Ik denk dat de mensen die nog op straat zijn juist mensen zijn die je niet tegen wilt komen. In de eerste lockdown liep ik vaak s avonds nog op straat alleen en ik voelde me echt 10x onveiliger dan normaal. Alleen maar creeps en dus weinig sociale controle.
Zou wel zo een zak geld neerleggen om nooit meer bang te hoeven zijn!
Ooh ja goed punt 
Ik zag al ieamnd op twitter zeggen dat we de avondklok voor vrouwen gewoon Ă©Ă©n dagje eerder op moeten heffen dan voor mannen, lijkt me top
Ik ben daar iets te achterdochtig voor. Als we het over engnekken hebben riskeren ze sowieso gevangenisstraf, dan gaat 95 euro boete ze niet tegenhouden 
Heb je dat vaak dat je je 's avonds bang voelt op straat? Dat lijkt me echt heel naar. Waar woon je? Ik herken dit zelf niet echt namelijk, maar ligt er misschien ook aan waar je woont.
Ik heb het net even opgezocht maar 45% van de vrouwen heeft te maken gehad met fysiek, seksueel of psychisch geweld en minstens 80% van de vrouwen straatintimidatie (is vorig jaar in de tweede kamer besproken). Zelf voel ik me eigenlijk ook niet vaak bang als ik op straat loop, maar als ik naar deze cijfers kijk zou ik dat misschien wel moeten zijn.
Ik denk niet dat dit ligt aan waar je woont maar het gewoon een feit is dat er een heel deel van de vrouwen is die niet naar buiten durft met gegronde redenen zoals @flamoes noemt.
Ik woon zelf in een grotere stad en flamoes dacht ik ook en ik vind het niet eng om savonds buiten te zijn maar ik heb ook vriendinnen die in diezelfde stad dat absoluut niet willen. Ik denk dat het een deel cijfers, een deel ervaringen en een deel opvoeding is.
Ja, sinds ik een paar jaar geleden 's avonds in het donker ben ingesloten en aangerand door een groep jongens. Ik woonde toen in een grote stad, nu in een kleinere, maar voor mijn gevoel maakt het eigenlijk niet zo veel verschil.
Ah nee wat vreselijk voor je! Was je alleen toen?
Ja, ik was toen gewoon even een rondje aan het wandelen. Inmiddels is de angst wel gezakt hoor, en ik heb nu ook een zakmes aan mijn sleutelbos, dat helpt wel een beetje. Maar ik denk dat het altijd wel een beetje op de achtergrond blijft bestaan.
Oh wat naar 
dan kan ik me goed voorstellen dat je het niet prettig vind om alleen over straat te gaanâŠ
Echt bizar, ik snap heel goed dat je dat met je meedraagt. Ik heb ook een paar nare ervaringen die gelukkig nooit zo ver zijn gekomen, maar dat zorgt er nog altijd voor dat ik eigenlijk buiten en alleen continu op mân hoede ben.
Herkenbaar 
wat knap van je.
die angst overvalt me soms opeens als het donker wordt
Ik studeerde net in een nieuwe stad, woonde er echt net. Fietste naar huis en merkte dat er iemand achter me aan fietste maar was ook bijna thuis. Hij leek weg maar toen ik thuis was heeft hij me aangerand. Was om drie uur âs nachts en ik was dronken, dus heb me lang geschaamd en was er daarom ook niet open over. Na een jaar verhuisde ik naar een straat met veel cafeâs en voelde ik me een stuk veiliger. Inmiddels woon ik weer in dat buurtje maar voel ik die angst niet zo vaak meer. Soms is het er opeens maar niet echt voorspelbaar wanneer. Heb het er laatst met veel mensen over gehad en het is echt verbazingwekkend hoeveel vrouwen met iets soortgelijks te maken hebben gehad.
Daar dacht ik ook aan! Waarom zijn het weer domme mannen die helemaal doorgedraaid zijn?
Nee, heb ik inderdaad niet gedaan. Achteraf had ik dat willen doen. Op dat moment deed ik een introductieweek, schaamde ik me en wilde ik er ook geen tijd aan besteden. Nu is het 8 jaar geleden en heeft het geen zin meer. Wat ook wel mee speelde is dat ik net op mezelf woonde en daar in niet wilde falen. Ik wilde laten zien dat ik er klaar voor was en me verantwoordelijk zou gedragen.
Wat goed dat jij dat wel gedaan hebt! Voelde je je serieus genomen door de politie, behandelden ze je goed?
Dit is waarschijnlijk ook vol vooroordelen maar ik vind relschoppen zoân incellenhobbyâŠ
Geen relschopperij maar Letland:
Ik vond dit best een aardig artikel.
âIk werd voor een nieuwe baan gerekruteerd toen ik vier maanden zwanger was, dus het leek me onwaarschijnlijk dat ik die zou krijgenâ, vertelt Odina. âMaar de financieel directeur â een vrouw â zei: Laila het is geen ziekte, je neemt verlof en dan kom je weer terug. Dat was een openbaring.
Wat kan er wel geleerd worden van de ervaring van deze kleine EU-lidstaat zonder quota? Eigenlijk vooral, zeggen Steinbuka, Odina, Tetere en Egle, dat vrouwen elkaar een beetje moeten helpen. âIk kijk altijd in welke stewardessen meer potentie zit en wie promotie kan makenâ, zegt luchthavendirecteur Odina. âVrouwen die de top al hebben bereikt, kunnen de carriĂšres van jonge collegaâs makkelijker maken door voor meer flexibiliteit te zorgen. En door vooral niet te benadrukken hoe vreselijk zwaar het is om werk en gezin te combineren. Dat schrikt af.â