Feminisme

[Merrow]

Met trouwen verandert je eigen naam niet. Tenminste volgens Nederlands recht. Je kan alleen kiezen voor het naamgebruik. Je gebruikt dan de naam van de partner, maar in de BRP en op je paspoort etc blijft altijd je eigen naam staan.
Na een procedure tot naamsverandering verandert je eigen naam wel en daarmee hoe je in de BRP staat geregistreerd.

@Pierlala Dit klopt inderdaad. Na naamskeuze krijgen alle kinderen geboren binnen die relatie die gekozen achternaam. Je kinderen kunnen wel verschillende achternamen hebben als ze geboren zijn uit verschillende relaties

[Polska]

Ooh dat wist ik niet!

[Merrow]

Veel mensen weten dat niet, dus daarom zei ik het toch even. Als je kiest voor een bepaald naamgebruik (bijv alleen je partners naam) word je wel aangeschreven onder die naam. Voor sommige mensen is dit al voldoende, maar voor anderen weer niet.
In diverse landen kan je wel echt de naam van je partner aannemen bij trouwen. Duitsland bijvoorbeeld. Dit kan ook wel weer andere problemen opleveren. Als mensen vanuit zo’n land naar Nederland verhuizen en vervolgens gaan scheiden, kunnen ze niet zomaar terug naar hun eigen naam. Dan zit je dus weer vast aan de naam van je ex

[anon42392789]

Zodra ik meer financiële zekerheid, ga ik mijn achternaam laten veranderen. Niet vanuit een feministische overtuiging al is het misschien ook weer feministisch om het recht in eigen hand te nemen .

[Corrie]

The Taboo History of Women’s Body Hair in Art

Ik vind dit artikel erg leuk, het geeft een diepere kunst-historische context over vrouwen en schaamhaar. Ik voel mij dan met zo’n achtergrond minder schuldig dat ik mij aan bepaalde normen vasthoud. We mogen best de tijd nemen om er anders over na te gaan denken, denk ik dan.

[Hazel]

Interessant, dankjewel!

[Biscotti]

Ik vind dit niet per se onfeministisch ofzo? Zeker omdat hij het prima vindt dat de kinderen jouw achternaam krijgen. Ik zou zelf nooit mijn eigen achternaam opgeven, om het even welke achternaam mijn kinderen krijgen, dus ik kan daar best in komen. Ik vind de naam van je man overnemen ook niet per se meer de norm ofzo, al zie ik nu dat dit weer vaker gebeurt tegenwoordig. Maar volgens mij kijken weinig mensen er van op als je als vrouw je eigen achternaam houdt.

[Damnatio]

Is dit zo? Ik ken een meisje die een andere achternaam heeft dan haar volle zus. Ik wil je niet in twijfel trekken want weet er zelf niks over, maar ik vraag me dan af hoe dat kan.

[Lemongrab]

Ja en bovendien, dat iets een norm is is een min of meer neutrale observatie, geen waardeoordeel. Als 90% van de bevolking het op die manier doet kun je wel stellen dat dat de norm is. Wat je daarvan vindt is weer iets anders. En zo te horen vind jouw vriend het ook helemaal niet zo vanzelfsprekend dat dit de norm is, en wil hij ook dingen doen die daartegenin gaan. Ik vind dat ook best feministisch eigenlijk.

[Merrow]

Ja dit is zo. Als ze beide dezelfde ouders hebben, speelt in hun geval waarschijnlijk iets met erkenningen. Bij het bepalen van de achternaam of naamskeuze gaat het niet om wie de biologische ouders zijn, maar de juridische.
Misschien is eentje niet of pas later erkend. Als iemand bijvoorbeeld pas wordt erkend als hij of zij 16+ is dan mag diegene zelf kiezen welke achternaam hij/zij wil hebben. Het kan dus ook gebeuren dat twee kinderen van 16+ worden erkend en 1 kiest voor de naam van de erkenner en de ander niet.
Ik plak hieronder een link naar meer informatie over naamskeuze

Welke achternaam kan ik voor mijn kind kiezen?

