Dit is zeer persoonlijke frustratie, maar ik ben wel benieuwd naar jullie opinie hierover.
Ik ben een heel emotioneel persoon, ik uit mân emoties ook heel makkelijk, maar ik kan ook vrij extreme emoties hebben. Ik zie dat zelf niet perse als iets pathologisch (behalve als het pathologische vormen aanneemt, bijv. depressie), maar meer als een variatie van normaal.
Nu worden emoties natuurlijk van oudsher in contact gebracht met het vrouwelijke, maar dan met name op een negatieve manier: âhet hysterische mensâ.
De man (dit is even gechargeerd om mân punt te maken), de ratio zelve, blijft wel rustig, houdt zijn emoties makkelijk onder controle en âwilt geen dramaâ. Dit is dan de superieure manier van leven en in contact zijn met je medemens (aldus de man zelf).
Ik merk dit dus heel snel in de omgang met mannen, vooral op het gebied van liefde puur omdat daar nu eenmaal sneller emoties over en weer vliegen, maar ik merk het ook als ik samenwerk met mannen of bij (heftige) discussies met mannelijke vrienden. Veel van mijn reacties worden dan ervaren als heftig/intens/dramatisch, terwijl dit niet het geval is met vrouwen.
Ik ervaar daar echt veel last van, ik bemerk snel schaamte bij mezelf over mijn âemotioneleâ reacties, snel te kakken gezet door mannen, terwijl ik het rationeel gezien eigenlijk niet nodig vindt.
Emoties zijn zo negatief 