Ik en mijn zusje deden bunjeejumpertje, dan maakten we elkaar aan allemaal riemen vast aan het stapelbed en sprongen dan naar beneden. Gek genoeg nooit fout gegaan. Een vriendin van mij deed hetzelfde met haar zusje, maar zij heeft een keer een arm gebroken.
Ik deed ook ‘mikken’ met mijn zusje. Dan ging je op de wc bril staan en dan plassen. Mijn moeder vond het alleen niet leuk, omdat er regelmatig iets dus niet helemaal goed gemikt was.
En we deden ook allemaal spelletjes op de schommel, dat degene die dan op de schommel zit zijn ogen dicht moest doen en moest schommelen en 1 (of 2, als er vriendjes waren) anderen gaan dan aan de touwen of kettingen van de schommel trekken zodat die allemaal onverwachtse bewegingen maakte. Dat kon best pijnlijk zijn voor degene op de grond, maar er viel ook regelmatig iemand van de schommel af. Op een gegeven moment vonden we dat saai en deden we hetzelfde, maar moest je schrijlings op de schommel zitten, dus een been aan elke kant van het plankje. Dat was veel moeilijker en dat zijn we op een gegeven moment gestopt omdat mijn ouders vonden dat er te veel gewonden bij vielen. We gingen sowieso door altijd door met de spanning opvoeren tot er iemand serieus pijn had. En dan was het over, als er iemand ging janken, dat wisten we allebei, dus dat moest je niet hebben. We deden het dan ook het liefste met zn tweeën want die vriendinnetjes van ons die gingen bij het minste of geringste al janken, en wij wisten van elkaar dat we tegen een stootje kunnen. We hebben ook heel vaak stiekem pleisters voor de ander gehaald thuis bij ‘wel bloed, maar gaat nog wel’ als onze ouders niet mochten weten dat we weer waren gevallen, want dan zouden we moeten stoppen.
Stomme is dat we dit nog steeds met elkaar hebben. Ik ben 30, mijn zusje 27. Laatst liepen we samen ergens langs een speeltuintje en zagen we een wip. Dus eerst gewoon op de wip, daarna met de ogen dicht, dan op de hurken op de wip, toen staand. We wilden net gaan proberen of we ook op 1 been konden, toen ik opeens realiseerde dat dit echt te debiel voor woorden was en dat ik echt niet kon uitleggen aan mijn ouders als één van ons zn tanden eruit zou vallen dat dat was omdat we wilden kijken of we ook op één been konden wipwappen. Daar was ze het mee eens en toen voelden we ons allebei een beetje kinderachtig en zijn we gestopt. Maar goed ook want ik heb geen tandartsverzekering.