Ik woon op het einde van een doodlopende straat. Er zijn te weinig parkeerplekken in de buurt, maar het is vooral stom omdat de parkeerplekken die er zijn, niet efficiënt zijn (op één officiële plaats kan je eigenlijk twee auto’s zetten, maar dat lukt enkel als de ene heel ver doorrijdt naar voren en de andere naar achteren). Anyway, helemaal op het einde van de straat, voor het huis van de buren (en naast mijn huis dus) is er een plaats die géén officiële parkeerplaats is, maar wel gewoon een lege ruimte is waar je perfect een auto kan zetten. Meestal zetten de buren daar zelf hun auto.
Nu kwam ik onlangs midden in de nacht thuis, ik was moe, er was geen parkeerplek, maar die ene plaats was wel vrij dus ik heb mijn auto daar geparkeerd. De volgende dag heeft de buurvrouw als een gek aangebeld (bleef minutenlang op de bel duwen) en ze begon meteen te roepen op me dat mijn auto daar niet mocht staan. Minutenlang stond ze te tieren en te roepen.
Haar reden: ze heeft claustrofobie en mijn auto blokkeert haar zicht. Haar eigen auto is blijkbaar laag genoeg om haar claustrofobie niet te triggeren, maar met die van mij is er een probleem
Nu, ik kan ergens nog begrijpen dat ze het vervelend vindt dat mijn auto daar staat (want: geen officiële parkeerplek), maar: hij stond er nog maar van de vorige nacht, en ik vind dat geen reden om zo op me te roepen. Je kan ook gewoon vriendelijk vragen of ik hem wil verzetten. Het kwam ook helemaal uit het niets, want anders is ze gewoon altijd vriendelijk en zegt ze altijd lachend hallo.
Ik schrok enorm van haar reactie, heb haar dat ook gezegd, en gezegd dat ze niet meer zo op me mag roepen. Toen gaf ze wel aan dat ik gelijk had, maar zei ze wel: “ik vergeef jou (op een toontje alsof ik de fout van mijn leven gemaakt heb) als jij mij vergeeft”.
Het stomme is dat dit hele incident ergens nog in mijn hoofd blijft hangen. Het is slimmer om het te laten rusten, maar het jeukt om nog eens tegen haar te zeggen dat ik dit gedrag heel agressief en niet normaal vond, en dat ik in het vervolg niet meer zal luisteren als ze niet normaal kan praten. Want nu heb ik het gevoel dat zij een vrijgeleide heeft om bij het minste als een gek op mijn deurbel te duwen en te staan roepen op me, en dat is niet hoe ik behandeld wil worden.