[Shaaar]

Ik merk dat ik achternamen zelf best lastig vind. Er zit, vooral in feministische kringen, best een negatief waardeoordeel richting vrouwen die de naam van hun man aannemen. Merk dat ik daar zelf soms ook aan mee doe. In mijn kennissenkring zitten best veel conservatief christelijke vrouwen die jong (22-23 jaar) trouwen, met de eerste man waar ze ooit naar gekeken hebben (letterlijk), daarvoor niet samenwonen en zich vervolgens voor altijd primair als zijn vrouw zien. (Op elk van die bruiloften kwam op een begeven moment het: de vrouw is geschapen uit de rib van de man. De vrouw moet de man dienen. Ik sla de dienst sinds kort over). Merk dat ik daar gewoon echt best een ferme mening over heb. Tegelijkertijd: je hebt tegenwoordig alle ruimte om bewust te kiezen hoe je wilt leven en als dit je bewuste keuze is, wie ben ik dan om dat te veroordelen? Edit: het is in de gevallen die ik ken nooit dwang, maar ook echt oprechte overtuiging.

Edit2: ik vraag me dan altijd af of het feministisch is om daar iets van te vinden, omdat het je als vrouw in zo’n onderdrukte positie zet. Of het feministisch is om te accepteren en respecteren dat een andere vrouw een andere levensinvulling ziet en daarvoor kiest, ook als dat betekent dat ze daarmee bewust de rol van de vrouw-van-zijn aanneemt.

[Dr.Watson]

Die kerkdiensten heb ik ook veel meegemaakt, zelfs in mijn eigen gezin. Ik heb er daarom bij mijn eigen bruiloft bewust voor gekozen om er een zin in te plaatsen dat we gelijkwaardige partners zijn die elkaar moeten steunen. Konden die mensen het ook van een andere kant horen.

Mijn dochter heeft de naam van mijn man gekregen. Ik vind onze achternamen even mooi, maar bij mij zou het het 14e kleinkind met die achternaam zijn en het zoveelste achterkleinkind terwijl het bij mijn man de eerste zou zijn.

Ik heb met trouwen mijn eigen achternaam gehouden en toen zeiden mijn schoonouders dat ze het niet echt begrepen en dat ik er spijt van zou krijgen dat ik niet dezelfde achternaam zou hebben als mijn kind. Heb er tot nu toe nog geen dag spijt van gehad, ook omdat je het dus wel mág gebruiken. Als ik bijvoorbeeld een restaurant reserveer als ik met mijn man, kind en schoonouders ga eten, dan gebruik ik hun achternaam. Dat kan ik straks op school toch ook doen? Ik zeg overigens gewoon: ik ben de moeder van M op het KDV, gebruik die hele achternaam daar niet.

[Biscotti]

Ik denk dat het heel normaal is dat jij bepaalde waarden hebt en op basis daarvan meningen vormt, zolang je inderdaad respecteert dat niet iedereen deze waarden deelt. Als religieuze vrouw kun je er prima voor kiezen om je aan de regels van je geloof te houden, maar daarbinnen alsnog strijden voor emancipatie. Je kunt manieren zoeken om je binnen je geloof te navigeren waarbij je je positie als vrouw versterkt, bijvoorbeeld door herinterpretatie van bepaalde geboden.

[Cozycute]

Kreeg dit artikel toegestuurd van een mannelijke collega en hij zei: ‘Dit gaat zo over jou, over wat je mist in mannen. En waar je dus gelijk in hebt dat je er recht op hebt.’

