Er bestaan (even los van Sanne’s situatie dit) wel effectieve therapievormen waarbij gewerkt kan worden aan factoren die ervoor zorgen dat je beter met tegenslag om kan gaan. Denk zelf niet per se dat er een groep mensen is die ermee kan omgaan, en een groep mensen is die dat niet kan. Denk dat een aanzienlijk deel van de mensen die het niet kan met de juiste ondersteuning iniedergeval een grote stap naar er wel mee om kunnen gaan kan maken. Mensen van je afduwen door snel boos te worden en af te snauwen, is bijvoorbeeld iets waar je met cognitieve gedragstherapie/schemamodi therapie best aan kan werken. En een gezondere omgang met die eigenschap, kan er dan weer voor zorgen dat je meer steun ervaart, omdat je minder vaak denkt dat mensen er niet zijn/tegen jou zijn/iets fouts doen. Even heel simplistisch gesteld dit allemaal hoor. Of het lukt is natuurlijk van enorm veel factoren afhankelijk. Maar het is uiteindelijk voornamelijk gedrag en een gedragspatroon dat ontstaan is, waar je in gegroeid bent, wat voor jou comfortabel aanvoel, maar het is niet permanent. Wel enorm moeilijk.
Edit: en ik wil me verder niet moeien in de vraag of Sanne dat nodig heeft, maar het valt me wel op dat de samenleving ergens ook erg crue is voor mensen met trauma. Je moet vooral doorgaan, je hoofd boven water houden, sympathiek zijn, lief blijven, niet teveel afhankelijk zijn, niet teveel verwachten. Ik bedoel: sympathiek is ze niet, mijn nekharen gaan ook omhoog staan van zo’n tweetje. Maar ik weet niet of ik er beter aan toe zou zijn met wat zij allemaal meegemaakt heeft. En ga eraan werken, het is er, het kan, gezondheid zou nooit tegengehouden moeten worden door financien: maar ik snap wel dat zij die drempel enorm ervaart. En Sanne’s grootste nadeel is dat ze het internet nodig lijkt te hebben, maar daardoor elke stomme move direct online staat.
De afstand van een marathon is gebaseerd op de ‘OG’ marathon namelijk de afstand tussen de Griekse plaatsen Marathon en Athene. Dus officieel is een marathon 42km als ik het goed zeg!