Ik ook. Ben gewoon 4 kg zwaarder van m’n vredesdemonstratie (dit was autocorrect van vreetweekend maar laat m staan want vind wel leuk)
7 likes
De like is voor je autocorrect!
2 likes
Ik heb even getwijfeld of ik hier wilde posten ( ik wil niet het triomfantelijke meisje zijn), maar misschien hebben jullie er wat aan. Ik heb van mijn 10de tot begin dit jaar heftige vreetbuien gehad en herken alles wat hier gezegd wordt. Eten terwijl je er ongelukkig van wordt, naar de winkel gaan en meerdere dingen kopen en dezelfde avond opvreten, ongelukkig worden zodra je in de spiegel kijkt, langzaam het dikste meisje van de klas, vriendengroep, werk worden. Uiteindelijk ging in januari de knop om. Ik ben toen personalbodyplan gaan doen (geen reclame, ik denk dat ieder langdurig programma met een vreemde ogen dwingen concept kan werken, maar ik kan het wel aanraden) niet om meer te weten te komen over eten (ik denk dat iedereen met eetbuien en dieetperioden op een begeven moment de voedingswaarden van zo’n beetje alles weet), maar omdat er een coach mee keek. Dat eerste halfjaar ben ik onverwacht mijn eigen patronen tegengekomen en vijftien kilo afgevallen: dat ik bijvoorbeeld als ik dieette veel te weinig at en mezelf niks gunde waardoor dieten onmogelijk werd. Dat ik ook nu nog niet moet winkelen voor grote verpakkingen, ze gaan namelijk alsnog op en van een kleine snicker kan je evengoed genieten. Dat ik mezelf verstopte voor de buitenwereld, maar daardoor ook structureel te weinig bewoog & ga zo maar door. Ik wil jullie met deze post laten weten dat het wel kan en dat het over kan gaan omdat ik nog weet dat ik toentertijd 113 kilo woog, voor de spiegel stond en dacht: hier kom ik nooit meer van af en ik zal op een begeven moment 200 gaan wegen. Het klinkt kut maar het is deels psychisch helen en deels wilskracht en elke gedane poging die niet slaagt bouwt een beetje op tot je op dat punt komt dat het wel lukt. Ik hoop dat dat punt voor jullie ook dichtbij is en wilde jullie een hart onder de riem steken
11 likes
Zo, dit topic heb ik een week niet durven openen. Ik krijg als ik er om vraag vaak geruststellingen betreft mijn ongemakkelijke gedrag of rare zinnen en dat helpt op zich maar maar ik denk dat ik moet leren om er niet om te geven. Ik wil wel een zacht en attent persoon zijn/blijven maar hoe ik beweeg en spreek heeft daar eigenlijk weinig mee te maken.
Ik eet altijd als ik me slecht voel maar ik weet niet precies hoe het is gegroeid. Ik heb andere middelen ook misbruikt maar daar ben ik mee gestopt. Dat eten begin ik de laatste tijd pas als een probleem te zien omdat ik pas sinds een jaar of drie aankom. Toen ik wilde afvallen kwam ik erachter dat eten echt mijn troost en uitlaatklep was en het liefst met de gordijnen dicht en kleren uit zodat niks ging knellen en niets eens meer iets proeven en het jammer vinden dat je vol zit dus blijven proppen.
Ik sta sinds begin dit jaar op de wachtlijst van een angstkliniek en ik zou deze herfst waarschijnlijk terecht kunnen. Dat is hopelijk mijn echte oplossing. Maar wat ik sinds een paar dagen doe helpt ook wel. Namelijk maaltijden inplannen, keukenkastjes schoongemaakt, hamsteren bij de Appie, een mooie citrusrasp, nieuwe pannen enzovoort gekocht. Het is allemaal wat overdreven en triest dat ik mezelf moet motiveren met spullen maar ik eet nu wel een normaal aantal calorieën en krijg voldoende voedingsstoffen binnen en ik beweeg meer. Lijkt me ook goed voor mijn mentale gezondheid en zelfvertrouwen.
