Nu het trouwens toch over naamrecht gaat. Er is nog iets met achternamen bij geboorte wat ik echt belachelijk vind. Als de ouders getrouwd of geregistreerd partner zijn en een kindje krijgen, krijgt dit kindje automatisch de achternaam van de vader. Willen de ouders de achternaam van moeder aan het kindje geven, dan moeten zij dat vooraf of tijdens geboorteaangifte regelen.
Ik vind dat het zoveel eerlijker zou zijn als er standaard een keuze moet worden gemaakt.
4 likes
Mijn vriend en ik zijn geregistreerd partner en hij heeft toen mijn achternaam aangenomen, dus hij heet nu zijn achternaam - mijn achternaam (en ik gewoon alleen mijn achternaam). EN NOG moesten we naar het gemeentehuis om dit vooraf te regelen voor ons zoontje 
dan is het toch duidelijk dat we mijn achternaam als familienaam willen gebruiken
3 likes
Is niet alleen bij hetero-stellen zo. Altijd is de niet-barende partner degene die automatisch de naam doorgeeft.
Ben het met je eens dat het wat mij betreft niet standaard zo moet zijn. Je moet bij trouwen of geregistreerd partner ook een formuliertje invullen over welke achternaam, dus dan zou je dat ook moeten kunnen regelen bij een geboorte lijkt me.
Dit trekt ze overigens terug in dit interview, ze zegt ook dat ze zich soms niet handig en ongenuanceerd uitdrukt in interviews.
Overigens las ik haar opmerking over verkrachters/moeders anders. Naar mijn mening maakt ze moeders niet verantwoordelijk hoor.
1 like
Ja dat weet ik hoor, maar gezien het hierboven ging om man-vrouw zaken bij geboorten en de scheve verhoudingen daarbij, wilde ik niet uitweiden om het simpel te houden.
Dat de niet barende partner automatisch de naam doorgeeft, is volgens mij ook weer een gevolg van het patriarchaat. Bij man-vrouw stellen gaat het zo, dus daardoor gaat het bij stellen van het gelijke geslacht ook zo. De wet is hopeloos ouderwets
Ik ben eigenlijk niet zoân voorstander van de dubbele achternaam. Volgens mij lost het het probleem niet op. Het probleem verschuift dan naar wiens achternaam als eerste/tweede komt + je stelt het uit tot het kind gaat trouwen (of gp aangaat) en later tot diegene zelf kinderen krijgt en een achternamenkeuze moet maken. Achternamen stapelen tot 3, 4 stuks en zo door kan niet.
Er moeten altijd keuzes worden gemaakt en die druk leg je met een dubbele achternaam bij je kind. Dat kan soms fijn zijn (bijvoorbeeld voor kinderen die geen contact meer hebben met 1 ouder), maar ik kan me zo voorstellen dat het ook problemen met zich mee kan brengen of juist dat een kind automatisch voor de eerste kiest omdat dat makkelijker is of omdat die in de praktijk toch al zelfstandig gebruikt wordt.
Volgens mij is het achternamenprobleem zoals het hier geschetst een symptoom van de hele patriarchale samenleving en is het mogelijk maken van een dubbele achternaam slechts een tijdelijke pleister op de wond. Ik denk dat je veel meer bereikt door allereerst te zorgen dat er bureaucratisch vrije keuze is: dus dat er bij aangifte bij de gemeente niet automatisch wordt uitgegaan van de achternaam van de man, maar dat wordt gevraagd welke van de twee achternamen je kiest, benadrukkend dat ze gelijkwaardig zijn.
En ja, die keuze maken veel mensen voorlopig nog erg onder druk van de maatschappij. Dat is iets waar een overheidscampagne, aandacht in de media etc. mee zou kunnen helpen. Bijvoorbeeld door de keuze weg te halen van de m/v-verhouding, maar te stimuleren dat je kiest voor de meest unieke achternaam van de twee (het verdwijnen van weinig voorkomende achternamen en groter worden van generieke achternamen is namelijk ook een onhandig lange-termijnprobleem, mooi meegenomen als je dat kunt meepakken). Het is een aanpak van de lange adem, zeker omdat het grotere probleem (patriarchisme) niet zo snel opgelost is.
Kortom, ik denk dat het mogelijk maken van dubbele achternamen een leuke quick fix lijkt, maar dat het in de praktijk te weinig oplost, zeker op de lange termijn.
