ohh shit dat had ik er nog bij moeten zetten, ga ik nu doen! (gaan de stemmen wel verloren)
2 likes
Ik vind het dus best lastig om te bepalen of ik financieel onafhankelijk ben. Ja ik kan met mijn loon mezelf onderhouden, maar zeker niet op het niveau waarop mijn vriend en ik nu samen wonen (alleen zou ik net niet in aanmerking komen voor sociale huur, middenhuur zou 40-50 procent van mijn netto inkomen opslokken. Vanuit budgetteringsopzicht ben ik dan behoorlijk kwetsbaar). Edit: al zou ik dan denk ik in een goedkopere regio gaan wonen. Dus ik zeg ja.
2 likes
Weet toevallig in welk vakgebied jij werkt. Krijg jij ook 48 betaald of is het zoân lekker 38 + 10 contract?
Ik zou financieel onafhankelijk kunnen zijn maar neem toch aalmoes aan van mân ouders hoor. Maar zou t redden zonder.
1 like
Nee 38+10, helaas. Ze zijn er wel mee bezig om dat te veranderen naar zoals het eigenlijk in de cao staat, maar doordat dat de bazen rechtstreeks in hun portemonnee gaat raken hebben ze er geen haast mee.
1 like
Er staat een artikel in de Volkskrant vanochtend (naar aanleiding van die documentaire deze week) waarin ook wordt gewezen op het feit dat mannen misschien gewoon minder moeten gaan werken.
Ik vind die verschillen in ouderschapsverlof binnen Europa soms nog zo bizar. Ik heb 2 jaar geleden stage gelopen bij een internationaal bedrijf en had toen ook directe collegaâs uit Zweden. Er kwam toen een nieuwe (mannelijke) collega bij het Zweedse deel van mijn team en toen hij begon wist iedereen al dat hij 2 of 3 maanden later voor een halfjaar met ouderschapsverlof zou gaan. Ik was daar zo jaloers op haha want dat zou dus betekenen dat je in Zweden als vrouw die al 6 maanden zwanger is gewoon nog even van baan kan wisselen? Ik hoop dat het in Nederland ook ooit zover komt.
5 likes
Kan het artikel helaas niet lezen. Maar ben het er zeker mee eens dat meer mannen parttime mogen gaan werken. Ik dacht dat de âpapadagâ al redelijk ingeburgerd was, maar van al onze vrienden, buren, familie etc zijn er maar een paar mannen die parttime zijn gaan werken, terwijl geen enkele vrouw nog fulltime werkt
Ik vatte de vraag heel basic op als in: als jij alleen was, zou je je broek omhoog kunnen houden? Dus dan niet op dezelfde voet als nu doorleven, maar kun jij in je eentje huur gwl verzekering en boodschappen betalen.
2 likes
Ja dit of nouja zoals vader en moeder dat zelf willen indelen, niet vanuit een sociale verwachting! Ben het ook spuugzat dat kennissen om me heen steeds afkeurend zijn over het fulltime werken van moeders, of 4 dagen. Dan voed het kdv je kind op, dat wil je toch niet? En de man dan? Nee die kan lekker fulltime werken en bijbeunen, dat is hartstikke ok.
Maar in defense voor sommige mannen, er zijn ook gewoon vanuit sommige (door mannen gedomineerde) branches/werkgevers/functies het opnemen van ouderschapsverlof (of ĂŒberhaupt parttime werken) echt ânot doneâ is. Dat maakt het ook niet makkelijker.
Edit; kan het artikel ook niet lezen
1 like
Voor de mensen die het artikel niet kunnen lezen, zie hieronder.
Samenvatting
Voltijd werkende mannen houden de ongelijke positie van vrouwen op de arbeidsmarkt in stand
Beeld Esther Aarts
âDeeltijdÂprinsesjesâ moeten zich continu verantwoorden. Maar de norm waaraan ze moeten voldoen blijft buiten schot. Een gemiste kans â ook voor de prinsjes.
