Thanks, ik denk dat het probleem bij mij is dat ik mijn grenzen niet goed stel op het moment dat ik denk dat mensen mij nodig hebben. Vroeger had ik weinig vrienden waardoor ik bang was om door een confrontatie vrienden te verliezen. Ik ben dus de vriendin die je altijd kunt bellen, altijd met je wil afspreken, mee wilt naar reisjes die anderen graag willen doen. Het positieve eraan is dat ik de afgelopen jaar veel vrienden heb gekregen. Het nadeel nu is dat mijn vrienden steeds meer verwachten van mij en er geen rekening mee houden dat er meerder zijn die iets van mij verwachten. Ik heb nu vier vrienden met een depressie/burnout waar ik dus regelmatig mee bel om naar ze te luisteren. Voor hun is het een uur per dag voor mij is het vier uur per dag soms. Een vriendin heeft weinig andere vrienden en verwacht bijna dat ik wekelijks met haar afspreek. En doordat ik al jaren zo ben komt elke subtiele opmerking met sorry ik ben druk als een enorme verrassing voor ze. Het voelt soms echt alsof ik in een val zit. Ik wil niet zeuren want ik heb veel vrienden maar dit heeft ook negatieve kanten. Ik heb laatst gebroken met een vriendin van 10 plus jaar omdat ze vond dat ik haar te weinig aandacht gaf. En ik dacht alleen maar we bellen al wekelijks ik heb zelf ook nog een leven.
Ook met dit meisje, ik denk dan ze zit in de bijstand en ik gun haar een leuke vakantie. Maar op het moment dat ze ervan profiteert dan voel ik dat er misbruik van mij wordt gemaakt. En dan kom ik in een vicieuze cirkel: ik durf het niet te zeggen, ik erger mij eraan, zeg het subtiel maar dat is niet duidelijk genoeg etc