Helemaal mee eens! ik heb inderdaad ook 5 jaar jongvolwassenen met autisme begeleid op een woongroep. Juist het wonen op een groep, samen zijn, veel begeleiding om iemand heen etc maaktte dat veel bewoners daarna de stap naar zelfstandig wonen of ambulante begeleiding konden maken. Ook omdat de bewoners konden leren van elkaar of elkaar konden bijstaan omdat zij juist begrip voor elkaar hebben. Grof gezegd vind ik echt dat Kees “verpest” is door zijn omgeving. Hij heeft de basic skills, kan vrij veel dingen zelfstandig en vanuit de omgeving is er continu voor gekozen om hem kleiner te houden.
4 likes
Dat is gewoon het probleem met een witte man zijn die op vroege leeftijd en jaren geleden gediagnosticeerd is. Die worden soms vaker door hun omgeving klein gehouden. Je merkt echt het verschil tussen mannen en vrouwen en mensen die op latere leeftijd hun diagnose hebben. Die hebben vaak tegenspraak gehad en kunnen dingen iets makkelijker relativeren.
Nu ligt dat ook wel aan hoe je in het spectrum zit, maar ik denk echt dat bepaalde mannen het hierin gewoon iets makkelijker hebben.
2 likes
En niemand neemt ook mee dat de kennis over autisme 50 jaar geleden heel anders was dan nu. Toen was er nog geen oog voor zelfstandigheid bij mensen met autisme en was het een ‘vonnis’ waarbij je nooit zelfstandig zou kunnen worden.
6 likes
Ik reageer en oordeel inderdaad ook op basis van wat ik in de documentaires heb gezien en kan niet oordelen over wat ik niet heb gezien of gehoord.
3 likes
Tuurlijk is dat ook zo. Denk sowieso wel dat elke tijdperiode andere voor- nadelen heeft qua opvoeding van kinderen met neurodiversiteit. Maar ik denk wel dat er bepaalde ontwikkelingen in de psychische zorg zijn die op sommige doelgroepen effect hebben (oa vrouwen met autisme die relatief vaker een autistische burn out krijgen en mannen die meer hulp in huishouding nodig hebben).
Er zijn gewoon bepaalde patronen die zullen blijven en die zichtbaar zijn
En @Qwerty123 als je over 30 jaar een docu over mij maakt, zullen er ook patronen zichtbaar zijn waar mensen conclusies over zullen trekken. Maar dat zou dan ook niet aan mijn ouders liggen, maar aan de zorg die er toen was/ niet was
2 likes
Maar die hebben vaak ook wel meer psychische problemen vanwege oa maskeren.
2 likes
I know, vandaar ook die burnout
2 likes
Ik heb hier mijn oordeel nog over deze docu’s geuit, maar in mijn oordeel over deze docu neem ik dit wel steeds mee. Echter is er in die 50 jaar wel veel bekend geworden en hadden ze dus met de kennis die er in de tussentijd bijgekomen is, wel kunnen werken aan de zelfstandigheid.
Ook iemand met autisme kan je dingen leren, maar wel met de juiste middelen en begeleiding en ik heb het idee dat die er niet zijn. Kees weet heel goed wat hij wil en niet wil en hij weet, denk ik, ook heel goed hoe hij zijn zin kan krijgen, waardoor niemand tegen hem in durft te gaan.
4 likes
Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet dat dat zo heel makkelijk is. Een volwassen autist heeft net als elk andere volwassene het recht om hulp en therapie te weigeren. Als iemand zijn/haar leven zo prima vindt, gaat het je niet zomaar lukken om iemand een (voor diegene) intensieve traject te laten doen. Ik heb verhalen gehoord van mensen die op zichzelf wonen, maar niet aan simpele taken, zoals schoonmaken, doen omdat dat niet bij ze opkomt. Dan kan je na 2 maanden denken dat zo iemand hulp moet krijgen, maar zonder initiatief komt dat er niet.
En aan de ene kant snap ik hierin de ouders wel, want als jij met jouw kind samenwoont en die zijn leven wordt (voor jou stapsgewijs, maar voor hem) overhoop gegooid zit jij tussen de sessies door met de woede-, paniekaanvallen opgescheept.
En ook al ben je bekend bij een instelling, je moet toch weer die hele intensieve molen in waarbij je weer begint met intakes. Wil je dat iemand aandoen?
2 likes
Pff hele heftige docu op npo over een zoon met de zorg voor zijn moeder met borderline
10 likes
Zou je een samenvatting van die moeder willen geven? Ik vind het moeilijk dit soort dingen te zien want Borderline wordt nog steeds in zo’n slecht daglicht gebracht waardoor ik nog steeds tegen mensen aan loop met misconcepties. Dat we allemaal agressief en manipulatief zijn, niet aan andere kunnen denken en geen empathie hebben of normale menselijke relaties kunnen hebben. Terwijl ik dat zelf helemaal niet herken uit mijn eigen Borderline. Maar het doet me wel meer pijn dan ik zou willen als ik mensen er ook op die manier over hoor praten. Dus ik ben benieuwd naar deze docu maar ik durf niet “zomaar” te kijken, uit angst dat dit me weer boos en moedeloos maakt
6 likes
Ik vind het wel een mooie docu, maar het is wel heftig. En dat zeg ik dan als neurale kijker zonder persoonlijke ervaring met Borderline.
