Maar als je nou niet gelukkig wordt van werken en wel van 24/7 met je kinderen zijn, is het dan niet eveneens een slecht voorbeeld naar je kinderen toe om iets te doen waar je niet gelukkig van wordt?
(Of misschien heb je een compleet verkeerd beroep gekozen dan 
)
Ik vond in het programma de vergelijking met een opstalverzekering die wel iedereen heeft voor de <0,1% kans dat je huis afbrandt heel treffend…
Ooh niet hier maar in t programma vond ik dat wel een beetje de algemene toon.
Maar zoals ik in m’n eerste bericht gisteren al zei: misschien voel ik dat persoonlijk zo.
Ik vind dat ceo argument altijd zo kul. Een groot deel van de werknemers ambieert een functie als ceo niet. Mannen en vrouwen niet. Ik wil best carrière maken, maar hoef niet aan de top te staan. Daarnaast geloof ik dat als mensen mij niet als lopende baarmoeder, maar als potentieel talent zien, zij prima inzien dat ik (in ieder geval in mijn branche) ook met parttime werk, carrière kan maken. Er zijn zoveel kulargumenten over ambitie (bijvoorbeeld; ambitieuze mensen werken full time, ambitieuze vrouwen krijgen geen of minder kinderen etc).
Je hebt er geen probleem mee dat grijze mannen die Peter heten voor jou besluiten? Ik zeg niet dat jij persoonlijk een bestuurskamer in moet. Wel dat vrouwen beter gerepresenteerd moeten worden.
Ik heb er wel problemen mee dat grijze mannen genaamd peter voor mij besluiten. Ik zie dat echter niet als mijn persoonlijke probleem. Ik ken mijn kwaliteiten en weet dat ik niet geschikt ben als ceo. Ik zeg enkel: het is een dom kulargument om te zeggen dat vrouwen heen ceo worden omdat ze niet fulltime werken. Vrouwen worden geen ceo vanwege allemaal idiote ideeën over wat een goede ceo een goede ceo maakt.
Jij zit daar natuurlijk wat beter in, dus ik vraag het jou haha. Maar zijn vrouwen in die landen ook gelukkiger? Dat zou best interessant zijn om tegen elkaar weg te zetten!
Ik kan me zelf namelijk echt niet voorstellen dat ik daar gelukkiger van zou worden. En vraag me af hoe vrouwen in “die landen” dat dan ervaren.
Ik heb de wijsheid ook niet in pacht, maar in mijn ideale wereld werken zowel mannen en vrouwen minder voor een hoger loon dan ze nu verdienen. Zodat beiden ruimte overhouden om benodigde zorgtaken te vervullen (en dat is niet alleen een eventueel eigen kind, maar ook je familie, je wijk en de maatschappij).
Ik weet overigens niet of dit beeld daardoor (ambitie vrouwen) beïnvloedt wordt. Ik denk dat het ook net zo goed andersom kan: ik ken mega veel vrouwen, mezelf inclusief, die in hun eerste werkjaren hun ambities hebben bijgesteld. Een van de redenen waarom ik geen ceo rol nastreef is omdat ik weet dat ik mezelf niet in tien stukken kan snijden én dan echt kies voor wat ik in dit leven het meest belangrijke vind. Had je mij vier jaar geleden gezegd dat ik dit nu zou denken had ik gelachen. Toen had ik nog de ambitie om ooit minister te worden.
Edit: Daarnaast men vergeet soms ook dat vrouwen een biologische klok hebben en ergens (hoe onfeministisch dit ook gaat klinken) een ‘taak’. Economisch gezien moeten vrouwen kinderen blijven krijgen (waarbij ik niet zegt dat elke vrouw een kind moet krijgen, maar wel zeg dat we een behoorlijk economisch probleem hebben als vrouwen massaal geen kinderen meer krijgen). Tegelijkertijd worden ze rigoureus afgestraft als niet ambitieus als ze dan ook zeggen: mijn gevoel zegt dat ik (iets) (of mijn partner) meer thuis moet zijn of dat ik ergens iets moet inleveren om al mijn rollen te kunnen blijven vervullen. Terwijl dat gevoel, als je het voelt naast gevoel ook gewoon biologie is. Je doet het als vrouwen simpelweg nooit goed.
Zelfde liedje, in het kader van gelijkwaardigheid. Ik zou zelf nooit dat soort risico’s nemen. Ik vond het verschrikkelijk om vanwege gezondheidsredenen langere tijd afhankelijk te zijn van iemand anders. Maakt die persoon er een puinhoop van, word ik ook deels de stroom ingetrokken. Nu, nu ik weer veel kan, zou de schade zeer beperkt blijven. En ik weet ook wel dat het een luxe is dat ik weer volledig kan functioneren.
Een vroegere vriendin van mij was heel snel gestopt met werken/studeren toen ze een positieve zwangerschapstest in haar hand omdat zij fulltime thuismoeder wilde zijn. Al vanaf het begin van haar relatie had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Ik vond dat haar vriend haar zelfs behoorlijk respectloos behandelde in het bijzijn van anderen. Steeds meer alarmbellen die gingen rinkelen bij mij, maar nee hoor het was een lieve man. En dan zit je thuis met twee kleine kinderen en zie je eindelijk die red flags ook, dan wordt het toch veel lastiger om zelf iets op te bouwen als je geen opleiding hebt afgemaakt, jaren niet hebt gewerkt, een tamelijk geïsoleerd leven leidde (dat hoeft natuurlijk niet voor anderen te gelden). Dan heb je nog wel een vangnet (zowel de staat als een handjevol vrienden en familie), maar als zij niet volledig afhankelijk was van die man, hadden die kinderen toch wel een betere start gemaakt. Ik heb toen ook vaak lopen bijspringen, vooral omdat ik haar kinderen een stabiele toekomst gunde.