8 likes
Wij konden in BelgiĂ« kiezen welke achternaam we doorgaven, incl. Dubbele achternamen. Nu hebben wij allebei een hele lange achternaam, dus zagen we een dubbele niet zitten. Mijn vriend wilde wel heel graag de zijne door geven, omdat dat voor hem een bevestiging was dat het kind van ons beiden was. Ik ben daar in mee gegaan, omdat ik hem toch niet kon ompraten denk ik, en omdat ik mijn achternaam best lelijk vind. Voor mij vriend was vader worden heel belangrijk, hij had ook echt een hele grote kinderwens, ik niet zo. Hij vond het ergens ook jammer dat hij die lichamelijke connectie tussen een moeder en kind (zwanger zijn, borstvoeding) moest missen, en wilde in het begin ook heel veel dragen, skinnen en kangoeroĂ«n (of hoe heet dat allemaal) om dat wat te compenseren. Hij heeft ook heel wat ouderschapsverlof gepakt om die periode en de eerste periode dat ik terug ging werken te kunnen âvaderenâ. Ik begrijp dus wel dat dat voor hem heel belangrijk was om die band van de achternaam met zijn kind te hebben. Niet om een âclaimendeâ reden, maar meer om verbonden te zijn.
De feminist in mij blijft echter met een knagend gevoel zitten omdat we toch gewoon het standaard patriarchale norm gevolgd hebben. Ik had hem wel kunnen overtuigen om voor een dubbele achternaam te gaan maar, zoals gezegd, ben je dan een kwartier bezig met je familienaam te schrijven. Bovendien kom je dan in de volgende generatie toch weer tegen dat er eentje moet afvallen. Enfin, ik sta nog altijd achter onze keuze in die omstandigheden, maar ergens vind ik het ook wel jammer. Ik vind het ook jammer dat we dit niet meer kunnen veranderen, al denk ik niet dat we dat nog zouden doen.
1 like
Die Beatrijs werd in Vlaamse media ergens aangehaald ter verantwoording waarom de dubbele naam bij ons onpopulair blijft (bestaat nu 5 jaar maar 95% ofzo kiest nog altijd voor de man). Het was iets in de trant van âvrouw baart en zoogt, gun uw man zijn naamâ oid. Echt serieus, welke redacteur denkt dat dit een goed motto is?!
En dan natuurlijk ook gezeik in de fb-comments dat de man niks meer mag, omdat ook het begrip âgoede huisvaderâ in het burgerlijk wetboek veranderd wordt naar âredelijk en voorzichtig persoonâ. Mocht dat de krantenkop zijn, geen haan kraaide ernaar. Maar natuurlijk is dat niet juicy genoeg, dus de titel werd âwetgever schrapt âgoede huisvaderâ, genderneutraal alternatiefâ. Je kan de comments al raden⊠Ik vind het verwerpelijk dat de media liever onrust stookt, dan deftig informeert. Nu denken Jef en Rita dat je met 18 achternamen kan eindigen, en binnenkort er geen âmannenâ of âvrouwenâ meer gaan zijn.
8 likes
Ik kom dit tegen op Linkedin. Haat het medium maar is een noodzakelijk kwaad geloof ik 
zegt Sigrid Kaag dit:
Die eerste alinea?? Het is de moeilijkste beslissing die je als vrouw kan nemen? Je wil af van een betuttelende regeling maar doet ook alsof abortus iets verschrikkelijks is. Sommige mensen willen geen kind en voor hen is het geen moeilijke keuze. Voor anderen is het wel een moeilijke keuze, maar echt niet voor iedereen! Veel mensen ervaren ook vooral opluchting na een abortus. Maakt het niet zwaarder dan het is.
13 likes
Deze kwam bij mij ook voorbij. Ik heb dan ook nog eens de fout gemaakt de reacties erop te lezen 
1 like
Zo lees ik dat helemaal niet eigenlijk. Als je het een makkelijke beslissing zou noemen, wordt dat al snel als lichtzinnig gelezen, dus dat lijkt me een heel onverstandig frame om te gebruiken in deze discussie. Moeilijke beslissing impliceert dat juist dat er goed over nagedacht is.
13 likes
Nou ja, die eerste zin is prima. Ik val gewoon over die moeilijke beslissing. Dat klopt gewoon feitelijk niet (zie de Rutgers stichting). Dat mag je ook zeggen: het is weloverwogen besluit. Maar doen alsof het per se een moeilijk besluit moet zijn, is ook vrouwen een complex aan praten. Het is oké als het geen moeilijke beslissing was.
8 likes
In dit geval heb ik liever dat het zo gebracht wordt dat mensen inderdaad begrijpen dat er niet lichtzinnig over gedaan wordt (argumentatie van @Camomille) dan dat er een paar vrouwen zijn die zich een complex aan laten praten omdat ze het niet moeilijk vonden.
2 likes
âAbout half of participants felt that deciding to have the abortion was very difficult (27%) or somewhat difficult (27%), while almost half felt it was not a difficult decision (46%)â
We hebben het over de helft van de vrouwen.