[Mark Van Ostaijen](https://www.volkskrant.nl/auteur/Mark Van Ostaijen)13 november 2020, 16:32
Soms dreunt een zin in de krant nog weken na. âBij de honderd grootste Nederlandse bedrijven zijn meer topmannen die Peter heten (vijf) dan dat er topvrouwen zijn (vier)â, meldden diverse media begin oktober. Het was een relatief klein bericht, maar een groot contrast met de euforie een paar weken eerder. âEindelijk wat meer vrouwen aan de topâ, kopte de Volkskrant toen. In het Algemeen Dagblad en het Financieele Dagblad ging de vlag nog wat meer uit: âRecordaantal vrouwen aan de topâ en âMeer vrouwen aan de top dan ooitâ, schreven die respectievelijk.
Enthousiaste koppen waren het, vol opluchting. Toch is dit enthousiasme verbazingwekkend. âMeerâ betekent namelijk niet âveelâ. Zo steeg het aantal vrouwelijke bestuurders van 9 naar 12 procent. Dat betekent dat ongeveer 9 op de 10 bestuurders nog steeds man is. Bovendien heeft driekwart van de bedrijven nog steeds geen enkele vrouw in de Raad van Bestuur. Geen Ă©Ă©n. Dat lijkt weinig aanleiding voor gejuich. Het toont de pijnlijke en structurele ongelijkheid van vrouwen in Nederland.
Het zijn juist dit soort berichten die ertoe leiden dat Nederlanders ten onrechte een sterk geëmancipeerd en progressief zelfbeeld hebben. Zo is het inmiddels al zeventien jaar geleden dat minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid Aart Jan de Geus afkondigde dat de vrouwenemancipatie was voltooid.
Zodoende is het modieus om je nu af te vragen waarom vrouwen âachterblijvenâ, âminder verdienenâ en âniet werkenâ, zoals in de televisieserie Waarom werken vrouwen niet? die donderdag op NPO 3 begon. De simpelste reactie daarop is het dominante denken gaan bepalen. Zo zijn Nederlandse vrouwen âverwende prinsesjesâ (Elma Drayer), âweinig ambitieusâ (Heleen Mees) en gewoon erg âafhankelijkâ, âluiâ en âegoĂŻstischâ (Sander Schimmelpenninck). Met andere woorden: het is vrouwen zĂ©lf te verwijten dat ze deze achtergestelde positie op de arbeidsmarkt innemen.
Vrouwen moeten zich continu verantwoorden, en daarmee bevragen we nooit de norm waar vanuit dit als afwijking wordt gezien. De masculiene norm. De voltijdnorm. De kostwinnersnorm.
Want wat is dé reden dat vrouwen in deeltijdbanen worden geduwd in Nederland? Inderdaad: mannen. Zo heeft 73 procent van de werkende mannen een voltijdbaan. Niet toevallig heeft 74 procent van de werkende vrouwen een deeltijdbaan. Want op het moment dat er in een Nederlands gezin kinderen komen, blijkt uit onderzoek, blijven 9 van de 10 mannen hetzelfde aantal uren werken.
Het masculiene kostwinnersmodel, waarbij de man voltijds werkt, wedijvert met Zwarte Piet als een van de hardnekkigste Nederlandse tradities. Want âde man moet op de straat om zijnen handel gaan; het wijf moet in het huis de keuken gadeslaanâ, dichtte Jacob Cats al subtiel in 1625.
Pas in 1997 werd de rol van de man in de thuissituatie bespreekbaar gemaakt door de Sire-campagne âMannen erbij betrekkenâ, met de bekende reclamespot âWie is toch die man die op zondag het vlees komt snijden?â Let daarbij op de niet eens zo heel subtiele passiviteit: de hoogste ambitie destijds was namelijk om âde man erbij te betrekkenâ, niet eens om de vader een volwaardig deelnemer aan het gezinsleven te laten zijn. Daarvoor zou de arbeidsmarktpositie van mannen geproblematiseerd moeten worden, en dat doen we niet graag in Nederland. Want de regel en de norm is de werkende man, en die behoeft geen enkele aanpassing, zo is de veronderstelling. De werkende vrouw is de afwijking van de norm.
Op het moment dat er sprake is van een gerealiseerde kinderwens zijn vrouwen in Nederland verplicht ongeveer vier maanden uit de roulatie, terwijl de man na vijf dagen fluitend weer terugkeert op de werkvloer. Onlangs is het ouderschapsverlof voor mannen verlengd naar vijf weken, wat wederom met een zucht van progressieve verlichting is verwelkomd. Maar als ik dat aan mijn Scandinavische collegaâs uitleg, waar ouders tussen de 12 en 14 maanden ouderschapsverlof te verdelen hebben, lachen ze me in mijn gezicht uit.
