Geen idee.
1 like
Ondanks dat ik het kut verwoord, vind ik voor haar behoorlijk kut dat ze zoveel stress ervaart en dat haar mentale gezondheid er onder lijdt.
Ze dacht er goed aan te hebben gedaan om jeugdzorg in te schakelen bij een hulpvraag om die zich tegen haar te zien keren.
Er is al best wat over gezegd, heb je de reacties boven je gelezen?
Ik ben net klaar met de laatste aflevering. Dat gezin uit Rotterdam en in het bijzonder hun dochtertje N. vind ik zo mooi in beeld gebracht. Dat viel me de vorige aflevering al op als ze in de speeltuin zitten met de oude juf en N. allemaal cadeautjes krijgt. Die reactie van de moeder raakte me.
8 likes
Mijn reactie is verplaatst uit WJEKW naar hier, dus had de reacties boven mij niet gezien.
1 like
Oh dat verklaart! Je kan best wel wat bijlezen als je zou willen want het wordt hier al even besproken.
Even iets anders, ik kijk nu Ga terug en haal het, heeft iemand die al bekeken?
1 like
Ik weet het niet.
Hoop het wel, ben wel benieuwd wat hun kant van het verhaal is.
Maar sowieso de kant vanuit de hulpverlening gezien vind ik wel interessant om te zien. Wat zijn hun beweegredenen en hoe komen ze tot een beslissing etc.
Edit: gezien de privacy en casus lijkt het me niet waarschijnlijk en niet verstandig voor de betrokkenen
Webserie: ‘Verloren Hulpverleners’
Op YouTube verschijnt een aparte serie met gesprekken tussen Sahar Meradji en experts op het gebied van hulp voor probleemgezinnen. In deze online serie reageren psychologen, kinder- en jeugdpsychiaters of ervaringsdeskundigen op de indringende scènes uit ‘Verloren Kinderen’.
Komt op mij over alsof het niet de betrokken hulpverleners zijn, lijkt me dat ze omwille van de privacy van de gezinnen niet naar voren kunnen/willen treden.
1 like
Interessant dat je je daar zorgen over maakt, ik heb er in die zin wel vertrouwen in dat Sahar Meradji de juiste mensen heeft verzameld en er voor waakt dat de gezinnen in hun waarde worden gelaten.
Hierdoor bedenk ik me, in hoeverre komt de documentairemaker neutraal over op jullie? Misschien was het door de stijl van de documentaire waardoor ik meerdere keren aan Sunny Bergman moest denken.
1 like
Sahar heeft ook ik woke van jou gemaakt en daar was heel veel ophef over dus ik kijk er wel gekleurd naar
3 likes
Ik vond haar niet helemaal neutraal.
Het gaf mij toch een soort sensatie zoekend gevoel.
Ze wilde het wel een soort van neutraal belichten en de andere kant achter de gezinnen en hun problematiek laten zien, maar ik merkte toch wel een soort vooroordeel in de documentaire.
Welk vooroordeel merkte je dan?
1 like
Waar baseer je dat vertrouwen op
4 likes
Niet perse een concreet voorbeeld, maar had bij het gezin in Amsterdam toch wel een soort gevoel dat ze niet geheel neutraal daar was.
Ik kan er niet helemaal de vinger opleggen, is meer een gevoel
3 likes
Inmiddels af en hoewel het zeker heftig is sluit ik me aan bij de reacties van @Shaaar. Het is een opstapeling van factoren die de situatie maken zoals hij is. Ik vind het zelf als moeder van 2 jonge kinderen af en toe al echt heel pittig, moet je nagaan als je zelf én je kinderen/partner psychische klachten hebben en je constant onrust hebt op allerlei vlakken. Het gezinsleven staat nooit uit, je kunt je er amper aan onttrekken. Dat vond ik krachtig overkomen in de docu en wat mij betreft (geen expert, lekenmening) ligt daar een deel van de oplossing; voor kinderen en ouders verzorgde momenten van rust/opvang proberen in te bouwen (opvang/respijtdag achtig), zodat het niet ophoopt en er steeds ontladingen zijn. Ik zag genoeg liefde voor de kinderen, maar de omgangsvormen binnen een gezin worden zo beïnvloed door onmacht, onrust, stress… ook heel benieuwd naar perspectief van de hulpverleners.
