Zelfliefde

Persoonlijk
#45

Ik krijg een beetje de indruk dat er nu vergeleken wordt tussen dit besproken probleem: vervloeiing en eigenlijk geen keuzes zelf kunnen maken, grenzen aangeven, een eigen persoon zijn, en een ander probleem: niet geaccepteerd worden/geliefd zijn.

Ik zou het echt jammer vinden als het ene probleem als onbelangrijk of minder belangrijk dan een ander probleem wordt beschouwd. Ieder persoon is anders en zal alles weer anders ervaren dan een ander, en ook al is iedereen een mens, ik vind het echt doodzonde als iets niet serieus genomen kan worden omdat iets nog veel erger kan ofzo.

4 likes
#50

Op het egf heb ik nooit actief meegepost in dit topic, maar wil het hier graag wel doen.
Ik ben me ervan bewust dat er heel wat mis is met mijn zelfbeeld. Ik ben in therapie hiervoor en ben op aanraden van iemand begonnen aan het boek ‘Je kunt je leven helen.’
Ik ben iemand die anderen wilt pleasen en vergeet mijn eigen behoeftes en hierdoor kom ik dus telkens in een neerwaartse spiraal en het stomme is dat ik me bewust ben van welk moment ik een betere keuze voor mezelf kan maken, maar ik blokkeer gewoon.
Ik ben heel erg benieuwd of anderen dit herkennen en hoe je dit hebt kunnen omzetten of iedere andere tip!

1 like
#51

Ik snap precies wat je bedoelt met deze post. Like voor herkenning

1 like
#55

Ik weet niet of het perse afwijzing is. Het zit er meer in dat ik anderen niet wil teleurstellen, dat mensen me niet meer aardig vinden. Dit klinkt zo kinderachtig… Zelfs bij mijn ouders en vriend heb ik dat dus.
Ik ben echt conflictvermijdend, dus ik kies altijd de ‘makkelijke’ optie door ja te zeggen ook al is het iets dat ik pertinent niet wil. Ik snap dit ook echt niet van mezelf. Ik zou willen dat ik nee zou durven zeggen, zoals jij ervoor praat klinkt het geweldig. Maar wat jij dus zegt, dat mensen meer respect voor je krijgen, daar kan ik goed in komen. Op mijn werk weiger ik wel eens iets, maar omdat ik niet zeker over kom, praten collega’s op mij in tot ik toch ja zeg. (Niet dat daar veel voor nodig is hoor). Mensen lopen dus over me heen, maar ik doe het zelf, daarom kom ik het liefst zo min mogelijk onder de mensen om dat soort situaties te vermijden. En ik weet dat dat geen oplossing is, maar lekker veilig. En ondertussen voel ik me alleen meer depri omdat ik wel graag dingen wil ondernemen, maar vast zit.

Ok, het is dus wel afwijzing en geliefd willen zijn. Geen idee waarom ik zei dat dat het niet is, maar geliefd klinkt zo… Ja ik weet het niet.

1 like
#59

Ik vind de gevoelens van de ander vaak belangrijker. Of ja op dat moment. Ik ben heel erg bang om anderen te kwetsen. Ik weet nu heel goed dat ik mezelf hier alleen maar te kort en pijn mee doe. Ik weet alleen niet hoe ik dit moet doorbreken.

1 like
#61

Ja, ik weet ook echt niet hoe dit zo gekomen is. Maar hierdoor ben ik nu iemand die ik helemaal niet wil zijn en zit ik vast in een relatie waar ik niet in wil zitten, maar durf geen stappen te ondernemen, want gewenning en ja iemand heel erg diep kwetsen.

#63

@Jeg Weet even niet hoe ik dit goed moet verwoorden. Dus maar even kort en krachtig: ik vind jou echt een topwijf! Dankjewel voor alles wat je hier deelt!

6 likes
#66

Ik zit hier met een brok in m’n keel. Wat zijn sommige al wijs in zelfliefde en wat zijn jullie allemaal sterk.

Ik haal dit misschien weer weg, dus niet quoten. Ik zit sinds dit jaar in therapie en ik volg nu schematherapie. Ik realiseer me nu ik het zo opschrijf dat ik dit nog nooit zo hardop heb gezegd. Ik vind het wel heel bemoedigend dat ik niet de enige ben en dat meerdere leeftijdsgenoten hiermee dealen. Ik lees dus graag met jullie mee.

3 likes
#67

@Jeg & @Evenveel bedankt, voelt heel goed om mijn hart hier te kunnen luchten. Het is confronterend, maar het voelt tegelijkertijd goed dat ik me realiseer dat ik nu niet ben wie ik wil zijn. En vooral jij Jeg heel erg bedankt, je vragen zetten me aan het denken en ik kan echt iets met wat je zegt.

4 likes
#70

Ik vind dit dus echt iets waar meningen uit elkaar kunnen lopen en waar ik in ieder geval weinig begrip voor andere meningen kan opbrengen.

Mijn vriend zegt bv. dat als er in het echt ook iets als een Deathnote zou bestaan, hij dat misschien wel zou gebruiken (hij is vroeger enorm zwaar gepest geweest). Ik kan me dat echt niet voorstellen, zelfs niet om de wereld van alle Donald Trump-achtige manieren te redden :confused:

Of bedoel je als je per ongeluk iemand gedood hebt? Want dat is weer een ander verhaal natuurlijk

1 like
#72

Denk dat ik mezelf nooit zou kunnen vergeven, ieder mens heeft toch vrienden / familie / … die gebroken achterblijven

#73

Ik denk het wel. De kracht van zelfliefde lijkt mij in de onvoorwaardelijkheid te zitten. Dat betekent niet dat je geen spijt mag hebben of geen moreel kompas meer nodig hebt, maar wel dat je altijd bij jezelf terecht kunt en jezelf kunt vergeven en je het jezelf waard vindt om weer ‘in het reine’ te komen.