[Kusjessoldaat]

Ik heb het hele stuk gelezen en het is voor mij net iets te zweverig? Ik vind de slotalinea wel heel sterk (dat in de islam de mannen meegenomen worden in de feministische groei) en er zitten ook treffende stukken in, maar verder landt het niet helemaal bij mij.
(had ik niet verwacht meestal kan ik me 100% vinden in alles wat hier gedeeld wordt)

[Kusjessoldaat]

Ja de positieve energie spat er wel echt vanaf, gek dat ik dat dan idd associeer met zweverig. Al denk ik wel dat dat ook komt vanuit de seksualiteit en die ballen, ik tune daarbij echt uit omdat het gebracht wordt als een praktisch middel en ik er gewoon niet in geloof.
Maar zonde dat ik daarmee de andere kracht uit het artikel weghaal, want wat ze zegt over zusterschap vind ik wel weer heel mooi.

[Swelgje]

Ik werd er een beetje kwaad en verdrietig van. Waarom worden vrouwelijke waarden ook altijd gekoppeld aan het moeder zijn en het krijgen van kinderen. Is ook een punt wat heel gevoelig bij me ligt maar ik probeer juist heel begripvol te zijn als moeders eerder weg moeten van werk, vergaderingen op prettige tijdstippen te plannen en ze de ruimte te geven. Maar toch word ik dan weggezet als ‘niet moeder’ en ik begrijp dat allemaal niet. Natuurlijk weet ik niet hoe het is met een kind. Maar ik heb weer andere zaken die belanrijk voor me zijn en daar mag dan ook wel tijd voor komen. Het zou m.i. breder moeten dan alleen steeds de nadruk op de zorgtaken voor zowel mannen áls vrouwen. Ik had ook wat moeite met die sensualiteit, dat stukje over die balletjes of over het epileren van de oma, dat voelt voor mij te intiem, ik hoef dat niet te weten en ook niet te doen om me vrouwelijk te voelen. En wat als ik me niet vrouwelijk wil voelen? Ben ik dan minder vrouw? We hebben hier een keer een hele interessante discussie over gehad, over vrouwelijkheid en dat daar ook allemaal positieve eigenschappen aanhangen. Ik heb wat moeite om dan die ‘vrouwelijke’ eigenschappen alleen aan vrouwen toe te schrijven en daarmee ook te suggeren dat mannen die eigenschappen niet of minder hebben. Maar dat is weer een nurture nature verhaal.

Beetje warrig zo, mijn gedachtespinsels.

[anon81733682]

Ja ik heb ook wel over dat artikel nagedacht, want vond het aan de ene kant inderdaad leuk en vrolijk en verfrissend, en ben het er ook mee eens dat het jammer is dat er weinig ruimte meer lijkt te zijn voor verschillende opvattingen binnen de feministische hoek (en daarom voelt het ook zuur om het volgende te typen maar goed) - maar ben het er wel overwegend mee oneens eigenlijk.

Denk dat die nadruk op verschillen echt lastig is en ook een beetje gevaarlijk eigenlijk. Bij verschillen, bijv in hoe zorgtaken worden uitgeoefend (waarbij zij lijkt te impliceren dat zorgen een vrouwelijke waarde is die wel door mannen zou moeten/kunnen worden uitgedragen hoewel op een andere manier), denk ik toch: die komen gewoon voort uit dezelfde traditionele beelden over mannen en vrouwen en hun respectievelijke rollen in de samenleving waar vrouwen nu uiteindelijk veel hinder van ondervinden. Zij vindt dat dan te Noord-Europees waarschijnlijk, maar ik zou toch hopen op meer nadruk op gelijkheid en beleid waarbij (om maar bij het voorbeeld van zorgtaken te blijven) beide ouders worden gefaciliteerd in het op gelijke manier/in gelijke mate uitoefenen van zorgtaken voor hun kind. Beter voor vrouwen die zich dan niet hoeven te voelen alsof ze zich moeten excuseren op werk ofzo, of daar aanpassingen in moeten maken (bijv door deeltijd te gaan werken), en bovendien niet benadeeld worden als ze in hun vruchtbare leeftijd/met kinderen solliciteren op dezelfde functie als mannelijke sollicitanten waarbij de verwachting dan is dat vrouwen minder flexibel zijn/minder tijd en energie in hun werk kunnen stoppen/er langer uitliggen rondom zwangerschap etc etc. Maar uiteindelijk ook niet slecht voor mannen denk ik, die in sommige situaties ook best benadeeld kunnen worden (om maar een gek voorbeeld te noemen: vrouwen die strafbare feiten plegen worden korter vastgehouden in detentie/minder snel voorlopig gehecht, wat deels te maken heeft met het soort feiten dat ze plegen, maar bijvoorbeeld ook omdat zorgtaken voor vrouwen door de rechter vaker in overweging worden genomen - terwijl hier bij mannen geen of minder aandacht aan wordt besteed; wie het leuk vindt hier iets over te lezen, zie: https://openaccess.leidenuniv.nl/bitstream/handle/1887/67235/2018.Rechtstreeks.1.Column.Emancipatie_in_het_strafrecht.pdf?sequence=1).