Nogal wiedes dat werkgevers een voorkeur hebben voor die inflexibele, want daarmee meer productieve en inzetbare, mannen. Voor de Nederlandse man heeft het stichten van een gezin nauwelijks consequenties, ze kunnen eenvoudig in die voltijdbaan blijven hangen. Ziedaar dé bron voor structurele ongelijkheid en achterstelling.
In Nederland heerst nog altijd een romantisch moederschapsethos. We denken dat vrouwen beter voor kinderen kunnen zorgen, hoewel daar geen enkel wetenschappelijk bewijs voor is. Dat vooroordeel wordt onbewust bevestigd door kinderdagverblijven die als eerste de moeder bellen als een kind ziek is, of consultatiebureaus waar standaard de gegevens van de moeder worden genoteerd.
Het is ook heel normaal om aan een vrouw in een topfunctie te vragen hoe ze haar topbaan combineert met het moederschap, of om, zoals bij Op1 gebeurde, aan iemand als Ingrid Thijssen, de nieuwe voorzitter van VNO-NCW, te vragen of ze wel one of the boys kan zijn. Wereldvreemd zou het zijn om Rem Koolhaas te vragen hoe hij zijn vaderschap combineert met zijn positie als âstarchitectâ. Of om aan Mark Rutte te vragen of hij wel one of the boys kan zijn. Hij hoeft niks te bewijzen, hij Ăs het bewijs. Als man heb je dispensatie van emancipatie.
In Nederland hoeven mannen geen enkele aanpassing te doen als ze kinderen krijgen. Ze gaan nauwelijks minder werken en betalen niet mee in de âbabyboeteâ. Dat institutioneel seksisme leidt ertoe dat vrouwen de structurele achterstelling soms zelfs internaliseren. Sommige momfluencers stellen het voltijdsmoederschap nu voor als feministische daad, want gebaseerd op hun vrije keuze. Weliswaar zijn âkeuzevrijheidâ en âzelfbeschikkingâ de sleutelwoorden in het naoorlogse emancipatiebeleid, maar de harde feiten laten zien dat een âkeuzeâ voor zorg en deeltijd in Nederland vrij weinig met vrijheid of âkiezenâ te maken heeft. Want naast dwingende wet- en regelgeving die de achterstelling van vrouwen op de arbeidsmarkt bevordert â het ongelijke recht op ouderschapsverlof en daarmee dus ongelijke carriĂšrekansen â doen mannen er thuis en op het werk bewust en onbewust vrijwel niets aan om de arbeidsmarktpositie van vrouwen te verbeteren.
In het maatschappelijk debat worden structurele vormen van uitsluiting en discriminatie ten onrechte geĂŻndividualiseerd. Neem de loonkloof, het gegeven dat vrouwen met precies dezelfde banen als mannen structureel minder betaald krijgen, zelfs als er wordt gecorrigeerd voor deeltijdwerk. Verklaringen te over. Zo zou het komen door âdeeltijdprinsesjesâ, door âluxeâ, door âdecadentieâ, vrouwen zouden minder worden gedreven door geld, minder ambitieus zijn en minder goed in het onderhandelen met hun baas. Los van de seksistische en stereotiepe verwijten wordt de loonkloof dus individuele vrouwen aangewreven â ze zouden maar beter een cursusje doen om te leren onderhandelen.
Toen Louise Elffers was genomineerd als Lector van het Jaar aan de Hogeschool van Amsterdam grapten meerdere mannelijke collegaâs dat er zeker geen andere kandidaten te vinden waren, vertelde ze in een interview. âHeb je nou nooit als mensen jou horen praten, dat ze vragen: goh, zoân jonge vrouw, wat weet zij er eigenlijk vanâ, vroeg een mannelijke collega haar. Toen ze zich hierover in het openbaar uitsprak, werd hĂĄĂĄr een coach aangeboden. Zij werd als probleem gezien dat oplossing behoeft, in plaats van dat werd voorgesteld het mannelijk normerend gedrag aan te pakken.
