Ik vind het jammer dat in gesprekken over mijn gevoelsleven, somberheid en onzekerheid (! onzekerheid als in: sterk gebrek aan vertrouwen dat situaties goedkomen) vaak al snel de brug wordt gemaakt naar mijn uiterlijk. “Maar je ziet er toch goed uit?”… (Nou, met dat leuke uiterlijk zat ik op m’n 25ste anderhalf jaar lang depressief thuis zonder werk )
Misschien is het slechts bedoeld als een ‘makkelijk’ complimentje hoor. En kennissen/vrienden zijn geen psychologen, dus in dat opzicht neem ik het ze zeker niet kwalijk! Maar ik vind het toch een aparte gedachtegang.