Love rebelse ouders 
Dat valt me eigenlijk best mee qua prijs. Als ik zin had gehad in al dat gedoe had ik het misschien wel gedaan
1 like
Haha ja, ik kan beter dat gedoe overslaan en €835,- bewaren voor de bruiloft en daar in het ‘normalere’ circuit van naamsverandering gaan.
maar volgens mij kunnen je kinderen toch maar een achternaam hebben, (als in als je kiest voor de achternaam van de moeder moeten ze allemaal de achternaam van de moeder krijgen?
2 likes
Ik heb echt geen idee, mijn ouders dachten dus ook dat dit in 1992 al kon dus hun informatie is sowieso fout.
Met trouwen verandert je eigen naam niet. Tenminste volgens Nederlands recht. Je kan alleen kiezen voor het naamgebruik. Je gebruikt dan de naam van de partner, maar in de BRP en op je paspoort etc blijft altijd je eigen naam staan.
Na een procedure tot naamsverandering verandert je eigen naam wel en daarmee hoe je in de BRP staat geregistreerd.
@Pierlala Dit klopt inderdaad. Na naamskeuze krijgen alle kinderen geboren binnen die relatie die gekozen achternaam. Je kinderen kunnen wel verschillende achternamen hebben als ze geboren zijn uit verschillende relaties
4 likes
Ooh dat wist ik niet!
Veel mensen weten dat niet, dus daarom zei ik het toch even. Als je kiest voor een bepaald naamgebruik (bijv alleen je partners naam) word je wel aangeschreven onder die naam. Voor sommige mensen is dit al voldoende, maar voor anderen weer niet.
In diverse landen kan je wel echt de naam van je partner aannemen bij trouwen. Duitsland bijvoorbeeld. Dit kan ook wel weer andere problemen opleveren. Als mensen vanuit zo’n land naar Nederland verhuizen en vervolgens gaan scheiden, kunnen ze niet zomaar terug naar hun eigen naam. Dan zit je dus weer vast aan de naam van je ex
1 like
Zodra ik meer financiële zekerheid, ga ik mijn achternaam laten veranderen. Niet vanuit een feministische overtuiging al is het misschien ook weer feministisch om het recht in eigen hand te nemen . 
3 likes
Ik vind dit artikel erg leuk, het geeft een diepere kunst-historische context over vrouwen en schaamhaar. Ik voel mij dan met zo’n achtergrond minder schuldig dat ik mij aan bepaalde normen vasthoud. We mogen best de tijd nemen om er anders over na te gaan denken, denk ik dan.
3 likes
Interessant, dankjewel!
Ik vind dit niet per se onfeministisch ofzo? Zeker omdat hij het prima vindt dat de kinderen jouw achternaam krijgen. Ik zou zelf nooit mijn eigen achternaam opgeven, om het even welke achternaam mijn kinderen krijgen, dus ik kan daar best in komen. Ik vind de naam van je man overnemen ook niet per se meer de norm ofzo, al zie ik nu dat dit weer vaker gebeurt tegenwoordig. Maar volgens mij kijken weinig mensen er van op als je als vrouw je eigen achternaam houdt.
5 likes
Is dit zo? Ik ken een meisje die een andere achternaam heeft dan haar volle zus. Ik wil je niet in twijfel trekken want weet er zelf niks over, maar ik vraag me dan af hoe dat kan.
1 like
Ja en bovendien, dat iets een norm is is een min of meer neutrale observatie, geen waardeoordeel. Als 90% van de bevolking het op die manier doet kun je wel stellen dat dat de norm is. Wat je daarvan vindt is weer iets anders. En zo te horen vind jouw vriend het ook helemaal niet zo vanzelfsprekend dat dit de norm is, en wil hij ook dingen doen die daartegenin gaan. Ik vind dat ook best feministisch eigenlijk.
Ja dit is zo. Als ze beide dezelfde ouders hebben, speelt in hun geval waarschijnlijk iets met erkenningen. Bij het bepalen van de achternaam of naamskeuze gaat het niet om wie de biologische ouders zijn, maar de juridische.