Mijn eigen moeder bleef vroeger ook thuis en ik denk dat in haar geval het thuisblijven er mede toe heeft geleid dat ze er niet meer is, dus ik zou het zelf nooit doen.
En dat is het fijne van Nederland @Fishing in tegenstelling tot het verre verleden waarin je als getrouwde, Nederlandse vrouw opeens niet meer mocht werken, heb je die vrijheid nu wel.
Maar in een wereld waarin vrouwen helaas nog steeds kwetsbaarder zijn dan mannen, speel ik het liever op safe.
Nee maar het verschil zit in deze toch in de vrouw?
Daar werken ze 5 dagen, hier 2 (of 3).
Hier wordt maatschappelijk kennelijk aangestuurd op parttime daar op fulltime.
Dus vraag ik me af: worden ze van dat verschil gelukkiger.
Dat vind ik een interessante vraag. Want als dat zo is, dan worden “wij” parttime prinsesjes misschien wel gelukkiger omdat het ons ingegeven wordt ofzo? Omdat we niet beter weten.
naja dit dus. Of er dan weer niet een groot percentage is wat daar ongelukkig mee ja.
Maar dat weet ik dus niet en zou ik interessant vinden km te lezen
Ik had zo graag gehad dat er nog meer termen waren in de Nederlandse taal dan alleen parttime en fulltime, bijvoorbeeld een term die aangeeft dat je wel parttime werkt maar dan eerder rond de 32 - 36 dan een dienstverband van 2 of 3 dagen.
Toch gek, jouw fulltime is nog meer dan die van mij (bij ons 36 uur) maar volgens mij werkt bijna iedereen hier standaard “gewoon” 40 omdat dat “moet” in de wetenschap.
Ja ik denk dat veel mensen ook wel uit eigen beweging meer werken, maar er wordt hier toch ook wel even opgekeken als je dagelijks om half 5 al je spullen pakt (terwijl je van 9 tot half 5 dan toch 8,5 uur gewerkt hebt, of 8 zonder pauze). Ik vond wel dat in mijn lab in Zweden het echt veel normaler werd gevonden om om 4 uur naar huis te gaan. Of dat mijn begeleider daar dan, als het een keer laat was geworden (dus tot uur of 8 's avonds) er echt op stond dat ik de volgende ochtend vrij zou nemen, zie ik hier niet gebeuren haha.
Ik vraag me ook wel eens af waar het fout is gegaan dan. Want VROEGER (
) verzamelde de vrouwen zaden en de mannen gingen jagen. Vrij gelijk aandeel toch? En beide werkten 
Ik wil geen kinderen en ga ook niet fulltime werken 
Maar hun systeem van fulltime opvang an sich kun je niet 1:1 hier kopieren. Dan moet je heel veel gaan hervormen qua zwangerschapsverlof, partnerverlof, hoe lang een werkdag duurt, en wellicht ook de kwaliteit en invulling van kinderopvang. Stellen dat 5 dagen geen probleem is, is imo te kort door de bocht.
Meer gelijkheid bevorderen lijkt mij sowieso goed. Ik vind het ook vrij bijzonder dat het lang nog niet overal mogelijk is dat een man parttime werkt. Ik ging alleen even aan op jouw ‘5 dagen is in scandinavie geen probleem dus hier kan dat ook’. Dat is te kort door de bocht. Dan moet jein NL eerst heel veel dingen gaan hervormen.
Het is toch te gek voor woorden dat vrouwen erop meer gekeken worden als ze meer werken dan 24 uur, terwijl niemand erom geeft als de vader nooit thuis is. Rare wereld waarin wij leven.
Eerlijk gezegd ben ik daar als Nederlander best wel trots op. En vind ik dat we er zuinig op moeten zijn.
Moet daar wel bij zeggen dat ik het grote plaatje niet zo zie. Bijvoorbeeld als Sander Schimmelpenninck zegt: “als jij minder werkt, moet een ander meer werken” en dat als een heel groot probleem brengt, dan denk ik uhh…wat is het probleem? Dat is voor mij echt abracadabra.
Wie weet dat mijn standpunt anders wordt als dat lampje gaat branden.
Als kinderen daar pas naar opvang gaan vanaf dat ze kunnen lopen (Zweden) na een jaar zwangerschaps+partnerverlof is dat een heel ander uitgangspunt dan NL kinderen vanaf 10 weken. Je kunt dat niet 1:1 vergelijken met onze huidige situatie.
Zoek even het onderzoek op Rijksoverheid.nl over invloed kinderopvang op welzijn kind. Daar pleiten ze juist voor meer onderzoek omdat het zo’n belangrijk vraagstuk is waar nog geen langdurig onderzoek naar gedaan is. Je kunt nu dus nog helemaal niet zeggen dat het wel oké is (in NL).