Het gaat eigenlijk net zo veel over de maker (Allard) de zoon als over zijn moeder. Er zijn veel beelden van vroeger en dan praat hij, en ook anderen, wel liefdevol over haar, naast dat hij omschrijft wat er afwijkend was. En in het heden struggelt hij heel erg tussen zijn liefde voor haar, zijn schuldgevoel dat hij haar niet wil helpen soms omdat ze zo intens is en het hem zwaar valt, en ook wel boosheid over vroeger.
Maar ik vind dat ze nergens wordt neergezet als een inherent naar of boos mens. Ik denk dat het ook belangrijk is dat gezegd wordt dat ze alle hulp weigert in deze fase van haar leven, dus ze is onbehandeld en daarnaast ook oud in de periode dat hij haar filmt. Plus de puinhoop duidt op haar huis, dat onleefbaar is. Haar gedrag in de tijd dat ze filmen hangt ook samen met dat ze een slechte gezondheid heeft, daardoor in instellingen wordt geplaatst waar ze eigenlijk niet past en daardoor ‘gekker’ en bozer wordt want ze wil boven alles vrij zijn en is in paniek over de situatie. Ze is duidelijk in de war en weet daar niet goed mee om te gaan zeg maar.
De kern is vooral hun onderlinge band en hoe hij en zijn moeder zijn in zijn jeugd een soort 1 geworden bijna en hoe ze echt ontreddert is zonder hem, hij is echt haar volledige purpose zeg maar, ook omdat haar andere zoon naar Amerika is gegaan omdat hij zijn jeugd als zo heftig heeft ervaren. En omdat hij zo belangrijk voor haar is, is hij ook degene tegen wie zij het meeste uitraasde en nog steeds doet. Die gesprekken en fragmenten zijn heftig, want ze is heel manipulerend op die momenten en heel boos.
Op het eind van de docu gaat het ook over zijn eigen tekortkomingen en manieren waarop hij omgaat met de situatie, het is niet alleen hem als ‘zielig kind van een rare boze moeder’. Het gaat ook over hoe hij op haar lijkt, de dingen die hij verkeerd doet/deed, de zorg die niet passend te krijgen is en de moeilijke beslissingen die er dan gemaakt moeten worden.
Het einde is vooral zielig, eerst is ze weer wat helderder en rustiger en gaat het ook over hoe eenzaam ze zich altijd heeft gevoeld als kind, zich niet gezien voelde en als gevolg haar zusje als fout/niet goed zag en geen contact wilde. En daar is ook best wat reflectie van haar en zelfinzicht bij. Daarna takelt ze lichamelijk snel af en heeft ze veel medicatie nodig waardoor ze eigenlijk niet meer echt erbij is, maar je merkt wel heel erg de wederzijdse liefde in die scènes vond ik, ook met de Amerikaanse broer.
Idk of je hier iets aan hebt, het is lastig samen te vatten omdat er zoveel verschillende scènes in zetten. Maar er werd iig wel echt van haar gehouden en dat merk je wel.
14 likes
Het is ook echt privé, het toont heel erg veel van zowel de maker als van zijn moeder.
En ja het gaat vooral over hun band en niet over borderline an sich vind ik.
Vond het al met al wel heel mooi gemaakt.
3 likes
@Zemraluani Wow bedankt voor je hele uitgebreide samenvatting! Ik herken wel de moeilijkheid van zowel fysiek als mentaal niet in orde zijn. Ik ga het zeker overwegen te kijken!
3 likes
Puinhoop
wel heftig hoe ze in het ziekenhuis met haar omgaan. Pijnlijk en herkenbaar
2 likes
De oogarts bedoel je?
1 like
Ja! Ik snap wel dat je gewoon je onderzoek moet doen als arts, maar ik vind het jammer dat in het algemene ziekenhuis zo weinig tact of begrip is voor mentale problemen.
7 likes
Ik denk dat je hem wel kan kijken. Ze had overigens ook een narcistische persoonlijkheidsstoornis
1 like
Ik meek dat persoonlijk ook. Ik heb diabetes maar dus ook borderline en ADHD. En vaak begrijpen de diabetesverpleegkundigen of internisten niet dat dit echt invloed op elkaar kan hebben, bijvoorbeeld met medicatietrouwheid. Ja soms voel ik me mentaal zo kut dat ik mijn medicatie niet neem. Ja dom, hoef ik geen preek over maar krijg ik dan toch omdat men niet begrijpt waarom je je medicatie niet neemt. Of periodes dat ik veel last heb van angsten dat dat invloed heeft op mijn glucosewaarden en bloeddruk. Ik neem het die behandelaren niet helemaal kwalijk. Ik snap ook wel dat behandelaren voor de diabetes niet weten wat ze moeten zeggen als ik zeg: ik neem mijn insuline niet want ik wil toch dood. Blijft moeilijk
5 likes
Ik kijk taking care of maya en het is zo zo erg. Ik heb denk ik niet vaak zoiets hartverscheurends gezien 
1 like