Misschien is eentje niet of pas later erkend. Als iemand bijvoorbeeld pas wordt erkend als hij of zij 16+ is dan mag diegene zelf kiezen welke achternaam hij/zij wil hebben. Het kan dus ook gebeuren dat twee kinderen van 16+ worden erkend en 1 kiest voor de naam van de erkenner en de ander niet.
Ik plak hieronder een link naar meer informatie over naamskeuze
2 likes
Ik merk dat ik achternamen zelf best lastig vind. Er zit, vooral in feministische kringen, best een negatief waardeoordeel richting vrouwen die de naam van hun man aannemen. Merk dat ik daar zelf soms ook aan mee doe. In mijn kennissenkring zitten best veel conservatief christelijke vrouwen die jong (22-23 jaar) trouwen, met de eerste man waar ze ooit naar gekeken hebben (letterlijk), daarvoor niet samenwonen en zich vervolgens voor altijd primair als zijn vrouw zien. (Op elk van die bruiloften kwam op een begeven moment het: de vrouw is geschapen uit de rib van de man. De vrouw moet de man dienen. Ik sla de dienst sinds kort over). Merk dat ik daar gewoon echt best een ferme mening over heb. Tegelijkertijd: je hebt tegenwoordig alle ruimte om bewust te kiezen hoe je wilt leven en als dit je bewuste keuze is, wie ben ik dan om dat te veroordelen? Edit: het is in de gevallen die ik ken nooit dwang, maar ook echt oprechte overtuiging.
Edit2: ik vraag me dan altijd af of het feministisch is om daar iets van te vinden, omdat het je als vrouw in zo’n onderdrukte positie zet. Of het feministisch is om te accepteren en respecteren dat een andere vrouw een andere levensinvulling ziet en daarvoor kiest, ook als dat betekent dat ze daarmee bewust de rol van de vrouw-van-zijn aanneemt.
6 likes
Die kerkdiensten heb ik ook veel meegemaakt, zelfs in mijn eigen gezin. Ik heb er daarom bij mijn eigen bruiloft bewust voor gekozen om er een zin in te plaatsen dat we gelijkwaardige partners zijn die elkaar moeten steunen. Konden die mensen het ook van een andere kant horen.
Mijn dochter heeft de naam van mijn man gekregen. Ik vind onze achternamen even mooi, maar bij mij zou het het 14e kleinkind met die achternaam zijn en het zoveelste achterkleinkind terwijl het bij mijn man de eerste zou zijn.
Ik heb met trouwen mijn eigen achternaam gehouden en toen zeiden mijn schoonouders dat ze het niet echt begrepen en dat ik er spijt van zou krijgen dat ik niet dezelfde achternaam zou hebben als mijn kind. Heb er tot nu toe nog geen dag spijt van gehad, ook omdat je het dus wel mág gebruiken. Als ik bijvoorbeeld een restaurant reserveer als ik met mijn man, kind en schoonouders ga eten, dan gebruik ik hun achternaam. Dat kan ik straks op school toch ook doen? Ik zeg overigens gewoon: ik ben de moeder van M op het KDV, gebruik die hele achternaam daar niet.
4 likes
Ik denk dat het heel normaal is dat jij bepaalde waarden hebt en op basis daarvan meningen vormt, zolang je inderdaad respecteert dat niet iedereen deze waarden deelt. Als religieuze vrouw kun je er prima voor kiezen om je aan de regels van je geloof te houden, maar daarbinnen alsnog strijden voor emancipatie. Je kunt manieren zoeken om je binnen je geloof te navigeren waarbij je je positie als vrouw versterkt, bijvoorbeeld door herinterpretatie van bepaalde geboden.
2 likes
Kreeg dit artikel toegestuurd van een mannelijke collega en hij zei: ‘Dit gaat zo over jou, over wat je mist in mannen. En waar je dus gelijk in hebt dat je er recht op hebt.’
3 likes
Ik heb het hele stuk gelezen en het is voor mij net iets te zweverig? Ik vind de slotalinea wel heel sterk (dat in de islam de mannen meegenomen worden in de feministische groei) en er zitten ook treffende stukken in, maar verder landt het niet helemaal bij mij.
(had ik niet verwacht meestal kan ik me 100% vinden in alles wat hier gedeeld wordt)
7 likes