Hele lap tekst
7 likes
Reep tony (niet lekker)
Pak kaneelkoekjes
2 babybels
Grote mergpijp
Glas fristi
Gaat lekker hier.
Probeer dan in elk geval normaal avond te eten! Hoe vol je ook zit het is belangrijk. Anders heb je morgen weer zon dag
2 likes
Ik ga pasta maken met groenten met mijn huisgenoten. Dankjewel voor je reactie 
️:heart:️
Ik ga nog wel wat uitgebreider reageren maar er is wel degelijk medicatie voor! Topamax
Na even meegelezen te hebben in dit topic, kom ik ook even posten.
Ik heb een serieus probleem met chocolade.
Dat is ook mijn troost maar ook mijn sabotagemiddel.
Ik doe weight watchers en als ik dit " probleem" niet had was ik veel verder gekomen dan ik nu ben.
Ik had vandaag een reep gehaald maar na 2 blokjes heb ik hem weggegooid.
Ik besefte dat ik hem niet lekker vond en het dus niet waard vond.
Ik vind het lastig dit een plek te geven in mijn dagelijks leven. Ik moet toch boodschappen doen en ik woon praktisch naast de appie.
Het is niet dat ik iedere dag choclade haal, maar vaker toch wel 1 a 2 x in de week. En waarom… stress verdriet of juist beloning.
Blijkbaar kan ik dat niet op een andere manier ervaren/beleven.
Ik moet nu weg maar ik reageer straks nog even uitgebreider.
1 like
Eten is de grootste kwelling maar tegelijk het grootste genot in mijn leven. Klinkt fucking zielig en dat is het ook. Moest ik dit in normale porties kunnen zou het nog enigzins meevallen, maar nee. Ik kan alleen écht genieten als ik mag vreten tot ik helemaal vol zit. Ik eet zonder probleem een volledige maaltijd bedoelt voor 2 personen alleen op. Echt hoe dan. Heb hierdoor natuurlijk (veel) overgewicht. En het word alleen maar erger. Weet niet wat ik met mezelf aan moet. En het is niet dat ik dit enkel uit zin doe maar ik heb ook oprecht zoveel honger. Is natuurlijk mijn eigen fout aangezien ik mijn lichaam heb laten wennen aan zoveel voedsel. Ik weet dat ik even zou moeten doorbikkelen om dit patroon te doorbreken maar het is ZO verschrikkelijk moeilijk.
1 like
Even aanvullend: ik heb weleens gedacht aan BED maar daar heb ik de symptomen niet voor. Ik weet dat ik eigelijk naar de psycholoog zou moeten want ik heb een vermoeden wat hieraan de basis ligt maar ik hik er zo tegen aan. Ik had gekeken voor een voedingspsycholoog maar die zit niet hier in de buurt. Toch maar even verder onderzoeken. Dit is geen oplossing op lange termijn, al doe ik dit al jaren.
Oke dit voelt al enigzins als een opluchting, gewoon even van mij afschrijven
Ooit zullen we dit winnen 
1 like
Oh meiden ik heb net het hele topic doorgelezen, en wat een herkenning!
Mijn ongezonde relatie met eten is een jaar of 4 geleden begonnen, toen ik een kilo of 15 was afgevallen. Een hele tijd heb ik echt veel te weinig gegeten, sinds een jaar heb ik last van eetbuien.
Ik schaam me er enorm voor. Op dagen dat ik ‘goed’ eet, heb ik ook totaal geen zin in koekjes, ijs of chocolade, maar als ik er dan trek in heb, dan vreet ik alles wat los en vast zit.
Zulke buien komen nu veel vaker voor, daarom heb ik laatst aan de bel getrokken bij de huisarts.
Sinds dat gesprek heb ik er veel over nagedacht, en ik ben erachter dat ik bij een heftige gebeurtenis last krijg van eetbuien. Emotie-eten dus.
