Het bij 1 kind houden

[Pampas]

Mijn dochter zit ook op de basisschool en geeft mij tekeningen met ‘mijn grootste wens’ en dan een baby in een kinderwagen. Soms raakt mij dat enorm en brengt het me aan het twijfelen.

Voor mij voelt het in de basis heel goed, zeker nu de vrijheid er meer is die jij beschrijft. Ik vind het mentaal zwaar alle ballen hoog te houden en dat heeft met periodes ook zijn weerslag op onze relatie. Dat is bij ons niet de hoofdreden om niet voor een tweede te gaan, maar speelr wel mee. Als je relatie of je eigen gemoedstoestand niet stabiel is, zou ik er niet aan beginnen. Daarom is het bij ons tot op heden ook niet aan de orde.

Ik mis soms ook aansluiting met andere moeders, omdat zij dan praten over hoe zwaar/leuk/etc is met meerdere kinderen.

Het zijn grote vragen die je hierover kan hebben he?

[PangurBan]

Mijn partner en ik willen het ook graag bij 1 kind houden. De voordelen wegen nu op tegen de nadelen. We hebben tijd voor ons kind, financieel gaat het goed, qua woonruimte past een tweede er niet bij en we hebben nog tijd voor elkaar maar dat laatste schiet er toch vaak bij in, lijkt me nog moeilijker als we er 2 of meer hebben.
En het lijkt me ook moeilijker met meerdere kinderen omdat we geen sociaal vangnet hebben als in ouders (allemaal overleden, op één na,door omstandigheden weinig contact) en verdere familie woont ver weg. En babysitter durf ik nu nog niet aan.
Voor nu is het goed zo en ik denk dat het zo blijft. Hoewel ik het soms zielig vind als mijn kind zo enthousiast wordt van andere kinderen en weet dat zij geen broertje of zusje zal krijgen. Maar ja, aan de andere kant zou ze die ook super irritant kunnen vinden😆

Edit: ik vind het zo stom als mensen zeggen: dan wordt het zo’n verwend nest als ze alleen blijft. Excuse me? Want dat zijn enige kinderen per definitie altijd?? Zo’n stom ‘argument’

[Pampas]

Wat een goed idee, dank je wel voor de tip!

[Lorem]

Dit topic heeft mij (en mijn partner) zó geholpen om een voorlopige keuze te maken. Door psychische klachten zie ik een tweede in ons leven gewoon niet voor me, en met mijn diagnose weet ik dat ik er altijd last van zal blijven houden. Ik vind het al best pittig met één kind, maar heb nu nog genoeg momenten dat ik ook geniet van mijn kind en het ouderschap. Iemand noemde het hier heel mooi, dat je overschot hebt volgens mij? Dat je in ieder geval nog genoeg ademruimte hebt en tijd voor jezelf. Hier denk ik nog vaak aan terug. En het sterkt me in het idee dat één kind de juiste keuze is voor ons. Met z’n drieën hebben we het gewoon heel fijn nu, en het moet gek lopen willen we hier iets aan veranderen

[Mila2306]

Pfff hier ook al 1,5 jaar lang de twijfel. Eigenlijk weten we beiden verstandelijk dat 1 beter bij ons past, maar hoe gaan jullie om met het fysieke verlangen aka de klapperende eierstokken? Op goede momenten denken we vaak dat we het wel super leuk zouden vinden, maar 9/10 x is er toch weer die twijfel en het gevoel dat het niet bij onze levens en wensen past.

Normaal ben ik altijd van het gevoel volgen, maar hierin denk ik toch dat die keuze niet altijd de beste keuze is gezien een mens zich meestal wil blijven voortplanten. Maar hoor er ook veel zeggen; je voelt vanzelf of je er echt voor wil gaan.

M’n man is ook 16 jaar ouder en tikt bijna de 44 aan dus het is ook niet zo dat we het rustig willen aankijken of dat gevoel ooit echt sterker wordt dan de twijfels

[Zitzak]

Ik had ook een tijd dat ik elke maand rond mijn eisprong dacht ‘Oh ja nog een kind erbij is fantastisch’, terwijl ik rationeel echt wel wist dat dat nergens op sloeg en ik dat helemaal niet wilde. Maar die hormonen waren dan echt bepalend. Een paar dagen later was ik dan weer voor rede vatbaar en moest ik er niet aan denken.
Dus wellicht dat het bij jou ook meer biologisch te benaderen is aan de hand van je hormooncyclus?

[Mila2306]

Misschien inderdaad wel goed om het op die manier te bekijken. Ik zie dat dan ergens toch alsof m’n gevoel op die manier probeert te zeggen dat al die dingen die we erover bedacht hebben alleen maar angsten etc zijn en ik juist op m’n gevoel moet vertrouwen. Maar jullie zien dat dus echt als een normale biologische reactie en zien dat niet als een teken?

