Update over De Situatie:
Ik heb vanochtend vader telefonisch gesproken. Hij wilde nog zeer graag een oplossing bedenken om toch de samenwerking voort te zetten. (Ik had mijn besluit al genomen.)
Zijn ‘‘oplossing’’ luidde als volgt:
-
Kind 2 had ingezien dat het niet handig was dat hij niet communiceert, ofwel uit zichzelf ofwel als reactie op mijn berichten. Over hoe hij dit in het vervolg zou verbeteren werd met geen woord gerept.
-
Kinderen waren dusdanig ontdaan door de privéomstandigheden dat ze de komende tijd niet konden komen bij mij. Of ik plek wilde openhouden tot na de kerstvakantie.
Ik moest zowaar mijn best doen mijn lachen in te houden. Dit is echt het verste van een oplossing of excuses dat je maar kunt bedenken hahaha. Eruit gekickt worden en dan nog meer gunsten vragen.
Ik heb netjes gezegd dat ik er nog eens over na had gedacht en bij mijn besluit blijf. Dat ik na zoveel waarschuwingen en laatste kansen genoodzaakt was een knoop door te hakken en dat dit de consequentie is.
Toen werd vader boos en zei dat ‘‘het me dus blijkbaar geen bal kon schelen hoe de toekomst van kind 2 eruit zag.’’ Het was weer allemaal mijn schuld. Totaal gebrek aan zelfreflectie. Lijken wel te denken overal mee weg te komen, zelfs zonder hand in eigen boezem te steken, excuses aan te bieden of een daadwerkelijk werkbare oplossing te bedenken. Echt merkwaardig. Eén van jullie maakte hier de opmerking dat ik geen liefdadigheidsinstelling ben, maar een bedrijf. Daar moest ik toen aan denken. Zij zien mij blijkbaar als het eerste.
Ik heb hem vriendelijk gewezen op de concurrent en dat er zat plekken waren waar zijn kinderen terecht konden.
Daarna mezelf getrakteerd op taart in de stad. Het is klaar