Ik vind het wel een interessante vergelijking met die twee stukken.
Ik denk dat het stuk wat jij linkt meer gaat over hoe we begonnen zijn met de pandemie behandelen als een gigantische ramp met de bijpassende maatregelen, alleen dat we daar op een gegeven moment mee gestopt zijn waardoor die maatregelen ineens niet meer logisch lijken en je verzet krijgt. Meer dat verschil tussen behandeling in begin en eind denk ik.
En dat tweede opiniestuk trekt het hele begin al in twijfel.
Ik denk opzich dat we het niet echt anders hadden kunnen doen, omdat het ook allemaal onbekend was en vrij rampzalig was in die eerste weken. Maar wat hij zegt vind ik mooi:
'Nu op de ic’s de rust wederkeert, wordt het tijd voor bezinning, vindt hij. ‘We kenden het virus niet, we moesten ingrijpen, ik sta volledig achter de maatregelen die zijn genomen. Maar nu dringt door wat de gevolgen zijn geweest. Laten we daarvan leren voor een volgende keer.’
En:
Een op de zeven vrouwen krijgt borstkanker, vaak vrouwen in de bloei van hun leven, waarom staan we niet te applaudisseren als die het ziekenhuis uit lopen? Waarom niet voor angstige mannen met prostaatkanker of voor andere patiënten die de ic hebben overleefd? Doe het voor iedereen of doe het niet. Er is meer op aarde dan covid-19.’
Het creëren van zo’n slachtofferschap is misschien goed voor het creëren van respect voor de maatregelen (zoals meneer 1 zegt), maar het is dus misschien niet zo goed de individuen zelf die geslachtofferd worden, en het creëert een raar soort ongelijkheid (zoals meneer 2 zegt).