Oja ik dacht door “nou eens extra dag” even dat je zo nu en dan bedoelde, ik zie nu pas dat je idd structureel bedoelt, sorry. Ach, ik snap jou ook wel hoor. Het klinkt een beetje suf als je een hele dag nodig hebt om te lekker te luieren in je eentje, alsof niet superveel ouders allang opgeladen zijn van een stuk minder ontspantijd, ik kan me voorstellen dat het dan lijkt of die mensen niks gewend zijn. Maar ja, aan de andere kant, weten wij veel wat zulke ouders verder voor de kiezen krijgen. Misschien zijn er kinderen superslechte slapers of veel ziek, ik noem maar wat. Of het komt gewoon lekker uit, je kind spelen met andere kindjes en jij even niet moederen. Als meer tijd alleen je een leukere moeder maakt, go for it toch?
Het valt me alleen soms op (ik zeg niet dat jij dat vindt hoor) dat het lijkt alsof er als er discussie over ontstaat maar twee mogelijkheden worden gezien: moeder kiest ervoor om thuis te blijven met kinderen (prima) of kind gaat naar de opvang omdat de ouders allebei móeten werken (dan is het ook prima). Dus als in de discussie de werkende ouders worden verdedigd, men dan zegt “ja maar sommige mensen MOETEN nou eenmaal zoveel werken anders redden ze het financieel niet! dus dáárom is het wel acceptabel dat de kinderen naar de opvang gaan” - ik overdrijf het nu wel een beetje, maar die indruk krijg ik soms want dit argument heb ik al heel vaak zo gehoord, van “oke in dit en dat geval snap ik het wel want daar moet het nou eenmaal financieel” of “ja daar snap ik het wel want zij hebben geen opa’s en oma’s die kunnen oppassen”. Maar wat maakt het uit of het móet of niet. Als je nou je werk gewoon leuk vindt en daarom werkt? Of als je het niet per se het leukste op de wereld vindt maar je gewoon in een werkveld zit waar parttime werken niet de norm is?
Ik ben er heilig van overtuigd dat de kwaliteit van de tijd samen telt en niet de kwantiteit. En dat een klein kind zich weinig herinnert van hoevaak per week precies ze thuis hebben geknutseld met hun moeder.