We hebben de afgelopen 1,5 jaar echt heel veel life events gehad en dat maakt ook dat we er anders naar gaan kijken. Soms denken we op momenten dat het weer wat rustiger is dat het ons dus ontzettend leuk lijkt. Maar op momenten dat het leven weer heel erg aan ons trekt vragen we ons echt af hoe we dat ooit moeten doen en zien we vooral de nadelen ervan. En een kind kies je niet voor alleen de zonnige momenten, sterker nog, het zal voornamelijk een paar jaar weer flink pittig zijn en dan moeten we het ook nog willen

[Zitzak]

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken en zeggen dat die tijdelijke wens naar nog een kind voor mij echt door de hormonen kwam. Het was namelijk elke maand rond dezelfde dagen in mijn cyclus dus dat was een no-brainer.
Misschien kun je voor jezelf bijhouden op wat voor momenten of bij welke aanleiding je denkt dat je nog een kind wil? Als je dat nakijkt van een paar maanden ontdekt je misschien een patroon of reden die je verder kunnen helpen.

[Mila2306]

Ja goeie tip, ga ik doen inderdaad! Sowieso als ik baby’s om me heen zie of weemoedig word door oude herinneringen

[Lakshmana]

Ohh pfff ik ben echt van begin af aan heel duidelijk geweest dat ik absoluut maar 1 kind wil, mede doordat het lang duurde voor het eindelijk lukte en mijn man en ik allebei niet helemaal gezond zijn etc. Ik was er ook helemaal ok mee, niet verdrietig over ofzo. Ik wist wel dat als we allebei gezond waren geweest ik er anders in had gestaan maar dat zijn we nou eenmaal niet en prima. We zijn onwijs happy met z’n drietjes en het gaat goed, we hebben een fijne routine en doen alles samen enzo.

Maar nou zat ik vanmorgen toch ineens te huilen erom? Gister zag ik op tiktok een filmpje van een ouder zusje met een baby die op haar lag te slapen en er stond iets bij over not to worry about an age gap blabla. En aangezien ik die uitkeek en doorstuurde naar een vriendin dacht het algoritme OH YEAH YOU LIKE THAT!? HERE’S 20 MORE!

En toen dacht ik terug aan afgelopen weekend met mijn familie (ik heb een broer en een zus die ook beiden kinderen hebben) en hoe onwijs fijn en gezellig dat was en hoe gek ik op ze ben en hoe lief mijn zoontje als grote broer zou zijn en nu kriebelt het dus ineens TOCH. Ook al weet ik alle argumenten tegen en staat de wijzer nog steeds op NEE… Maakte het me ineens toch heel verdrietig. Dat we het in een ander, gezonder leven wel hadden geprobeerd waarschijnlijk. En ik voel me nu ineens heel klote over dat ik denk dat we het niet aankunnen en de angsten die ik voel rondom die keuze etc. Blehhh. Wilde het gewoon even ergens kwijt en please praat het uit mijn hoofd want die wijzer moet echt op NEE blijven.

[Nivealover]

Het is oké om er verdrietig over te zijn denk ik. Juist als je dat toe laat, dan kan je het beter verwerken. Ik heb zelf ook twijfels of ik een tweede aankan omdat ik niet altijd psychisch stabiel ben. Als mijn man dan ook wat aan zijn gezondheid zou hebben, dan heb je denk ik nooit zoveel rust als je nodig hebt. Ik zou er best oké mee zijn als het bij 1 zou blijven maar op z’n tijd zou het wel pijn doen.

[Lakshmana]

Hij heeft inderdaad heel leuk contact met ze en het grappige is dat ik meestal juist precies heb wat jij hebt. Dat ik bij siblings kijk en denk BIG NOPE, geen zin om de hele tijd agentje te moeten spelen en ruzies beslechten. Als ik praktisch en rationeel nadenk over deze keuze is het ook nog steeds een duidelijke nee en wil ik het niet, maar dat verdriet kwam ineens even als een grote golf overal overheen? Stom algoritme, stomme social media die alles mooier doet voordoen dan het is want ja, die baby lag lief te slapen op dat oudere kindje maar dat zegt precies niks over die enorme hele keuze die niet bestaat uit die 5 schattige minuten maar een heel mensenleven met inderdaad ruzies en gedoe.

@Nivealover We hebben inderdaad allebei die rust echt nodig en die hebben we nu wel, omdat we met elkaar zo’n fijn en goed ritme hebben gevonden daarin. Met een tweede is dat veel lastiger en is oppas vinden ook lastiger etc. Rationeel is het echt beter zo en blijft het ook zo, maar ruimte geven aan het verdriet erom is blijkbaar inderdaad nodig nu. Bleh.

