Ik had een e sim via redteago (een app) en dat werkte goed maar je hebt wel internet nodig om de simkaart te kopen/installeren en ik had op het vliegveld bij aankomst geen wifi, dat zou ik nu anders aanpakken. Dus voor je het vliegtuig instapt in Nederland nog even snel fixen bijvoorbeeld. Het is iets duurder per se maar heel anders, want je koopt enkel internet, tenminste bij mijn provider, dus de prijzen zijn gewoon wat anders.
Hier een foto met prijzen
Ik heb een kaart van Revolut voor pinnen/geld opnemen in het buitenland. Als het nodig is, pin ik een beetje bij aankomst op de luchthaven en de rest beetje bij beetje elders.
Ik heb meestal iets van €200 als backup bij me, voor het geval mijn kaart ineens niet meer zou werken. Maar pin normaal gewoon bij aankomst lokale valuta. Zijn meestal ook gewoon vaste prijzen voor pinnen, maakt niet uit of je dat op het vliegveld of elders doet.
Ik heb wel eens gehad dat ik heel laat ergens aankwam en alleen cash kon betalen voor vervoer en om een simkaart te kopen (telefoon werkte niet) waar mijn pas die normaal altijd werkt blijkbaar niet werkte bij de cashpoints en alles bijna dicht ging 
Sindsdien probeer ik wel altijd iets van cash bij me te hebben in de lokale valuta als ik verder weg ga, en soms neem ik voor de zekerheid ook nog wat amerikaanse dollars mee omdat je daar op sommige plekken (bv in Azië) in geval van nood ook mee kunt betalen. Ik haal het altijd bij zo’n standaard wisselkantoor.
Maar in Europa maak ik me er minder zorgen over en ga ik ervan uit dat ik altijd wel met kaart of creditcard kan betalen of dat het anders ook wel goed komt (en euros heb ik altijd wel wat van bij voor geval van nood, ook in Nederland)
Meestal pin ik na aankomst. Ik skip dan wel de rijen van de eerst beschikbare atm’s. Als ik bv een taxi neem naar het hotel dan vraag ik de taxichauffeur om te stoppen bij een atm.
Heeft een van jullie wel eens gebackpacked met psychische klachten? Het is al een langere tijd een droom van mij om alleen te gaan backpacken maar ik durf gewoon niet. Ik ben bekend met depressies en ben bang dat het reizen te ontregeld werkt waardoor psychische klachten terug komen. Zie mezelf al helemaal zitten in een zwart gat in een vreemde hotelkamer.
Het gaat op dit moment gelukkig heel goed met me en ben zelfs aan het afbouwen met medicatie maar backpacken durf ik gewoon niet aan terwijl ik het wel graag wil.
Ik ben benieuwd of iemand dit herkend
Hebben jullie aanraders voor fijne kleding voor op reis? Luchtige shirts, winddichte jacks, niet te opzichtige kleuren, dingen die je altijd meeneemt, etc? Ik heb nog niet eerder gebackpackt en normaal neem ik bergen aan kleding mee op vakantie, dus ik wil nu even een klein aantal fijne items aanschaffen.
Merinowollen shirts! Gaan bijna nooit stinken.
Geen kleding maar ik heb mn sarong van hier al tien jaar en die gaat altijd mee op elke vakantie, is al 100x gewassen en nog steeds netjes
Ik zou selecteren op laagjes en wat je bij elkaar aan doet, kan dus best opzichtig zijn. En neem wat sieraden mee voor dagen waar je je op wil dirken. Afhankelijk van waar je heengaat: een regenjas want is licht, houdt je warm en droog.