Beeld Esther Aarts
Uit het promotieonderzoek van Channah Herschberg blijkt dat het juist vooroordelen over vrouwen zijn die ertoe leiden dat er zo weinig vrouwen op belangrijke academische posities zitten en dat ze ook minder verdienen. Herschberg ontdekte dat universitaire sollicitatiecommissies meer vraagtekens zetten bij de kwaliteiten van vrouwelijke kandidaten dan bij mannelijke. Heeft ze die subsidies echt aangevraagd? Is ze echt de belangrijkste auteur van die artikelen? Overdrijft ze niet? Bij mannelijke kandidaten kwamen die vragen niet op. Wat Herschberg vooral schokte, was dat ze niets in de gaten had gehad toen ze bij die sollicitatiegesprekken aanwezig was. Pas achteraf, in de gespreksanalyse, kreeg ze door wat er gebeurde. Ze was er zelf in meegegaan.
Anno 2020 word je in Nederland nog altijd niet als vrouw geboren, maar word je tot vrouw gemaakt, zoals Simone de Beauvoir dat al in 1949 stelde. Het zijn niet de individuele kwaliteiten maar het structurele patroon van achterstelling, stereotypen en vooroordelen die de ongelijke positie van vrouwen bestendigen.
Hoe kan dit veranderen? De oplossing is niet zo moeilijk, maar vereist politieke wil. Een eerste, belangrijke vraag om te stellen is: waarom hebben mannen dispensatie van emancipatie? Gun mannen ook een volwaardige en gelijke positie. En ten tweede: in wiens belang is voltijdwerk de norm? Vanuit werkgeversperspectief is het misschien logisch, omdat meer productiviteit leidt tot meer groei en meer winst. Maar werknemers hebben meerdere rollen te vervullen: in het gezin, in de familie, in de maatschappij. Als mannen wat minder aan de voltijdnorm zouden hangen, ontstaat er ruimte voor een mannelijke emancipatie en kunnen werk en zorgtaken evenrediger worden verdeeld. Minder voltijd zou dus ook voor mannen heilzaam zijn.
In Zweden wordt al langer geëxperimenteerd met kortere werktijden. Zo werkten in een verzorgingshuis in Göteborg 68 verpleegkundigen twee jaar lang 30 uur per week in plaats van de gebruikelijke 37 uur, tegen hetzelfde salaris. De medewerkers voelden zich gezonder, er was minder ziekteverzuim en de productiviteit nam toe waardoor patiënten beter werden verzorgd. Ook bij Toyota in Zweden werkt men sinds 2003 zes uur per dag met als resultaat: meer tevreden automonteurs, meer productiviteit en nauwelijks extra kosten.
De tijd is er rijp voor, want uit onderzoek van ADP (2019) onder tienduizend Europese werknemers, van wie 1.400 Nederlanders, blijkt dat 56 procent van de ondervraagden het liefst vier dagen per week zou werken, zelfs zonder behoud van salaris. Overigens werken Nederlanders gemiddeld al 31 uur per week â en toch blijft voltijdwerk de norm. Zodoende heeft de deeltijdrealiteit de voltijdsfictie al ruimschoots ingehaald, alleen valt die deeltijdrealiteit onevenredig uit naar vrouwen.
Twee aspecten in het creĂ«ren van een volwaardige oplossing zijn belangrijk. Investeer allereerst eens serieus in toegankelijke en inhoudelijk interessante kinderopvang, zodat kinderopvang niet die dure sluitpost op de gezinsbegroting blijft die altijd â maar ook Ă©cht altijd â negatief uitpakt voor vrouwelijke arbeidsparticipatie. Maak hiervan een nutsvoorziening. Daar profiteert iedereen van.
Zorg er daarnaast voor dat mannen en vrouwen dezelfde babyboete betalen. Trek ouderschapsverlof gelijk, zoals in Finland, Zweden, Noorwegen, IJsland en Denemarken, waar er al jaren ervaring mee wordt opgedaan. Daardoor blijven mannen en vrouwen even lang weg van de werkvloer, ervaren vrouwen geen onevenredige achterstand op hun carriĂšrepad en kunnen mannen meer verantwoordelijkheid nemen voor de zorg en opvoeding van hun kinderen. De keuze voor het krijgen van een kind wordt meestal genomen door twee personen. Laat beiden dan ook evenredig de tijd hebben om vanaf het begin in dat gezinsleven te investeren.