5 likes
Hier ben ik het wel mee eens. Ik kan de vinger er ook niet op leggen, maar tussen de regels door kon je het wel merken vond ik. Op een gegeven moment moest zij een lijstje maken waar zij hulp bij wilde hebben. Ze was duidelijk gestresst en raakte zichtbaar geïrriteerd van de vragen die gesteld werden. Sahar bleef maar doorgaan met vragen stellen, dat ik dacht man laat haar even tot rust komen. Dat is dan geen voorbeeld van een vooroordeel maar wel een manier van interviewen waar ik een beetje naar van werd. Ik had echt met de moeder te doen.
7 likes
Ik vond dit moment sowieso heftig, hoe kun je nadenken over je behandeling als je met 3 geluidmakende fisherprice kinderen in 1 krappe ruimte zit.
Die moeder van Belgie vond ik overigens heel liefdevol. Zo knap hoe ze haar kinderen niet met haar prpblemen wil belasten en hoe ze als ze geroepen wordt gelijk weer veranderd in beschikbare moeder. Maar poe, wat een leed. Ik val in herhaling maar het is het enige passende wat mij betreft.
4 likes
Okay even hierop inhakend. Ik bingwatchde laatst Five Days Inside en Caroline Tensen (die ik al niet zo mag sinds haar Nikkie opmerking) was in een soort huis voor jongeren met gedragsproblematiek. Daar was een jonge vrouw die hele duidelijke littekens op haar armen had. Loopt Caroline naar die vrouw toe, wrijft over haar arm/littekens en zegt “niet zo mooi he?!” WIE DOET DIT WTF??
4 likes
Oh dit zag ik heel anders. Vond dat moeder kinderen heel erg belast met haar problemen. Zowel haar heftige emoties als de uitgebreide uitleg over wat er allemaal speelde met jeugdzorg. Dat hoorde je ook heel erg terug in de kinderen.
Hoop echt dat ze op school blijven en dat ouders deze scholen ook goed genoeg blijft vinden voor ze.
15 likes
Mee eens, je laat me nu even het totaalplaatje zien en je hebt gelijk. Ik had het over momenten, maar in de gehele situatie worden ze juist belast.
1 like
Maar bedenk: die kinderen zijn tieners, je verhuist ze met spoed in een week. Je kunt niet anders dan uitleggen waarom je dat doet. Naast dat een kind sowieso geïnformeerd moet worden over een raadsonderzoek omdat het kind daar sws wat van mee krijgt en er zeker op die leeftijd ook wat van mag vinden.
Qua emotionele belasting ben ik het met je eens, maarja: probeer maar eens overstuur te zijn in hetzelfde huis als je kinderen zonder dat ze dat zien. Edit; ik vind het zelf altijd heel boeiend als kritiek op ouders is dat ze hij kinderen teveel met hun sores belasten. Tuurlijk vertel je je kinderen tot op behoorlijke mate wat er speelt, ze zijn niet blind, doof of ongevoelig. Als je geldproblemen hebt, vaak ruziet, veel zorgen hebt, overspannen raakt, bang bent moet je dat op een bepaald punt gewoon adresseren. Ik vind juist dat die ouders dat dan nog best op een goede manier doen (uitleggen waarom ze gaan verhuizen, uitleggen dat er een uithuisplaatsing kan komen, maar de echt lastige gesprekken in een afgesloten kamer voeren en signaleren dat die kids graag willen luistervinken dus actief wegsturen, deur open laten etc)
8 likes