Ik zit eigenlijk al een poosje met een dilemma. Ik ga naar alle wedstrijden van een club, maar er is een man van mijn leeftijd die al vanaf ongeveer 2012 in zijn hoofd heeft dat ik hem leuk vind. Hij was in die tijd heel opdringerig terwijl ik hem altijd heb afgewezen. Denk dan aan proberen te zoenen en dergelijke terwijl ik zeg: hou eens op, ik heb hier geen zin in, ik wil je niet spreken. Hij dacht zelfs een keer dat we op een date waren.
Rond 2014 kregen we allebei een relatie en was ik in de veronderstelling dat het zou stoppen, maar het werd eigenlijk erger. Ben toen gestopt met naar de wedstrijden gaan omdat ik er mega angstig van werd. (Heb een nare geschiedenis met overschrijdend gedrag en ik trok het niet meer)
Nu sinds begin 2019 ga ik weer en DIRECT de eerste wedstrijd zat hij haast weer bovenop me terwijl hij inmiddels een vrouw heeft. Elke week weer en elke week geef ik geen centimeter toe. Sterker nog, ik zeg hem duidelijk waarom. Nu ben ik op het punt gekomen dat ik weer voel dat ik niet meer wil gaan uit angst. En ik vind dan van mezelf dat ik hem niet moet laten winnen, maar hij is echt op geen manier te stoppen. Een maand geleden heeft mijn vriendengroep hem fysiek bij mij weggehouden door me in te sluiten en hebben ze tegen hem gezegd dat hij me met rust moet laten, met als gevolg dat hij me tot de auto volgde. Ik weet het echt niet meer, hij heeft zo’n ander beeld van ons dan ik. Hij heeft verder normaal verstand, een normale baan en een hele leuke vrouw. Nu ben ik dus bang dat hij het gaat escaleren omdat hij elke keer volhardender wordt en ik dit jaar buurvrouw word van een van z’n vrienden
(Wist ik niet, zit me toch niet lekker dat hij dan weet waar ik woon)
In ieder geval, ik weet niet meer hoe ik terug moet vechten en ik ben er echt klaar mee. En wat ik ook kut vind is dat mensen telkens denken dat ik gewoon niet sterk genoeg nee zeg. Terwijl ik erg direct ben en juist duidelijk koel kan zeggen dat iemand op moet rotten. Alsof het mijn schuld is dat hij grenzen negeert.