Soms word je wakker in een wereld waarvan je dacht dat die verleden tijd was. Op het gebied van de achterstelling van vrouwen lijk ik soms te ontwaken met ochtendkranten uit de jaren vijftig. Zolang we de masculiene norm niet ter discussie stellen, kunnen vrouwen eindeloos ter verantwoording worden geroepen en blijft het debat cynisch, seksistisch en discriminatoir. Laten we de norm omdraaien en de onwrikbaarheid van de voltijdbaantjes van die verwende prinsjes eens problematiseren. Opdat we, J.C. Bloem indachtig, wakker kunnen worden in een wereld die âvoorbij, voorbij, o en voorgoed voorbijâ is.
Mark van Ostaijen is als bestuurssocioloog verbonden aan de Erasmus Universiteit Rotterdam en managing director van het Leiden-Delft-Erasmus Centre Governance of Migration and Diversity.
30 likes
Wat een ontzettend goed artikel, heel helder uiteengezet en verwoordt precies wat ik ook voel en denk.
5 likes
Vind het een goede artikel en beschrijft ook heel goed hoe ik het zelf zie. Merk met verantwoordelijkheid ook wel heel erg dat de manager of teamleider dit zelf niet kan loslaten en het idee heerst dat je er altijd moet zijn want anders stort alles in, terwijl mensen echt niet elke dag hun manager nodig hebben en dingen vaak prima 1 dag kunnen wachten.
Mijn vorige baas had die gedachte ook heel terwijl mensen heel goed zelf oplossingen kunnen bedenken en verantwoordelijkheid kunnen pakken
3 likes
Ik werk nu 16 uur per week en de rest ben ik thuis bij de kinderen. Er zijn zo veel mensen die dat raar vinden (en ook heel open veroordelend zijn) vanwege die keus. Ik vind het heel fijn dat ik de keuze heb om thuis te blijven.
Ik denk dat feminisme zoals meerdere mensen als zeggen vooral gaat om de keus hebben.
Ooit heb ik gesolliciteerd naar een full time functie en een van de vragen tijdens het sollicitatie gesprek was: en als JOUW kinderen ziek worden, hoe ga je dat dan oplossen?
Pardon? Mijn kinderen? Ik dacht toch dat er nog iemand was die ze ook had gemaakt.
Het is ook elke keer dat mijn man de kinderen naar hun afspraken brengt bijv voor het consultatiebureau dat hij nog net geen sticker krijgt omdat hij zoân betrokken vader is.
De verantwoordelijk word altijd bij de moeder gelegd. En dat is denk ik ook wel een deel van waarom vrouwen in hogere functies gewoon niet worden aangenomen, want ondanks dat ze de gene zijn die het meest zouden verdienen gaan ze er toch vanuit dat je die zorg voor de kinderen ook blijft dragen.
3 likes
Snap nooit waarom je dat zou willen. Dan ben je als manager wat mij betreft juist niet goed bezig, maar enfin.
@Madelief allereerst wat voor jullie werkt, werkt voor jullie he. Zolang je beide gelukkig bent met de keuze is dat helemaal prima.
Maar ergens is het natuurlijk wel een (onbewuste) keuze dat de man kiest voor zân carriĂšre en de vrouw voor de zorgrol. En als dat je wens is en beide daar ok mee zijn, dan helemaal top.
Vraag me dan wel af of wanneer een vrouw zijn functie had gehad, zou parttime werken dan sneller âgeaccepteerdâ worden - of heeft daarom een vrouw die functie niet. Anyways, ik vind het gewoon jammer dat er nog zoân format ligt dat vrouwen thuis zijn voor âde kidsâ en âmannenâ blijven werken. Dat als je daar enigszins vanaf wijkt, je je keuzes moet verantwoorden - thats all.
