Of verkeerde data. Gisteren stuur ik een mail waar ik een bijlage in vergat te stoppen. Alles lijkt “mis” te gaan. En het zijn kleine dingen, maar alles bij elkaar voel ik mij enorm dom.
Herkent iemand zich in deze situatie? Voel jij jezelf incapabel? Help me out!
Ik herken niet perse je gevoel maar wel de ‘fouten’ die je omschrijft. Weet dus niet of dit je helpt, maar echt het gebeurt letterlijk iedereen (!!) dat je een bijlage vergeet, dinsdag opschrijft waar je woensdag bedoelde of spelfouten maakt in mailtjes.
Zou je onderwijs loopbaan je misschien zo gevormd hebben? Ik geef les op een mbo en het valt me onwijs op dat veel leerlingen vanaf de mavo een heel slecht beeld hebben over hun eigen kunnen. Heel vaak onterecht, maar heel hardnekkig.
Overigens is er ook niks mis mee om bewust voor een HBO functie te kiezen, omdat je daarin je werk leuker vind en meer op je plek bent. Maar het zou zonde zijn als je eigen onzekerheid eigenlijk het enige is dat het geluk in je huidige baan in de weg zit.
Ik ben docent Nederlands en schreef vandaag nog een keer ‘ik vindt’ in een mail.Dat gebeurt dus echt bij iedereen.
Verder ben ik het eens met @Rebus . Het kost veel meer moeite om mensen die op het mbo zijn begonnen te doen inzien wat ze allemaal in zich hebben. Alleen weer een uitvoerende functie zoeken als je dat beter bij jezelf vindt passen niet omdat je onzeker bent over je eigen functioneren. Je kan altijd meer dan je denkt, fouten maakt iedereen en je moet altijd nog groeien in nieuwe functies.
Dank voor je reactie. Ik ga de aankomende tijd goed nadenken, en als het “gevoel” blijft terug naar een HBO functie.