Ik wil graag in mei/juni een solo backpackreis maken naar een budget bestemming aangezien ik niet zo veel geld heb. Ik had eerst sri panka in gedachten, maar daar is het seizoen niet echt goed voor die periode. Eigenlijk dacht ik aan landen als vietnam/laos/cambodia qua budget gehalte, maar ik ben nu 29 en niet echt op zoek naar een party reis met heel veel 19 jarigen. Ik vond centraal amerika echt geweldig en ook veel iets oudere reizigers, maar centraal/zuid amerika wordt nu echt net te krap qua budget. Iemand misschien ervaring hoe het in zuidoost azie is als je al wat ouder bent? Of tips voor andere landen?
Ik ben in Vietnam en Thailand geweest (beide landen was ik begin 20) en allesbehalve een partyvakantie gehad hoor. Vietnam vind ik sowieso niet echt een partybestemming, Thailand misschien iets meer maar dat is ook maar net waar je naartoe gaat.
In ZO Azië is echt niet alles party hoor. Het is maar net welke plaatsen je aandoet. En ja begin twintigers zul je eerder tegenkomen op een backpackvakantie dan vijftigers. Puur bugdetkwestie en levensfase. Toch heb ik een hele tijd als 30er gebackpackt in deze landen en ben genoeg leeftijdsgenoten en ook ouder tegen gekomen.
Vietnam is fantastisch en zeker niet party, evenals Laos en Cambodja. Thailand misschien iets meer, maar ook niet echt. Ik zou volgende plekken mijden: Koh San Road in Bangkok, Koh Phangan en Phuket. Chiang mai misschien, ben ik al lang niet meer geweest. En Vang Vieng in Laos niet heen gaan. Cambodja en Vietnam heb ik nergens echt een plaats getroffen waar het alleen maar zuipen en jonge mensen was. Nha Trang in Vietnam zou ik wel overslaan ivm zuipende Russen.
Mocht je tips willen, ik ben in alle bovenstaande landen geweest.
Ik ben in verschillende landen geweest later in m’n 20er en 30+ jaar. En (op af en toe een avondje na) niet echt gepartyd en altijd een divers publiek meegemaakt.
Je kunt ook nog eens naar Nepal kijken, goed geprijsd en natuurlijk lopen in de bergen als je leuk vind. Vond Vietnam minder party dan laos, Cambodja en Thailand.Als je in Laos trouwens van de “standaard route” afgaat, is er trouwens amper uitgaansgelegenheid en ook andere/minder toeristen.
Is Maleisië nog wat?
Kun je dit bespreken met je psycholoog oid? Eventueel een ‘plan’ maken als zoiets gebeurt?
Ik ging afgelopen zomer alleen backpacken op Bali (wat ik vorig jaar nooit had kunnen bedenken) en heb echt wel dagen gehad dat ik mezelf maar een dag opsloot in m’n kamer om even te janken van alle spanning en weg van de prikkels, maar er waren bekenden in de buurt als ik het echt niet meer zou trekken en anders kon ik even appen/bellen met mensen thuis. Uiteindelijk is het me héél erg meegevallen en zou ik het zo weer doen.
Ik zag deze post een tijdje terug en ben 'm niet vergeten. Ik had nog niet gereageerd maar omdat ik zelf nu 3 weken weg ben onder deze omstandigheden komt hier een lange post.
Ik heb een dysthyme stoornis, angstklachten en in 't verleden een eetstoornis gehad (daar ben ik wel echt vanaf).
Ik wil al jaren op reis, ben pre covid ook 3 weken solo naar Maleisië geweest maar dat was met een einddatum. Na covid wilde ik eigenlijk gaan, maar ik was bang dat wanneer ik terug zou komen, ik weer in hetzelfde gat zou vallen. In plaats daarvan heb ik een baan en een huis gezocht in een andere stad (Ik wist toen mijn diagnose nog niet).
Door de dysthymie blijven de depressieve episodes terugkomen. Na een halfjaar in mijn nieuwe stad/baan/woning trok ik het echt niet meer en heb ik mij ziek gemeld van werk en ben ik thuis gaan wonen (ik ben 29 btw). Ik kan pas eind dec/jan weer naar therapie en zit sinds begin juli thuis.
