Vier boeken uitgelezen in oktober:
Knap voor een dik meisje – Tatjana Almuli 5/5
Deze wilde ik al heel lang lezen, maar ik stelde het steeds uit omdat ik dacht dat het meer essayachtig/wetenschappelijk qua stijl zou zijn en ik daar dan niet per se zin in had. Maar het is juist een heel persoonlijk verhaal, meer in dagboekstijl geschreven, en dat vond ik heel erg fijn. Bepaalde dingen vond ik heel herkenbaar, ik realiseer me nu ook dat mijn eigen eetbuien voortkwamen uit overprikkeling. Een boek dat me enorm aan het denken heeft gezet.
Japan in honderd kleine stukjes – Paulien Cornelisse 5/5
Love it, leest net zo fijn als al haar boeken over taal.
Conversations with friends - Sally Rooney 2,5/5
Oké ik postte hier dus eerder over dat het me zo tegenviel, maar ik heb hem toch uitgelezen en mijn mening is wel een beetje bijgetrokken.
lang verhaal
In het begin vond ik de stijl echt helemaal niks, maar dat wende op een gegeven moment wel en sluit eigenlijk goed aan bij Frances’ karakter of eigenlijk haar houding. Wat betreft de dialogen: ik las in een aantal recensies lovende woorden over de dialogen, maar ik vond ze juist te gemaakt, te gewiekst overkomen. Ja, het is een soort pingpong (weet niet meer waar ik dat las, the guardian?) maar in het echt reageren mensen niet constant zo ad rem op elkaar dus dat stoorde me eerder. En over de personages: ik bleef ze onsympathiek vinden en ik snap ook totaal niet wat ze in elkaar zien, met name Frances en Nick. Frances vindt Nick ‘handsome in the most generic way’, en er komt niks naar voren wat ze interessant of leuk aan hem vindt? Ja oké ze hebben goede seks. Maar gaandeweg wordt dus duidelijk dat ze verliefd op hem is en toen dacht ik echt hoe dan, ik voelde de klik totaal niet. Het leek net of ze alleen hun zielig-zijn deelden, dat gevoel om binnen hun andere relatie (dus Bobbi/Frances en Nick/Melissa) een soort underdog positie te hebben. Maar toen ik tegen het einde van het boek was, was ik mijn frustratie te boven denk ik, en begon ik dingen te zien die ik goed gedaan vond. Bijvoorbeeld hoe gaandeweg blijkt dat Frances niet compleet gevoelloos is maar gewoon moeite heeft met het uiten van gevoelens, dat die houding voortkomt uit zelfbescherming. Dat vond ik heel knap gedaan door Sally Rooney en dat maakte dat het verhaal toch niet zo ‘leeg’ voelde als in het begin.
De geschiedenis van mijn seksualiteit - Tobi Lakmaker 2/5
In het begin vond ik de stijl grappig en las het lekker weg, maar gaandeweg begon die stijl me steeds meer tegen te staan. Het was gewoon te veel slap gelul, te veel ‘weet je wel’ en ‘snap je?’, en er zat niet echt een verhaal in? Ik begrijp ook totaal niet waarom het hele verhaal (wat dat ook was) nou opgehangen moest worden aan de ontwikkeling van diens seksualiteit?
@vitaminwater kon me ook wel vinden in jouw review!
zal dat ook nog even op mijn instagram aanpassen!)
te geven omdat ik het ergens heel naar vind om dat t doen bij een getraumatiseerd iemand die het fijn vond om zo zijn verhaal te doen? Geen idee of herkenbaar klinkt voor iemand haha
)