Werk (algemeen topic)

[Rapsody]

Ik ben benieuwd naar wat visies op de balans tussen chillen tijdens werk en je ontwikkeling / leercurve.

Ik zit 2 jaar in een fulltime functie en heb een fantastisch team, ben blij met het salaris en de titel, de cultuur is top en er is veel flexibiliteit rondom thuiswerken of zelfs in het buitenland werken. In die 2 jr heb ik 1x promotie gemaakt.

Nu maak ik die 40 uur maar moeilijk vol en vind het werk inhoudelijk weinig interessant. Er is ook weinig passie.

Tijdens werkuren maak ik lange wandelingen, neem veel pauzes en werk mijn gehele huishouden bij. Enerzijds chill, maar ik vind dat ik weinig leer en mij weinig ontwikkel. Dit voelt demotiverend omdat ik wel een beetje ambitieus ben.

Denken jullie dat je als je ambitieus bent, je leercurve en ontwikkeling moet priotiseren (dus eventueel naar een ander bedrijf als ik deze skills bij mijn bedrijf lastig kan verbeteren) of zouden jullie altijd zeggen dat stressloos werk met veel tijd voor pauzes etc meer weegt?

Ik loop vast en hoop een beetje visies hierover te horen

[Moa]

Waar krijg jij energie van? Dat je lekker druk bent en kan werken aan jezelf of dat je weet dat in een werkweek je eigenlijk niet 100% inzet kan tonen omdat het niet nodig is?

Ik zit in dezelfde situatie bij mijn huidige werkgever en heb hierdoor besloten dat ik naar een ander bedrijf moet. Ik ben in 1 jaar tijd dat ik er nu zit 0.0 vooruit gegaan qua ontwikkeling. De hele dag voornamelijk bezig met andere dingen dan werk, want er is geen werk.

Ik moet zeggen dat je dit heel persoonlijk moet bekijken. Voor mij is het bijvoorbeeld belangrijker dat ik lekker 40 uur per week bezig kan zijn met hier en daar wat ruimte voor langere pauzes i.c.m. het ontwikkelen van mijzelf. Momenteel ervaar ik juist meer stress doordat ik zo ‘vrij’ ben, niets te doen heb en hierdoor mijn uren niet vol kan maken.

[Popsicle]

Ik zit in dezelfde situatie, er is geen ‘‘werk’’ en doordat ik bijna altijd thuiswerk vul ik mijn dagen met veel andere dingen.

Ik vind het moeilijk. Aan de ene kant is het natuurlijk superchill dat je eigenlijk van alles kan doen overdag. Maar ik mis ook de uitdaging, ik word niet meer geprikkeld en heb ook niet een voldaan gevoel aan het einde van de dag over mijn werk.

Mijn werkgever faciliteert een loopbaancoach en daar loop ik op dit moment om te kijken of er een toekomst is bij het bedrijf waar ik nu werk of dat het misschien tijd is voor omscholing/een andere stap in mijn carrière. Misschien is dat ook een idee voor jou indien je werkgever dat mogelijk maakt?

Al mijn vriendinnen zeggen nou je verdient super voor het werk/input wat je doet dus waarom iets anders zoeken. Het is gewoon moeilijk want wat is belangrijker: uitdaging of tevreden zijn met wat je hebt en accepteren dat er voor deze baan niet meer in zit.

[Moskou]

Veel pauzes tijdens het werk en tijd voor privézaken klinkt op papier heel chill, maar ik ervaar in praktijk dat ik er juist meer stress van krijg. Het maakt me onzeker omdat ik me afvraag of ik wel de waarde lever aan het bedrijf die ik wil leveren en het doet me soms ook gewoon vervelen, het is ook fijn om bezig te zijn.

Ik denk uit jouw bericht op te maken dat je dat ook een beetje hebt en dat je op lange termijn een beetje ongelukkig raakt hiervan. Dan zou ik met je manager in gesprek gaan en kijken of je meer werk of uitdaging kan krijgen. Als daar heen opties voor zijn, wellicht inderdaad toch eens daarbuiten gaan zoeken als je daar klaar voor bent - dat kan ook betekenen dat je nog even wacht tot je het echt zat bent omdat je dit leuke team/bedrijf niet wil misssen.

[Fleures]

Weg wegens herkenbaarheid

[Marquez]

Wil je je perse ontwikkelen in je werkgebied of zijn er ook hobby’s oid die je naast je werk kan uitbreiden/verdiepen? Je werk hoeft natuurlijk niet het enige te zijn waar je skills in kan ontwikkelen en nieuwe dingen kan leren.

