@Vloeistof Wat super attent dat je daaraan denkt en ernaar vraagt
Ja het blijft zoeken. Ik heb inmiddels wel bedacht dat ik op vaste tijden kolf, namelijk half 10, half 1 en half 4. Vooral half 1 is voor op de groep geen handige tijd (want spitsuur, de boterham net op dus alles poetsen en kinderen moeten verschoond en naar bed, weet jij alles van natuurlijk) maar om 13:00 beginnen de pauzes en omdat ik in de pauzeruimte kolf heb ik anders een probleem.
Dus het kolven an sich heb ik echt wel een routine in en gaat goed, maar dat is ongeveer het enige op werk wat een beetje loopt.
Doordat ik de hele tijd van de groep af ben ben je er ook iedere keer ‘uit’, op welk punt van de dag je bent en wat er moet gebeuren. En ik heb een collega die ik als best wel onprettig ervaar en die ook behoorlijk dwingend is in dat ik zoekende ben en daar iets mee moet volgens haar (vind ik ook, maar ik voel nu druk vanuit haar en dat vind ik lastig). Plus ze is heel ouderwets in haar opvattingen dat ‘zij dit vroeger allemaal niet hadden met kolfrecht en ouderschapsverlof’ en heeft er dus eigenlijk geen begrip voor dat ik het moeilijk heb. Ik kan echt moeilijk aarden sinds ik weer begonnen ben na verlof, mis mijn baby de hele dag door en het voelt dus echt kut ook om wel met andermans baby’s in de weer te zijn, ik liep afgelopen week tijdens beide werkdagen eigenlijk een groot deel van de dag mijn tranen weg te slikken. En het 24/7 aanstaan vind ik ook heel zwaar. Heb dit na het verlof van de oudste helemaal niet zo sterk ervaren. Al met al ben ik dus eigenlijk van plan om me eventjes ziek te melden, omdat het thuis ook allesbehalve soepel verloopt en werk vind ik dan de laatste prioriteit. En eigenlijk zou ik ook van de groep af willen, de combinatie van dit werk en zelf 2 jonge kinderen thuis is echt killing vind ik.
Sorry ik loop helemaal leeg voor mijn gevoel, megalang verhaal dus kortom ja het kolven gaat goed maar dat is eigenlijk het enige dat goed gaat op werk.
En heel dapper dat jij voornemens bent om iets anders te gaan doen, ik begrijp je heel goed! Waarom zou je zoontje niet kunnen/mogen blijven, als hij het daar zo naar zijn zin heeft? Dat is het belangrijkste toch
Ben heel benieuwd naar hoe je het gaat aanpakken en waar je uiteindelijk terecht komt. Zou een baan als bijvoorbeeld pedagogisch coach ofzo nog iets voor je zijn? Of zou je echt helemaal niet meer op locatie willen komen?