Nee snap ik, maar het is wel een serie en als je het einde al weet is kijken misschien iets minder interessant.
Eigenlijk zeg je nu weer hetzelfde hè. Want dan zou je het gaan kijken voor de sensatie ipv dat je geÎnteresseerd bent in maatschappelijke problemen.
3 likes
Dat bedoel ik niet. Wat ik probeer te zeggen maar er blijkbaar niet goed uitkomt is dat ik (en misschien anderen ook) iets volgen waarvan je de uitkomst of afloop al weet minder indrukwekkend/interessant/meeslepend vind. Ik volg het dan liever blanco of zo. Dat geldt voor alles, van boek en film tot documentaire en artikel. Maar negeer vooral het hele spoiler argument, want het laatste wat ik wil is doen alsof het sensatie is. Dus praat er gerust over, dan bekijk ik de comments wel als ik alle afleveringen heb gezien. Misschien was dat Ăźberhaupt slimmer geweest. Ik wilde het gewoon met anderen delen omdat ik al geraakt was na aflevering 1, thatâs all.
2 likes
Maar dan kun je nooit inhoudelijk een documentaire bespreken? Tis geen serie ofzo.
3 likes
Ik heb vandaag Hanky Panky Goodbye gekeken. Heel interessant en fijn dat er aandacht aan wordt besteed, maar wel echt schrijnend natuurlijk. Uiteraard een trigger warning voor racisme tegen Aziaten.
4 likes
Dank voor de tip! Door de titel moest ik terugdenken aan mân basisschooltijd waarin we elke verjaardag weer na âWel gefeliciteerdâ en âHappy birthday to youâ allemaal hanky panky Shanghai zongen terwijl iedereen spleetoogjes maakte. Echt bizar dat dat gebeurde en dat dat nog niet eens heel lang geleden is. Schaam me dood als ik daaraan terugdenk.
2 likes
Daar refereert de titel toch ook aan, of niet?
13 likes
Dat gebeurde een paar jaar geleden nog op de basisschool van mân zoontje. En toen ik er wat van zei vond de juf dat niet leuk want ze voelde zich aangevallen door mij 
eindstand: het liedje wordt niet meer gezongen
10 likes
Wat een slachtofferrol. Je weet inmiddels toch wel dat dat niet kan?! Ik herinner me ook nog dat ik als kind echt dacht dat het Chinees was. Dieptriest.
3 likes
Ja was het ook echt, ze vond het niet leuk dat ik het racistisch noemde want ze was geen racist 
ik hoop echt dat ze het daarna gewoon even rustig heeft laten bezinken, maar het is echt zoân juf van de oude stempel
2 likes
Ja dat denk ik dan ook!
Werd een beetje emo bij het lezen hiervan 
Toch bizar hoe je meegeleefd hebt met die kinderen. Ben ook erg benieuwd naar Gianny
7 likes
Ik wilde, beetje late to the party maar kreeg m aangeraden, de jeugdkliniek kijken.
Maar op Videoland staat alleen aflevering 2,5 en 6? Is het nog ergens anders te kijken dat iemand weet?
1 like
Ik ben De Verloren Kinderen aan het kijken, echt heel intens zeg. Continue dat geschreeuw en paniek, echt heel heftig
4 likes
Ik zie ze wel allemaal. Hele goede serie idd, heb hem al 3x gezien
1 like
Hoeveel afl heb je gezien? In aflevering 1 herken ik jouw beschrijving nog niet helemaal (waarmee ik niet wil zeggen dat het niet heftig is, maar nog geen intense paniek)
4 likes
De intense paniek is in aflevering 2 aanwezig, vooral bij de blonde mevrouw met de oudere kinderen denk ik. Ik moest er van bijkomen in ieder geval.
2 likes
Ik zie deze documentaire eigenlijk heel anders dan hierboven. Zijn het fraaie situaties? Nee. Is het heftig: ja. Maar hysterie, intense paniek, zwaar ongezond vind ik ook weer overdreven. Die situaties zitten erin, maar zeker als je de hele reeks gezien hebt zijn ze echt niet overheersend. Ik weet het niet zo goed. Zeker ook vanwege de staat van hulpverlening in Nederland. Zie vooral ook ouders die door het vuur gaan, heel betrokken zijn. In elk gezin is liefde heel duidelijk aanwezig. Ouders die onwijs goed kunnen uitleggen (zeker als je voorbij hun systeemkritiek kijkt) wat er nu eigenlijk aan de hand is, maar ook ervaren heel te machteloos zijn. Die gezinnen knallen alle drie gewoon tegen de wanden van de jeugdhulp op en openen de deuren om dat te laten zien. Waarmee ze ook de grootst mogelijke goodwill tonen.
Dat gezin in leersum bijvoorbeeld. Je kunt vanalles zeggen over ontnemen van normale jeugd, maar die kinderen hebben al geen normale jeugd. Ze hebben overduidelijk zorg en onderwijsbehoeftes die voorbij die van het gemiddelde kind gaan en die ouders zijn proactief op zoek gegaan naar ondersteuning en vervolgens zelf onderwerp van gesprek geworden. Je kunt alles zeggen wat je wilt van die moeders omgang met angst en emoties, maar die paniek is een logische reactie op een mogelijke ondertoezichtstelling/uithuisplaatsing. Dat gedrag ontstaat in interactie met, het staat niet op zichzelf. Die kinderen zitten niet in die hysterie vanwege die moeder. Je kunt haar moeilijk de schuld geven. Net zoals je heel erg kunt inzoomen op haar trauma, maar die kinderen bestaan. Ze zijn er. Ze leven al hun hele leven met haar en ze houden overduidelijk van haar. Het is zinloos om het zo te bekijken.