Als je werk echt je hobby is of dat dit gewoon te saai/niet uitdagend genoeg is dan zou ik naar iets anders zoeken. Tenminste als je werkgever geen ideeën heeft of andere opties om makkelijk je dagen te vullen. Bore-outs bestaan ook en die wil je echt niet. Elke dag met tegenzin naar je werk is dodelijk vermoeiend.

Er is ook wat voor te zeggen dat je werk prima te doen is en niet veel energie kost om je dagen door te komen. Dan heb je tijd en ruimte over voor andere dingen. Misschien een studie, vrijwilligerswerk, workshops weet ik veel. Als 40 uren niet perse nodig zijn om rond te komen kan je wellicht minder uren werken?

[Rapsody]

@moa @popsicle @moskou @marquez

Heel veel herkenning en opgelucht dat ik niet de enige ben die met deze gedachte struggled.

Ik heb niet heel veel hobbies en vind het daarom extra belangrijk om wel energie te krijgen van mijn baan. Het is een pijnlijke maar ware gedachte dat inzet van mijn kant tonen weinig toevoegt omdat het vanuit het bedrijf niet nodig is.

Ik voel mij ook soms schuldig omdat ik zoveel minder lijkt te werken dan collega’s met dezelfde titel (we beheren allemaal net andere klanten en de ene klant is veel meer demanding dan de ander). Soms ben ik ook bang dat mijn bazen of HR kunnen zien dat er weinig activity op mijn laptop is - maar dat is miss een beetje een onnodig gevoel.

Het gebrek aan een voldaan gevoel en energie is denk het belangrijkste wat hier mist. Het jammere aan mijn bedrijs dat de ervaring leert dat als je om meer werk vraagt, je enorm saai/operationeel werk erbij krijgt (waar je dus ook geen voldaan gevoel van krijgt).

Hetgeen wat het complex maakt is dat ik wel blij ben mijn de werkcultuur en het salaris (zoals ik al schreef). Ik ga denk ik heel lichtjes op zoek naar vacatures en dan toeslaan zodra ik iets tegenkom. Ik ben superblij met jullie reacties, thanks!

[Miss.Verstand]

Ik zit er helemaal doorheen met mijn baan:

1. De combinatie van snel schakelen tussen projecten en verschillende taken, stress van deadlines, boze opdrachtgevers, soms vroeg opstaan om aan de andere kant van het land fysiek werk te verrichten hakt er en na 4 jaar in.
   2.Het helpt ook niet dat ik wat mentale problemen heb waardoor ik het erg moeilijk vind om niet perfect werk te leveren.
   3.Dit bedrijf is een en al chaos waardoor allerlei dingen niet goed lopen waardoor ik überhaupt niet goed kan werken.
2. Baas is vreselijk, kan zomaar ontploffen, verwacht van een nieuw aangenomen persoon dat ze taken uitvoeren die ze helemaal niet nog niet kunnen zonder goed ingewerkt te zijn, wat dus ook niet gebeurd.

En dat is alleen de top van de ijsberg. Waarom zit ik hier al 4 jaar? :
Zonder wat ik net allemaal opsomde was dit eigenlijk mijn droombaan, waarvoor ik gestudeerd heb, verder is het binnen deze branche nu nog steeds moeilijk aan een vast contract te komen. Daarnaast ook hele leuke, jonge collega’s.

Nu zit ik denk ik wel aan een burnout… Andere collega heeft zich een aantal maanden geleden ook om deze redenen ziek moeten melden en baas heeft haar het leven zo moeilijk gemaakt dat ze nu nog dieper is gezonken. Als ik me ziek meld dan wordt ik zeer zeker ook lastig gevallen. Nu zeggen een aantal mensen in mijn omgeving dat ik dat moet aanvechten, maar met deze man is het echt een onbegonnen zaak en ik heb geen energie meer. Het beetje energie dat ik soms heb wil ik aan mezelf spenderen.

Het liefst wil ik mijn ontslag dus indiennen (heb een spaarpot). Ik moet dan nog tot eind september daar werken maar dat trek ik nu al niet, ik weet echt niet wat ik moet doen, iemand tips?

[Branko]

Dit klinkt wel alsof je er goed aan doet om zo snel mogelijk weg te gaan. Maar volgens mij heb je dat zelf ook al besloten als ik de laatste twee zinnen lees?

In welk opzicht maakt hij het leven zuur van die collega met een burnout? Ik denk dat het toch het beste is om voor je eigen gezondheid te kiezen nu. Dan maakt hij je het leven maar lekker zuur. Je staat gewoon in je recht natuurlijk.

In het burnout topic staan volgens mij wat ervaringen van mensen met moeilijke bazen en stoppen bij een werkgever tijdens ziekteverlof. Misschien heb je daar iets aan!