Toen groeide dus die drang om weg te gaan weer, maar ergens was ik bang dat het “vluchten” zou zijn. Maar aan de andere kant roep ik het nu al 3,5 jaar… Dus ik heb een enkeltje geboekt.
Tot nu toe is het superfijn. Qua depressie gaat het goed, maar je doet natuurlijk echt veeeel leuke en vette dingen, dus veel serotonine. Ik heb wel echt anxiety om mensen te ontmoeten soms maar gelukkig vind ik alleen zijn ook heel fijn. Ik maak gebruik van bumble bff, wissel hotels af met hostels (wel privé kamers als het betaalbaar is want ik slaap ook heel licht). Het gekke is ook dat iedereen altijd zegt/denkt dat ik heel goed/makkelijk ben in contact leggen maar van binnen sterf ik 1000 doden en ben ik super zelfbewust. Maar elke keer dat het ‘lukt’ voelt als een overwinning en sommige mensen hebben mijn reis echt al leuker gemaakt.
Ik heb soms ook anxiety om dingen te vragen en omdat bijna niemand hier Engels spreek kom ik soms ook in awkward situations (die ik zelf overthink want de mensen hier hebben dat vast al 100x meegemaakt). Maar ook elke keer dat dat lukt, blijkt het weer mee te vallen.
Ik ben vandaag begonnen met een soort 30 day affirmation challenge, omdat ik ook wel echt aan mezelf/positiviteit wil werken.
Misschien is het ook een idee voor jou om gewoon een enkeltje te boeken en tegen je omgeving te zeggen dat je niet weet hoe lang je weggaat? Kan twee weken, twee maanden of twee jaar zijn (ik zeg maar wat). Op die manier leg je ook jezelf niet zoveel druk op. Ik zeg altijd tegen mezelf: in het ‘ergste’ geval lig je 2 weken met je kont op het strand, maar heb je ook geleerd dat je door bepaalde psychische klachten misschien nog niet bent waar je zou willen zijn, of misschien ben je wel helemaal oké met daar niet zijn. Niet iedereen blijkt reizen/backpacken leuk te vinden en dat is ook helemaal prima!
Als je vragen hebt mag je altijd een bericht sturen!!!
Ik ben 35 en afgelopen mei naar cambodja en thailand geweest. Ben 1 avond naar een feestje gegaan en dat was het 
Als je tips wil dan kun je me een dm sturen
Weet niet of je van plan bent naar een warm of koud land te gaan maar ik neem altijd een lange linnen broek en blouse mee. Vind linnen een hele fijne koele stof en het is ook fijn op het strand als je niet in de volle zon wind en als je bijvoorbeeld naar een tempel gaat!
Weet niet zeker of het in dit topic past, maar ik ben aan het overwegen om alleen een paar weken in Australië te reizen en dit keer Western Australia. Heb de oostkust jaren geleden gedaan met zo’n Greyhound bus, maar ben nu wat ouder en wil niet zo graag tussen de 18jarige party’ers terechtkomen. Heeft iemand ervaring met alleen reizen in een campervan? Ik heb al veel alleen gereisd maar sliep altijd in hostels dus was zo makkelijk mensen te leren kennen. Wil ook geen weken alleen zijn en niemand leren kennen omdat ik met een campervan ben.
Geen ervaring met reizen in een campervan, maar ik heb de westkust (Broome - Perth) met een soort zelfvoorzienende bus gedaan waar je met een groep van max. 8 mensen in slaapt en reist. Was echt de reis van m’n leven en heb op heel afgelegen plekken geslapen! Weet niet hoe oud je bent maar denk dat de gemiddelde leeftijd ongeveer 27 was (jongste was 24, oudste 35). En gewoon gezellige sfeer maar niet zuipende backpacker sfeer, daar had ik ook geen zin in. Als je meer wil weten stuur maar een PB! Ik woon sinds een half jaar ook in Aus 