Studie met 600 + vrouwen in de VS: https://doi.org/10.1016/j.socscimed.2019.112704
9 likes
â Of een arts heeft voldaan aan alle zorgvuldigheidseisen, wordt in Nederland pas nĂĄ de ingreep juridisch getoetst.â
Dit is zo kut geregeld in de medische wereld, ook mbt euthanasie
2 likes
Ik ben nog een beetje aan het inlezen hoe dit allemaal precies zit in Nederland, dus ik zal er straks een mening over formuleren, maar hoe zie je dat laatste voor je? Een baby van 40 weken ter wereld brengen en vervolgens smoren met een kussen? Die doet het gewoon buiten zân moeder, dat is wat mij betreft net zo moord als dat je je 5-jarige kleuter met een kussen zou smoren.
3 likes
Wat in deze kwesties (en in veel andere kwesties) speelt is dat de mensen die je wil overtuigen van progressieve abortusmaatregelen niet de mensen zijn die vallen over dat abortus moeilijk genoemd wordt terwijl dat niet per se zou hoeft te zijn. De mensen die je wil overtuigen zijn de mensen die daar veel conservatiever in staan en dus moet je een bepaalde manier van framen kiezen die hen aanspreekt. Dat verklaart hier denk ik de keuze voor ââabortus is moeilijkââ ipv 'âabortus is makkelijk voor sommige vrouwen makkelijkâ, want dat laatste heeft meer nuance nodig die niet per se opgepikt zal worden door die doelgroep.
Ik zou graag willen dat het niet hoefde, maar ik denk wel dat op dit moment het aanspreken van die doelgroep belangrijker is dan 100% het willen opschrijven zoals je wil. Dat gaat ook niet per se over deze post trouwens, want het âabortus is moeilijkâ-frame zie je heel vaak.
6 likes
Ja deze vrouw is erg helder en uitgesproken over haar mening/visie. Ik vind het een lastige kwestie, maar er is zeker wat voor te zeggen.
Wat mij trouwens opviel is dat er gesproken word van dat er eerst een grens was van 28 weken en dat die later verlaagd werd door nieuwe medische ontwikkelingen waardoor de levensvatbaarheid naar 24 weken kon. Alleen wat ik zo bijzonder vind daaraan is dat je eigenlijk amper hoort wat voor effect zoân vroege geboorte heeft in het latere leven van een kind. Dat is ook niet niks namelijk. Amber is maanden te vroeg geboren en worstelt met de gevolgen: âSoms kan ik niet meer lopen en pratenâ | Gezin | AD.nl
2 likes
Er is een enorm verschil tussen het leven in de baarmoeder dat nog tot wasdom moet komen en het leven van iemand die beseft dat ze leeft, die een geschiedenis heeft, die zich bewust is van haar omgeving en haarzelf, die dromen koestert voor de toekomst. De vraag moet zijn: welk leven is belangrijker? Voor mij is dat duidelijk."
Ik vind dit een heel vreemd standpunt. Waar ligt dan de grens wanneer âhet leven dat nog tot wasdom moet komenâ wel meer waard wordt dan dat van âiemand met een geschiedenis en dromen voor de toekomstâ?
Geboorte? De eerste stapjes? Zodra je kind zân eerste dromen voor de toekomst kan uitspreken? Of pas als hij een geschiedenis heeft, dus zo rond zân 18e? Ik vind dat ze daar vrij makkelijk overheen stapt, wat @anon13937616 ook zegt.
Ik heb het protocol late zwangerschapsbeëindiging net gelezen, en ik snap niet helemaal waarom die ouders naar België moesten uitwijken. Zoals zij uitleggen wat hun kindje had zou het passen in categorie 2 van het protocol, dan zou er inderdaad een commissie samengesteld moeten worden die een aantal vragen beantwoord (is de diagnose juist, is dat echt niet levensvatbaar/zonder kwaliteit van leven, is dat inderdaad niet te verbeteren, etc), en daarna kan dan afbreking plaatsvinden, met of zonder foeticide (het hartje stoppen) van tevoren. En dan wordt dat achteraf opnieuw getoetst, net zoals bij euthanasie.
Wat deze ouders hebben moeten doorstaan is vreselijk natuurlijk, maar ik snap niet helemaal hoe het is gegaan en waarom de afbreking niet onder de huidige regelgeving in Nederland had kunnen plaatsvinden.
4 likes
Nog even als aanvulling: België is zeker niet het beloofde land (helaas), normaal kan abortus hier enkel binnen de eerste 12 weken. Heel wat vrouwen wijken juist hier uit naar Nederland, omdat het bij jullie een pak langer mogelijk is.
Alsnog een heel schrijnend verhaal natuurlijk, ik kreeg tranen in mân ogen van dat artikel
1 like