5 likes
#74

Ik denk dat dit een warrig verhaal gaat worden maar ik moet het even van me afschrijven.
Sinds een tijdje heb ik therapie en slik ik antidepressiva. Die combinatie vind ik heel fijn en heeft me echt al heel erg geholpen. Ik zie veel positieve veranderingen bij mezelf, ben echt beter voor mezelf gaan zorgen. Verschil van dag en nacht.

Maar wat ik wel merk is dat ik nog zooooo erg met gevoelens van schaamte zit over de dingen die ik heb gedaan.
Ik ben een tijdje echt behoorlijk fucked up geweest en eigenlijk was er niemand die het zag. Tot het op een moment echt uit de hand liep en dat was ook mijn aller diepste punt ooit.
Toen ben ik hulp gaan zoeken en nu ben ik hier.
Maar dat gevoel van schaamte en het idee dat sommige mensen weten wat ik heb gedaan (heb niemand vermoord uiteraard of verwond of beledigd, maar het was niet fraai) zorgt ervoor dat ik mezelf nog steeds het liefst volledig isoleer. Ik werk wel gewoon elke dag en heb dan contact met mensen enzo maar mijn vrienden durf ik eigenlijk niet onder ogen te komen. Het stomme is dat mensen hebben aangegeven me niet te veroordelen en ze doen gewoon leuk en normaal tegen me maar ik kan het gewoon niet. Ben geblokkeerd eigenlijk.

Soms raak ik ook volledig verlamd door het gevoel van schaamte en de herinneringen aan hoe het een aantal maanden geleden was en hoe ik mezelf door de jaren heen beetje bij beetje ben kwijtgeraakt.
En nu moet ik de scherven bijeen rapen en accepteren dat ik gedeukt en beschadigd ben maar dat dat me geen minder mens maakt. Dat laatste vind ik echt zo moeilijk te accepteren.
Ik snap dat niemand perfect is en ik streef ook geen perfectie na maar ik voel me gewoon zo gefaald ofzo?

Nou ja, weet niet waar ik precies naartoe wil maar het voelt wel goed om het even van me af te schrijven.

1 like
#75

@Nora89 Ik herken dat schaamtegevoel deels (al heb ik denk ik niet zo diep gezeten als jij). Kan je er in je therapie over praten?

#76

Wat naar dat je het herkent!

Ik kan er tijdens therapie gelukkig wel over praten.
Toevallig heb ik vandaag het hele verhaal verteld. Voorheen vertelde ik alleen gedeeltes omdat ik het te moeilijk vond.
Dat luchtte wel op.

1 like
#77

Goed dat je het kan bespreken :slight_smile:️ tja het is een stukje jezelf omarmen, maar dat kan moeilijk zijn en ik ervaar ook dat het de ene dag wel, en de volgende misschien niet lukt. Maar je bent er je bewust van en dat is de eerste stap!

#78

Ik vind het zo gek en stom om te zien hoe zoooooo veel mensen dezelfde problemen hebben. Het is echt een cultureel ding (vooral bij vrouwen) om jezelf niet op waarde te schatten, geen nee te durven zeggen, dingen te pikken die je eigenlijk niet moet pikken. Ik vind The Slumflower (op twitter o.a.) echt fantastisch leerzaam wat dat betreft, vooral met betrekking tot relaties. Kan echt niet wachten op haar boek; what a time to be alone.

2 likes
#79

Oh Wow kom er nu pas achter dat ik mijn verhaal in het verkeerde topic heb gezet😓
Dit had in het psychisch praattopic gemoeten…

#81

Wat een fijn topic. :slight_smile:
Ik heb zelf ook echt een laag zelfbeeld en dat merk ik vooral als mensen mij complimenten geven en ik denk: dat is toch niet zo. Is ook vooral lichaamsgebonden. Als mijn vriend zegt dat ik er mooi uit zie, dan vind ik het wel super lief maar ik geloof het zelf gewoon niet. Ik heb dit echt ontwikkelt in de pubertijd, toen werd ik gepest omdat ik te dik was. Daarna ben ik 25kg afgevallen en had ik ondergewicht: sindsdien heb ik echt een compleet verward beeld van mijn eigen lichaam. Weet ook niet echt hoe ik uit die negatieve spiraal moet komen :expressionless:

En op sommige dagen vind ik mezelf wel leuk, maar dat gevoel kan de dag erna weer helemaal weg zijn.

#82

Soms voel ik me zo kut over mezelf en baal ik dat ik niet zo sociaal ben. Gisteren had ik een cursus en ik was ‘alleen’. Er waren collega’s uit heel het land maar heel veel kenden elkaar wel en ik kende niemand. Ik vond niet echt aansluiting. Op het einde was er een lunch en toen was er een groepsgesprek maar ik werd gewoon ondergesneeuwd soort van. Als ik iets wilde vertellen gingen mensen gewoon door mij heen. Ik voelde me zo onzichtbaar en kut.

Ik ben zo ontzettend slecht in groepen. Ik ben nog steeds zo ontzettend onzeker ook. Ben nu 2 keer in therapie geweest. En het gaat dan wel beter met periode’s maar nu voel ik me de laatste tijd weer best wel slecht over mezelf en hoe ik ben.

2 likes