Ik vind het juist mooi en sterk dat de maker niemand uit haar omgeving in beeld heeft gebracht of aan het woord heeft gelaten en dat haar achtergrond zo vaag is. Het maakt haar fascinerend en houdt de focus bij die brieven en haar visie op hun relatie. Juist dat het zo ver van de talking-heads-Netflix-vibe af staat vond ik sterk. Maakte het geheel ook indringender.
Over indringend gesproken: ik had na het kijken van Onvoorwaardelijk doorgeklikt naar Self portrait en dat is echt een mooie film. Emotioneel en heel ontspannend tegelijk. Gaat over een fotografe met anorexia en ze is zo open en kwetsbaar. Echt een bijzonder iemand. Heeft iemand deze gezien?