[Miss.Verstand]

Bellen in de avond, bellen overdag, terwijl ze dus ziek is, lange mails sturen… Wat hij zegt en schrijf is dan persoonlijk aanvallend, hij gaat heel erg op je schuld/eer proberen te spelen. Ik ben daar erg gevoelig voor, een van de redenen waarom ik het moeilijk vind om mij ziek te melden is omdat mijn collega’s dan mijn werk moeten overnemen, en zij hebben het ook zo druk.

Hij heeft nu een mediator ingehuurd en zet die onder druk, en indirect ook de bedrijfsarts, om mijn collega zsm terug te laten komen werken, of dat ze weggaat.

Ik zie kan geen burnout topic vinden trouwens!

[Sexy_Lama]

Hoi! ^^ Kom hier even random binnen vallen (sorry), maar zijn er hier mensen die als docent of docent-onderzoeker in het HBO-onderwijs werkzaam zijn? Eventueel ook specifiek mensen met een achtergond in het academische?

Ik rondde m’n PhD dit jaar succesvol - wel na een heel zwaar traject om meerdere redenen - af in het buitenland. Ben vervolgens teruggekeerd naar Nederland en hoewel ik onderzoek boeiend vond, zag ik het competitieve, onzekere en toch vooral op ego- en elleboogwerk-gerichte postdoc wereldje niet zitten met mijn - relatief softe - persoonlijkheid. Ik besloot daarna dat ik gewoon weer meer wil betekenen vanuit intrinsieke motivatie, zodat ik wat directer een gevoel heb iets voor een ander te kunnen betekenen. Hoe prestigieus een beroep (al dan niet) gevonden wordt, m.a.w. maatschappijke status boeit mij verder vrij weinig.

Ik heb de vorige paar maanden al parttime afstudeerbegeleiding gegeven aan vierdejaars HBO-studenten, maar nu stap ik binnen dezelfde scholengemeenschap/organisatie over naar een ander departement en ander team, zelfs een ander gebouw. Hier krijg ik wel een volledig aantal uren en ga ik dus ook echt les geven. (Algemeen thema van deze richting past trouwens ook beter bij m’n achtergrond.) Ik vind het leuk om weer écht iets nieuws en nuttigs te gaan doen, om studenten wat bij te brengen en om in teamverband te werken, maar word wel aan alle kanten (echt opvallend vaak!) gewaarschuwd dat onderwijs geven zo zwaar en tijdrovend is het eerste jaar, zonder didactische ervaring, m.n. het voorbereiden etc. Dat snap ik wel. Ik heb geen onderwijsachtergrond en volg nu dan ook de BKO (Basiskwalificatie Onderwijs) om me daarin wel te scholen.

Is het écht zó pittig in het begin? Ieder begin is natuurlijk moeilijk, en ik zal best m’n help-ik-verzuip-momenten gaan hebben, maar ik heb een depressie/burn-out gehad tijdens m’n PhD (overigens niet alleen werkgerelateerd) en wil eigenlijk echt vermijden dat m’n leven nog eens in die mate om werk gaat draaien. En dan bedoel ik vaker dan gezond is vrije dagen, weekenden etc. (moeten) opofferen en hobby’s op een heel laag pitje zetten. Ik refereer nu dus met name naar dat eerste ‘wenjaar’ puur omdat je moet leren doceren, en je de dingen maar moeilijk binnen de uren rond krijgt door de routine die er nog niet is.

Mocht iemand hier meer over weten ben ik geïnteresseerd in deze ervaringen. In de tussentijd laat ik het maar op me afkomen.

——————————————————————

Wordt wrs. later verwijderd wegens herkenbaarheid.

[Twijfelaar]

Er is een onderwijstopic, daar past je vraag misschien ook wel. Zet 'm op in ieder geval!

[soarin]

Ben zelf geen docent maar werk wel met docenten op het hbo en heb er ook een aantal zien starten. Het ligt er heel erg aan hoe je er zelf in staat. Zo heeft een collega die alleen een bachelor heeft gehaald er wel heel veel tijd in moeten steken, om alles door te nemen en de stof zelf ook goed te kennen etc. Maar hij is wel >50 jaar en heeft een reistijd van 3/3,5u per dag dus dat is niet ideaal natuurlijk.

Twee jongere docenten (<30 jaar) hebben wel iets meer moeten bij zetten maar dat was vooral op het gebied van lesgeven zelf. Zij begonnen met eerstejaars vakken en hebben zelf ook zo’n soortgelijke hbo opleiding gedaan en daarna een master. Voordeel van hbo is dat als een student iets vraagt en je weet het niet, je altijd kan zeggen vraag eens aan je klasgenoten of google het eens. Dat past ook wel echt bij het hbo, eerst zelf uitzoeken voor je het vraagt. Ook stond veel lesmateriaal (zoals lectures en workshops) al klaar dankzij de module verantwoordelijken. We hebben een redelijk grote academie waar zo’n 7 docenten 1 vak kunnen geven. Dus dat scheelt ook al, als alles al klaar staat.