Terwijl zoals @Mexi aangeeft, die ârechtenâ zijn er wel. Maar itt een hoop andere rechten (zoals gewoon vakantie oid) accepteren we het niet nakomen van deze regeling rondom mannen en kinderen ineens heel makkelijk. Terwijl als een bedrijf zegt; Joe jongens, we hebben besloten dat om efficiĂ«nt bezig te zijn we alle vakantiedagen van iedereen intrekken en je hier geen gebruik meer van kunt maken. Alle poppen aan het dansen zijn, denk ik zo
Groetjes, een echtgenote van iemand die echt niet minder âkanâ werken (haha vandaar de irritatie)
5 likes
Ik weet niet hoe serieus je bent maar een vasectomie is vaak niet omkeerbaar. En met het gebruik van ingevroren zaad medicaliseer je het zwanger worden teveel imo, ik zou zelf liever niet zo bezwangerd willen worden. Ben het wel met je eens dat de verantwoordelijkheid voor zwangerschap veel meer bij mannen gelegd moet worden.
2 likes
Artikel ook gelezen gisteren.
Ik herken veel van wat er wordt gezegd vanuit mijn werk, ook wat die dame (lector vh jaar?) zegt. Er wordt nog altijd met 2 maten gemeten, gezocht naar het schaap met 5 poten (MBA, expat ervaring alles). Op top functies eisen stellen die onrealistisch zijn als je een vrouw zoekt (bijv 15 jaar+ werk ervaring in soortgelijke functies, euh als het heel normaal was dat vrouwen sinds de jaren 90 dit soort werk uitvoeren, hadden we deze hele discussie niet). Vervolgens: âis ze wel echt kwalitatief goed?â Bij mannen is dat een aanname waarbij ze ook nog eens het voordeel vd twijfel krijgen. Voor vrouwen juist andersom helaas. Mag toch hopen dat we juiste processen daarvoor hebben ingericht qua assessments etc. Hoezo moeten we - als iemand (v) door alle poortjes is en alle vinkjes verdient, diegene weer en public diskwalificeren? In complexe projecten toch weer masculien gedrag belonen âtop dat je gewoon lef toonde Mauritsâ (even gechargeerd gesteld) en feminien gedrag (âwas het nodig om eerst een kosten/baten analyse te adviseren Mieke, werkte vertragend helaasâ) minder op waarde te schatten.
Behalve wanneer het mis gaat uiteraard.
Las van de week ook een artikel (kan niet zo snel terug vinden) dat een grote oorzaak toch is dat vrouwen te weinig promotie-kansen gegund krijgen. Juist minder van mannelijke LG dan vrouwelijke LG. Weinig vrouwen in topfuncties werkt dus extra drukkend helaas.
Ik zie om me heen veel mooie woorden, maar heel weinig daden (en goed voorbeeld gedrag) in dit soort discussies. Snap dat Rome ook niet in 1 dag was gebouwd maar pff frustrerend
5 likes
Niet alleen is het bij veel werkgevers niet makkelijk om als man minder te werken, als je het wel afdwingt, blijf je het tot in het einde der tijden horen. Ik ken een paar voorbeelden in mijn omgeving waar de man van 5 naar 4 dagen is gegaan, en in al die gevallen worden ze nog steeds (maanden, soms meer dan een jaar) bespot door mannelijke collegaâs en worden er steken onder water gegeven (Piet hoef je niet te vragen over te werken, die moet luiers verschonen), soms ook door de baas. Een van hen wilde bij de komst van de tweede naar 3 dagen, maar hij kreeg van zijn baas te horen dat hij dan helemaal mocht vertrekken. Aangezien hij in een sector met weinig werk zit, werkt hij er nog steeds vier.
Je zou zeggen: waarom zoeken die mannen geen andere baan. Maar omdat deze houding zo wijdverbreid is, is het nog niet zo makkelijk om een werkgever te vinden die er niet zo tegenaan kijkt.
Echt vervelend als er zo kinderachtig over gedaan wordt inderdaad. Mijn man werkt ook vier dagen (4 x 9 uur) en wij hebben niet eens kinderen en (vooralsnog) ook geen kinderwens, daar heeft nog nooit iemand wat van gezegd. Ik werk zelf 32 uur, vanaf januari 40 uur.
Zo die socioloog nu bij Waarom werken vrouwen niet? Die heeft helemaal gelijk, iemand die ook kijkt?
2 likes
Ja echt fantastisch die vent. Mark van Ostaijen heet hij.
Ik merk dat ik me echt helemaal opvreet. Frustrerende situatie hier in Nederland. Gelukkig weet ik al wel hoe mijn vriend er in staat, ook al is hij super traditioneel opgevoed.
Die daddy-daughter day is wel echt fantastisch 
2 likes