[Ireth]

Ik heb hier inhoudelijk niet veel op te zeggen, behalve dat ik je gevoelens ontzettend herken. Ik krijg steeds vaker zo’n gevoel dat een tweede toch wel heeel leuk zou zijn.

Ik hoop maar dat dit gewoon is omdat onze dochter nu ouder wordt, en ik ook, waardoor het voelt alsof het tijdsframe waarin een tweede uberhaupt mogelijk zou zijn nu echt aan het sluiten is. En dat over een tijdje dit gevoel dus vanzelf weg gaat, want rationeel hebben wij de keuze ook echt wel gemaakt.

[Lakshmana]

Ja bijna een beetje zo’n “are you SURE SURE?” gevoel. Wij hebben de keuze ook rationeel al gemaakt maar ja he. Zoon is 4,5, ik ben 33 en mijn man 40… Als we het TOCH INEENS wel willen moeten we ook niet te lang meer wachten!

Terwijl we dus weten dat we het niet willen. Maargoed vertel mijn lijf dat.

[Ireth]

Haha, ja precies dat. Ik vind het ook lastig dat in onze omgeving de laatste tijd een aantal stellen toch nog een tweede hebben gekregen, of zwanger zijn, terwijl hun eerste net zo oud is als onze dochter. Dat voelt echt een beetje als verraad haha, onze dochter is nu echt één van de weinige enig kinderen in onze omgeving.

Gelukkig heeft ze zelf ook geen enkele behoefte aan een broertje of zusje. Alleen haar beste vriendin, die mag wel haar zusje zijn

[Lakshmana]

Oh wat chill dat ze er geen behoefte aan heeft. Dat lijkt me fijner dan een kind dat er constant om vraagt. Onze zoon is er zelf nog niet over begonnen maar ik vermoed als we het aan hem zouden vragen dat hij het wel zou willen. Maarja hij kan natuurlijk totaal niet overzien wat het echt allemaal inhoudt.

[Pampas]

Ik was met mijn gezin op vakantie op een bungalowpark en ik vond het toch wel confronterend op momenten. Het was een park waar onze kleuter niet echt zelf op avontuur durfde/ging. En er in ons straatje geen leeftijdsgenoten waren. We moesten haar op momenten echt vermaken of meedoen met spelen. Op andere momenten bij de speeltuin ofzo maakt ze wel makkelijk contact. Maar het deed me wel beseffen dat zij dus nooit een speelmaatje automatisch bij zich heeft…
herkennen jullie dat? En hoe doen jullie dat op vakantie?

[PangurBan]

Dat heb ik elke dag. Mijn kind is nog te klein om zich langer alleen te vermaken en ik en mijn man zijn diegene die met haar spelen. Zo ook op vakantie. Het is soms best zwaar en vermoeiend maar ik denk dan: stel, ze krijgt nu toch nog een broertje of zusje. Dat duurt dan ook weer voordat die groot genoeg is om met haar te spelen en wie zegt dat ze dat uiteindelijk doen?
Mijn broer en ik vochten elkaar vaker de tent uit dan dat we vredig met elkaar speelden.
Het is nog ff doorbijten denk ik. En de volgende x als we op vakantie gaan, gaan we kijken of er een soort kidsclu is ofzo waar ze dan ff een uur ofzo onder toezicht kan spelen.

[Glitterpen]

Ik herken het wel! M’n zoontje is 2,5 en we willen allebei geen tweede kind. Maar als we in de speeltuin zijn en ik zie bijvoorbeeld 2 broertjes samen spelen denk ik “dat had ook graag voor mijn kind gehad” (maar die gedachten gaat ook weer snel weg). Ik vind het vooral sneu voor hem als hij contact zoekt met andere kinderen en kinderen willen niet samen spelen, maar goed het zij zo.

We waren laatst een weekend weg met vrienden die een dochtertje hebben van een jaar jonger en onze kinderen hebben zich zo goed vermaakt samen, dus dat was wel fijn want ik hoefde niet toen het speel maatje van m’n kind te zijn misschien is het een optie om met vrienden met kinderen op vakantie te gaan (als iedereen iig goed klikt).

We hebben nu voor vakantie ook een camping geboekt met heel veel andere kinderen/activiteiten dus hopelijk heeft hij daar aansluiting met andere kinderen.

[Pampas]

Ja, ik herken jou gedachten. Mijn dochter is net 6 geworden dus voor mijn gevoel heeft het sowieso geen zin meer, zit dan toch teveel tijd tussen om speelmaatjes te zijn. Los van het niet hebben van een wens voor een tweede.
Ik ga voor volgend jaar goed voor-onderzoek doen of het een plek is waar ze makkelijk kinderen kan treffen.