Die eerste docent heeft er dus wel echt veel tijd in moeten steken maar begon in het tweede jaar en had al lang niet meer gestudeerd en wilde zijn eigen voorbeelden graag gebruiken. De tweede docenten keken er allemaal wat relaxter naar. Die hebben ook weleens in het weekend moeten werken (deadlines van nakijken bv), maar hadden op maandag bv geen les en waren dan dus vrij.

Again, zelf geen ervaring maar ik heb het bij deze 3 mensen wel van dichtbij gezien. Succes met je keuze!

[Velours]

Als iemand die een burnout heeft gehad mijn advies: als je echt denkt een burnout te hebben of daar in aan het glijden bent, neem geen ontslag. Herstellen kost in de meeste gevallen een dik jaar of meerdere jaren. Tenzij je spaarpot zo toereikend is dat je jezelf een jaar kunt onderhouden, vind ik dat heel risicovol.

Als je ontslag neemt heb je geen recht op een ww/wia of andere uitkering. En als je langdurig ziek bent dan heb je dat wel nodig. Kun je niet sturen naar een vaststellingsovereenkomst met je werkgever? Dan ga je met wederzijds goedvinden uit elkaar en behoud je het recht op een uitkering.

[Vesta]

Ik ben vorig jaar augustus begonnen als docent op het HBO (met 0 onderwijservaring) en dus net het eerste jaar erop zitten.
Was het zwaar? Ja. Heb ik af en toe op m’n vrije dag, 's avonds en/of in de weekenden moeten werken? Ook ja, vooral tijdens de piekmomenten als er een nakijkdeadline aankomt. Wat ik vooral heb geleerd is dat je prioriteiten en grenzen moet stellen: laat je studenten weten dat je niet 24u per dag bereikbaar bent en trek op tijd aan de bel als je denkt dat je het niet gaat redden. De balans werk/privé kan tijdens het eerste jaar soms wel doorslaan naar de verkeerde kant omdat je het idee kunt hebben dat je alles al moet weten/kunnen. Een collega, die een maand na mij is begonnen, zit inmiddels wel met een burn-out thuis, die had heel erg het gevoel altijd maar bereikbaar te moeten zijn en is enorm perfectionistisch en dat heeft haar echt genekt. Als één van haar mentorstudenten om 22.30 nog belde, dan nam ze op, bijvoorbeeld, want er kon wel wat ergs aan de hand zijn. Was overigens nooit zo, het waren altijd vragen die wel een dag hadden kunnen wachten of per e-mail gesteld konden worden. Mijn werktelefoon staat na 17.00 gewoon uit.

Ik heb zelf heel veel steun gehaald uit mijn collega’s (die mag/kan ik altijd vragen stellen) en aan andere nieuwe docenten die ongeveer tegelijkertijd met mij zijn begonnen. En wat bij ons ook echt wordt aangemoedigd is om op rustige momenten ook extra vrij te nemen, zodat je de drukke momenten compenseert. Niemand controleert of je echt wel van 8 tot 17 aan het werkt bent, zolang je uiteindelijk je uren maar maakt.

[monkeyslut]

Er gebeuren ineens allemaal spannende dingen op mijn werk en nu zit ik ineens in een werkgroep met allemaal “belangrijke” mensen en volgende week een soort spoedoverleg. Ben heel benieuwd. Spannend maar wel leuk!

[Janniebeton]

Heb je het al weer wat meer naar je zin? Sorry lees dit topic niet helemaal up to date dus excuus als ik iets vraag wat al verteld is

[Sexy_Lama]

Wat fijn jullie antwoorden op mijn vraag! Hartelijk dank!! Ik heb er echt wat aan.

Ik ga ook eens in het Onderwijstopic kijken, wist niet dat dat er was! Thx!

[monkeyslut]

Ja!! Ben nu weg bij 1 opdrachtgever waar ik me dood verveelde en vorige week begonnen bij een nieuwe opdracht. Tot nu toe bevalt dat wel! En deze ontwikkeling op m’n andere opdracht doet ook wel goed.

[Zonnestraaltje]

Geen docent achtergrond maar wel burn out achtergrond en vooral de tip van @Vesta is goud waard.

@Vesta

Mijn werktelefoon staat na 17.00 gewoon uit.

Goed plannen en nee zeggen als dingen niet uitkomen werkt ook goed. Als je het echt leuk vindt kom je er wel door en krijg je er ook positieve energie voor terug