Ja kittige meubeltjes hoor maar als huisvrouw vraag ik me meteen af hoe dat moet wanneer er ketchup gemorst gaat worden op de bank en mosterd op de stoelen.
Dus jij zit alleen maar in restaurants met alleen maar plastic witte tuinstoelen?
Ik vind dit zelfs een vrij doorsnee inrichting voor een restaurant? Jungle printjes en fluweel zie je overal
Geen speld tussen te krijgen.
Nou⌠puur kijkend naar mezelf en mijn situatie: ik denk dat ik een soort van jaloers ben en mezelf een beetje pijnig door het âwel vol te willen houdenâ. Ik heb het ook zwaar, en zou ook heel graag een tijd niet werken en meer op mezelf focussen, maar ik doe het niet omdat ik mezelf opleg âdat het niet zo hoortâ. De werkgever betaalt mij voor mijn arbeid. Niet voor mijn me-time.
En ik zit ook een beetje in (of ervaar het alleen zo) een rat-race. Ik wil carriere maken, omdat ik simpel gezegd een ruimer inkomen nodig heb. Of een hoger salaris nodig heb wil ik structureel minder werken. Ziekmelden helpt daar wrs niet bij.
Dat zijn mijn gedachtenkronkels. Wil niet zeggen dat het waar is, maar dit is wel wat in mijn hoofd omgaat en waarom ik het gevoel van @WinterQueen herken.
Er is verschil tussen âvol willen houdenâ en âvol kunnen houdenâ.
Precies dit. En je weet ook helemaal niet wat die persoon moet laten omdat die naar een festival gegaan is. Vaak is bij een burn-out niet alleen werken een probleem, maar alles. Dus ook dingen in huis doen, met vrienden afspreken, boodschappen halen⌠Je kunt niet een oordeel vellen over iemand om wat je ziet van de buitenkant. Sowieso insta met fotoâs van een bruiloft voorbereiden. Insta en elk sociaal media kanaal is toch alles behalve een weergave van het echte leven.
Niemand met een burn-out of overspannenheid gaat voor zijn/haar lol thuis zitten voor een vaak langere periode. Kijk alleen maar wat het doet met het inkomen, hoe mensen naar je kijken, mentale issues etc. Het is noodzakelijk omdat je gewoon niet meer kunt.
Ja goed hè!
Verder ga ik niet meer op deze discussie reageren. Ik weet er weinig van dus hou verder maar mijn mond anders wordt alles weer anders opgevat dan hoe ik het eigenlijk bedoel.
Humpf?! Ik denk dat dit ergens in de vertaalslag van de term âme-timeâ is misgegaan. Of dat het gebrek aan context van mijn persoonlijke situatie deze opmerking verklaart. Of ik snap gewoon niet wat jij bedoelt?
Ik doel iig niet op tijd voor het lakken van mijn nagels, maar tijd om aan de slag te gaan met POH afspraken en online modules die door de POH worden aangereikt. Dat is iets wat ik nu niet kan combineren met full time werk en andere praktische zorgen die samenhangen met het heftige jaar dat ik achter de rug heb.
Een burn-out is natuurlijk niet âeven lekker niet werken en lekker me-timeâ en de werkgever betaald wel. Als ik naar mijn situatie terug kijk was het vooral voorkomen van erger. En het heeft mij ook de kans geboden om orde op zaken te stellen. Door gesprekken met de bedrijfsarts en uiteindelijk ook een psycholoog kreeg ik alles op een rijtje wat er uiteindelijk voor gezorgd heeft dat ik veel meer rust heb gekregen in mijn werk en privĂŠ terwijl ik meer uren werk dan ooit tevoren. Sterker nog door alles wat er gebeurde heb ik (weer dankzij mijn fantastische leidinggevende) een andere baan gekregen waar ik zelfs nu (twee jaar later) bezig ben met een promotietraject. Dit alles had ik niet voor elkaar gekregen als ik had gedaan wat we elkaar aanpraten: vooral doorgaan ook wanneer je niet lekker in je vel zit of ziek bent. En dat je je vooral schuldig moet voelen als je last hebt van mentale problemen of je je âte snelâ ziek meld.
Ik vraag me af of die mensen die dat roepen ook hetzelfde gevoel op een feestje of vakantie of andere relaxte dingen hebben als op hun werk.
Ik bedoel als je daar het verschil niet tussen ziet heb je een relaxed leven en moet je je met je eigen dingen bemoeien.
Ja en nee. Het begon met een plotseling verlies van een ouder en de gewaarwording dat de achterblijvende ouder totaal niet (mentaal en fysiek) zelfredzaam is in deze tegenwoordig behoorlijk complexe maarschappij. Ik kamp met rouw en praktische zorgen. Dat werkt door in mijn functioneren, maar gelukkig valt dat nog mee. Mijn baan is veeleisend en stressvol met een onregelmatig rooster waardoor ik onvoldoende ruimte voor mijn eigen mentale herstel voel. De oorzaak is niet werk, maar het is allemaal erg met elkaar vervlochten. En dat is toch ook geen vereiste om het met de werkgever te kunnen bespreken?
(Zeer offtopic in dit topic, maar soit)
Oh zo! Dan was het inderdaad een soort Babilonische spraakverwarring. Dat was het gecharcheerde tegenargument dat in mij opkomt als ik een soort innerlijke strijd voer.
Geloof me. Je hoeft echt geen 1 seconde jaloers te zijn op iemand met een burnout. Ja je kunt/hoeft niet te werken. En verder kun je ook letterlijk helemaal niets meer. Vooral niet âmeer op jezelf focussenâ. I wish. Ik was âmezelfâ echt helemaal kwijt en nu vertrouw ik nog steeds niet op mân nieuwe zelf.
Verder klinkt het alsof je zelf misschien ook wel niet al te ver van overspannenheid zit dus let alsjeblieft op je gevoel. Juist de mensen die zich nooit ziek melden, altijd alle verantwoordelijkheid en taken op zich nemen, carrière willen maken en weinig tijd nemen om te ontspannen lopen zo een burnout in en oja âwel vol willen houdenâ is een mentaal ding. Je lijf beslist vanzelf wel een keer dat het niet meer kan. Wees dat voor.
Wauw, ignorance is bliss.
En voor iedereen die er meer over wil weten raad ik je aan het burnout topic eens door te lezen, dan weet je een beetje waar je dan allemaal tegenaan loopt en met welke gevoelens en gedachtes je te maken hebt (naast idd de mening van de rest van de wereld).
Dus⌠iemand die arbeidsgeschikt is mag van jou thuis blijven zitten met een uitkering?
I donât care
Jij bent nu gewoon aan het trollen. Aan het werk jij.
Huh? Volgens mij heb je het tegen de verkeerde.