2,5 jaar geleden heb ik iets heftigs meegemaakt en dat ‘verwerkte’ ik door te eten. Ik heb doen EMDR-therapie gehad en de eetbuien verdwenen.
Het afgelopen jaar was heel pittig voor me, met in een korte tijd een hoop mensen die overleden en ik heb mezelf weinig tijd gegeven om dit verdriet te verwerken, ik denk dus een groot deel van de eetbuien hier vandaan komt.
M’n huisarts vroeg of ik naar een psychotherapeut wilde die gespecialiseerd is in eetstoornissen, maar dat hoeft voor mij niet, het voelt niet ‘ernstig’ genoeg. Ik heb even gegoogled en ik denk dat cognitieve gedragstherapie iets voor mij zou kunnen zijn (maar ik ben geen psycholoog en heb er ook geen verstand van, dus het zou zomaar iets anders kunnen worden)…
De verwijsbrief ligt in ieder geval klaar, nu nog op zoek naar een praktijk!
1 like
Goed proberen je vast te houden aan ontbijt - tussendoortje - lunch - tussendoortje - diner - toetje
Hoeft allemaal niet perfect hoor maar dan heb je een soort schema waarbinnen je kan eten
1 like
Helaas met grote herkenning dit topic gelezen.
Ik eet tot ik kots en kots misselijk ben en begin dan weer met lijnen waarbij ik mezelf veel te erg uithonger. Mijn eetbuien beginnen vaak na het eten, zin hebben in een snackie en dan alles opeten wat je tegen kan komen. Ik ben op deze manier in 2 jaar tijd flink aangekomen. Omdat ik vrij lang ben, valt het niet zo snel op, maar ik weeg inmiddels bijna mijn "gevaar"gewicht. Iets waar ik nooit gedacht had ooit te komen.
Heb je genoeg voedzame dingen gegeten de afgelopen week (dus naast je eetbuien)? Groenten en fruit? Soms heb ik het gevoel dat een gebrek aan ‘echt’ eten het kan triggeren bij mij. Andere keren is het puur psychologisch en daarvoor heb ik helaas zelf nog geen oplossing gevonden behalve niets in huis halen waarvan ik het achteraf erg zou vinden als ik het in een bui helemaal op heb gegeten. Hoop dat het snel weer overgaat bij jou!
1 like
Superknap meis!
Ik heb vorige week m’n intake gehad, volgende week diagnose stellen en behandelplan opstellen en dan gaat het echt beginnen!
3 likes
Is hier al vaker gezegd, maar zo veel herkenning!
Ik ga in vlagen met relatief goede weken, naar weken waarin ik bijna dagelijks een pot pindakaas leeg lepel, tot ik kotsmisselijk ben, plankharde buik heb, en na een uur weer verder ‘wil’ eten. Niet uit honger, buik is compleet pijnlijk, maar echt om iets weg te eten? Zo frusterend
Kan je het niet beter eerst met een behandelaar bespreken? Mij lijkt het iig juist niet verstandig om ze in te plannen.
Omdat dingen qua eten als “verboden” (voor nu) bestempelen een averechts effect kan hebben. Daarbij denk ik dat het in jouw geval een natuurlijke reactie is van je lichaam waarbij ik betwijfel of het goed is je er zodanig tegen te verzetten. Maar je kan het het beste met je behandelaar bespreken, ook als je haar pas over 2 weken ziet. Zou niet een eigen plan gaan trekken in jouw situatie.
2 likes
Ik probeerde dat ook weleens, maar voor mij werkte het niet.
Ik heb inmiddels de officiële diagnose ‘eetbuistoornis’, wat officieel valt onder boulimia.
Krijg het niet echt over m’n lippen, schaam me er toch een beetje voor.
Ben afgelopen week bij de psychotherapeut geweest om dit te bespreken en het behandelplan te horen, daar ga ik woensdag mee starten.