Tuurlijk zijn er op iedere situatie dramatische uitzonderingen te bedenken. Ik trek het begrip privilege alleen niet zo ver door. Maar ik begrijp dat dat door (veel) mensen anders wordt gezien.
En for the record: ik heb een vaste baan en kan ook geen huis kopen hoor. En als je een van mijn vorige posts leest, weet je dat ook ik te maken heb met ingrijpende situaties in mijn leven. Dus ik hang echt niet de ‘het leven is maakbaar’-filosofie aan.
Maar als iemand (@Fishing in dit geval) bewust bepaalde keuzes maakt die niet per se heel leuk zijn (veel vakkenvullen), maar in the end wel wat opleveren (in haar geval dus een koophuis. Dat zal idd niet bij iedereen lukken. Je zult bv. maar in Amsterdam wonen.) dan mag zij daar toch trots op zijn dat ze dat voor elkaar heeft gekregen? Zelf, door hard te werken. Ik vind het gewoon jammer dat zo’n verhaal gelijk weer de kop in wordt gedrukt met een dooddoener als: ‘ja, maar jij kúnt vakkenvullen en sparen, realiseer je je wel hoe geprivilegieerd je bent?’ Je mag er niet trots op zijn en moet jezelf een soort ‘sorry dat ik besta’-houding aanmeten. Dat gaat mij te ver qua correctheid. En het is prima als we daarin van mening verschillen.
het is zeker een prestatie. Wat we zeggen, althans ik, is dat je niet moet doen alsof je alles helemaal vanaf 0 bereikt. Dat is gewoon nooit zo, in welke vorm dan ook komen er dingen bij kijken waar je geluk mee moet hebben. Dat net de markt ook gunstig uitviel toen je zocht misschien, dat net het huis dat je wilde in de verkoop was gegaan, dat je niet net werkeloos bent geworden waardoor je spaargeld in het water valt*, wat dan ook! en dat geeft ook niet, daardoor is je prestatie niet ineens niks waard. Het is dus ook geen wedstrijd om de allergrootste pechvogel ter wereld te vinden en als díé dan een huis koopt of een marathon rent, dán pas is het bewonderenswaardig. Je kunt m.i. hartstikke blij met en trots zijn op wat je hebt, óók als je gewoon erkent dat je met bepaalde dingen geluk had.