Ik weet niet, ik heb het idee dat zij een gelijke hoewel andere/bijzondere positie voor vrouwen motiveert op basis van allerlei verschillen waar ik me gewoon niet zo in kan vinden. Vind het prachtig en bijzonder dat vrouwen kinderen kunnen voortbrengen, maar dat is gewoon samen met een man, die ‘scheppende kracht’ of iets dergelijks waar zij het over heeft is toch iets gezamenlijks en daarnaast denk ik inderdaad ook, wat @Swelgje ook zegt, ik zou ‘vrouwelijke waarden’ of vrouw zijn of iets dergelijks daar helemaal niet aan willen koppelen eigenlijk.

Wat ik verder ook echt kwalijk vond was doen alsof het ‘gevaarlijk’ is ofzo of niet handig dat emancipatie in Noord-Europa aseksueel geworden is waardoor mannen niet meer met de vrouwelijke seksualiteit zouden kunnen omgaan, waarin dan ook nog dat voorbeeld wordt genoemd van die man uit Helsinki.

[Shaaar]

Precies dit dacht ik ook. Vind het ook jammer dat zijn nu aan het hoofd van Atria staat. De gedachte dat er bepaalde eigenschappen en taken zijn die vrouwelijk zijn of goed bij vrouwen passen, is in mijn ogen net zo goed kwalijk als de huidige situatie.

Net zoals de gedachte dat mannen vrouwen verkrachten/geweld aandoen omdat ze niet hebben leren omgaan met de vrouwelijke seksualiteit. Ik ken genoeg mannen die hun handen thuis weten te houden en die hebben toegang tot precies datzelfde als mannen die dat niet doen. Laten we geen meelijwekkende excuses voor seksueel geweld zoeken.

[Biscotti]

Ik merk dat ik de laatste tijd steeds meer moeite heb met verhaallijnen in films. Gisteren bijvoorbeeld j’ai perdu mon corps/I lost my body gekeken, en ik wil niet spoileren, maar ik vond de verhaallijn over de jongen en het meisje echt problematisch. Spoiler: Dat hij haar opzoekt op haar werk, haar volgt in de trein tot haar bestemming, en zich vervolgens voordoet als iemand anders om haar hart te winnen. Wanneer hij dat dan opbiecht reageert zij natuurlijk ontdaan. Maar vervolgens springt hij heldhaftig van een gebouw naar een hijskraan en vindt ze hem weer leuk. Ik vind het gedrag van die jongen eigenlijk nogal psycho maar het wordt neergezet als een romantisch verhaal.

Zelfde met Call me by your name, al gaat dat over homoseksualiteit maar die Amerikaan is veel ouder dan die jongen en ze hebben voor het eerst seks (wordt gesuggereerd) wanneer die jongen zo dronken is dat hij moet kotsen?.

En beide films hebben heel veel lof ontvangen.