Soms komt de brief niet in huis, toen ik een een flat woonde had ik beneden mijn brievenbus en die opende ik dan gewoon niet, want als ik de rekening niet zie, is die er ook niet. Als je weet dat er een rekening komt, maar je weet ook dat je niet weet hoe je die moet betalen, dan is het heel makkelijk die rekening niet openen en je kop in het zand te steken. En als je daar eenmaal mee begint, dan stapelt het zich alleen maar op. Ik wist dat op een gegeven moment echt wel dat mijn brievenbus vol zat, maar uit angst en schaamte durfde ik deze niet te openen of hiervoor om hulp te vragen. Ik was toch al volwassen met een goede baan en had mijn zaakjes toch op orde voor de buitenwereld. Denk dat je echt niet moet vergeten dat er nog altijd veel schaamte en taboe rondom geldproblemen zit en dat maakt het echt niet makkelijker.
En ik wist heus wel dat ik niet slim bezig was en elke keer als de deurbel ging zonder dat ik iemand verwachtte, dan zat mn hart in mn keel, bang dat het een deurwaarder was. Toen deze er eenmaal een keer stond, vond ik dat zo erg en schaamde ik me kapot. Inmiddels heb ik mijn zaakjes echt op orde en heb ik door mijn eerdere acties gelukkig geen hoge schulden, maar ik snap dus wel echt waarom mensen dit doen. En die angst voor de deurbel, die zit er ook nog in. Gaat denk ik ook nooit meer weg.
Wat ik eigenlijk wil zeggen, het is als buitenstaander heel makkelijk oordelen, maar je weet niet wat er speelt waardoor iemand zulke, niet zo handige, keuzes maakt. En in plaats van te oordelen, zou je beter hulp aan kunnen bieden en dat we er met zn alle voor zorgen dat het gesprek over geld opener kan worden.
ik word er zelf altijd zenuwachtig van en ik kan me voorstellen dat je dan snel zoiets hebt ‘laat maar’. Of ‘dat doe ik later wel’ en dan vergeten…