Ik erger me hier ook aan.
Ik zat laatst op een zondag gewoon lekker hersenloos Ranking the Stars te kijken en toen werd er ook een grap gemaakt over het aanraken van Richard Groenendijk en die riep toen meteen: ‘hashtag me too!!!’
Het feit dat ‘me too’ in een adem genoemd wordt met ‘hashtag’ zegt al genoeg.
Ik merk wel dat ik binnen deze discussie soms ook wel een polariserende mening heb als ik zeg dat ik ergens ook medelijden voel voor de daders, nu hun misdaden aan het licht zijn gekomen (Harvey Weinstein, Kevin Spacey, Aziz Ansari, Ed Westwick). Hebben zij hun slachtoffers afschuwelijke dingen aangedaan? Absoluut. Moeten ze daarvoor boeten? Ja, ook dat. Zij zijn onderdeel van een heersende standaard waarin vrouwen ongepaste benaderingen en erger maar moeten ondergaan, omdat ‘mannen nu eenmaal zo zijn’, de mogelijkheden om vrouwen te overmeesteren/manipuleren, etc. En ik ben daar zelf ook slachtoffer van geweest. Maar ergens glimt bij mij toch: zij zijn op een bepaalde manier ook slachtoffer (sorry als dit mensen triggert), omdat zij in deze cultuur zijn opgegroeid en ergens dus ook geleerd hebben dat dit geaccepteerd gedrag is. Ik wil hiermee ABSOLUUT niet zeggen dat hen dus niks te verwijten valt (of erger: dat het aan het slachtoffer ligt) maar zij vangen nu als pijlers bakken stront voor een dysfunctionele samenleving waarin miljoenen andere mannen zich schuldig maken aan hetzelfde gedrag.
Aan de andere kant: verandering moet ergens beginnen.
Ik vind dit heel complex en ben ook wel een beetje bang voor reacties hierop, maar persoonlijk denk ik gewoon niet dat een man die zoiets afschuwelijks gedaan heeft als geheel weg gezet moet worden als een afschuwelijk persoon.
En de 50-jarige man die mij ooit (als jonge tiener) aangerand heeft kan ik daardoor ook niet compleet als monster weg zetten.
Hmm het lukt mij niet zo goed om mijn mening zo eloquent te verwoorden als sommigen van jullie kunnen, maar mijn punt is denk ik wel duidelijk.