Edit: het wordt weer een boekwerk van mij hoor
Waarmee ik niet zeg dat deze gezinnen geen hulp nodig hebben of dit normale opvoeding is of zo gezien zou moeten worden. Dat is het niet en iedereen kan dat zien. Bedoel meer dat het ook goed is om in minder extreme en minder schuldgerichte taal te spreken over deze gezinnen. Simpelweg omdat dit er is en we juist bij dit soort gezinnen heel slecht weten hoe we kunnen helpen omdat het zoveel complexer is dan de schuldvraag of het inzetten van x en y aan hulp. Als je nu vanuit de bank bezig bent met âwauw, wat extreemâ â het is de schuld van dieâ âdie zielige kindjesâ mis je denk ik het punt van de documentaire en ook hoe bijzonder deze productie eigenlijk is. Ben ook heel benieuwd naar de webserie met hulpverleners die volgende week volgt.
14 likes
Omdat je oordeel gevormd wordt door vrij verregaande aannames. Wat is daar het nut van? Je hebt de informatie niet om te weten of het zo is. Je hebt geen klipklare oplossing, je kunt de kinderen niet resetten en je kunt ouders ook niet van de kinderen losknippen. De gezinnen zijn bekend bij hulpverlening en ontvangen die ook. Waarom zou je er dan vanaf de bank voor kiezen in te zoomen op het negatieve.
Je hebt ook gezien dat ze ongelofelijk begaan is met haar kinderen, heel responsief is, lief en opgewekt kan zijn, op een supergoede en duidelijke manier aan haar kinderen uitlegt in welke situatie ze zitten en welke stappen ze nemen. Je kunt haar beoordelen op het feit dat ze zichzelf gebeten heeft toen ze in vier dagen al haar spullen inpakte om te emigreren. Is geen 10 voor opvoeden, weet dat gezin zelf ook wel. Die moeder heeft een trauma, dat is duidelijk. Daar verander je in het hier en nu niks aan door te zeggen dat dat zo erg en zo ingrijpend en zo moeilijk en zo dit en dat en zus en zo is. Het is in mijn ogen enkel stigmatiserend en zorgt er juist voor dat ouders met meervoudige problemen doorgaans de deur dicht doen en hun mond houden. Omdat je het niet hebt over wat er gebeurt en wat ze nodig hebben, maar over hoe jij dat ervaar en hoe ver dat afhangt van de norm en wat jij denkt dat dat allemaal voor slechts met de kinderen gaat doen.
Ik denk dat we het heel moeilijk vinden om te accepteren dat niet iedereen in een rooskleurige situatie opgroeit, terwijl dat voor heel veel kinderen en ouders dagelijkse realiteit is. Er zijn altijd kinderen van wie overduidelijk is dat je ze direct moet weghalen uit een situatie. Er zijn ook kinderen voor wie dat niet de beste oplossing is en die dus, met hulp en ondersteuning thuis blijven. Waarin het gezin er naar hun capaciteiten het beste van maakt. Dat gesprek over die niet zo zaligmakende opvoeding moet open. Juist omdat dat mensen kan helpen en dat kan alleen als we in dat gesprek stoppen met doen alsof die kinderen en ouders direct opgegeven zijn en gewoon ruimte laten voor die kinderen en ouders om zelf te vertellen hoe het is en wat we voor ze kunnen doen. Zonder ze direct te willen veroordelen en direct te willen bevestigen hoe verschrikkelijk het allemaal is.
13 likes
Joh maar dat vindt iedereen. Daarom zijn deze gezinnen bekend bij hulpverlening, ontvangen ze hulpverlening, is dit onderwerp in zoân documentaire. Ze vinden het zelf ook want ze gooien niet voor niks de deuren open. Ze vertellen letterlijk zelf dat ze hulp nodig hebben om goed voor hun kinderen te kunnen zorgen. Het is in mijn ogen nogal een dooddoener. Feit is: kinderen worden hiermee geconfronteerd en we lossen het niet altijd op. Ja je moet kunnen benoemen om een gesprek te kunnen voeren. De vraag is of wat jij en anderen hierboven doen daadwerkelijk valt onder dat benoemen zonder verwijten. Daarover verschillen we van mening.
Ik vind overigens ook dat je vanuit een bepaalde positie best een oordeel kan (zelfs moet) hebben naar ouders toe, alleen niet vanuit die van kijker naar een documentairereeks, die juist zo goed vanuit ouders laat zijn hoe moeilijk het is. Misschien is dat wel waar mijn frustratie zit: die documentaire gaat helemaal niet over het gedrag en de rugzakjes in het gezin, die docu gaat over hoe lastig het is om vooruit te komen als je dat als ouder juist zo graag wilt en je je tekortkomingen (binnen wat redelijk is om over jezelf te concluderen) al lang gezien en erkend hebt. Ik vind het daardoor een stap terug om te gaan doen alsof het probleem hier onbekend en onbenoemd is en het echt heel nodig is om iets zeggen over het probleem of de impact daarvan. Voelt als een gepasseerd station. Zeker omdat we van deze gezinnen gewoon weten dat er problemen zullen blijven, hoe veel we ook vinden dat kinderen recht hebben op veiligheid etc etc etc.
5 likes