@anon50301661 en @Kultakala haha ik moest echt lachen om jullie antwoorden, die ga ik de volgende keer gebruiken. Ik dacht zelf wel even: shit, gaan we deze vraag nu vaker krijgen?
Maar we zijn er heel luchtig aan voorbij gegaan en ze heeft even opgesomd welke kindjes van de opvang recent een broertje of zusje hadden gekregen.
Ja ik! Eigenlijk hetzelfde, onze dochter is nu 5 en heb nooit getwijfeld over een tweede. Ze is altijd zo makkelijk, nu en als baby dat het alleen maar slechter kan 
Ik heb het gevoel dat we haar alles kunnen geven zonder onszelf ‘achter te stellen’.
Zo waren we van de zomer met z’n 3en naar Californie, waar we een hele rondreis hebben gedaan en het was gewoon perfect zo.
Ik herken het ook! Man en ik hebben pas één avond (we waren uit eten, het was vast de wijn talking) getwijfeld over een tweede. We zagen het soort van voor ons. Maar de volgende ochtend was dat gevoel verdwenen, haha.
Onze dochter is 4,5, dus zit op school. En ze is pas gestart met zwemles. Ik vind dat al zo’n gedoe met één kind, laat staan als je daar ook nog andere kinderen omheen zou moeten plannen. Onze ochtenden zijn eigenlijk altijd gezellig. Zij maakt ons 's ochtends wakker, nog eventjes met z’n allen in bed. Echt leuk starten vind ik dat. Daarna altijd gedoe over de kleren die ik voor haar heb uitgekozen, want natuurlijk wil ze iets anders. Maar ook daar hebben we tijd voor, ook dat vind ik nog wel soort van gezellig.
Ze vraagt zelf nooit naar een broertje of zusje. We hebben ook verschillende gezinnen in onze omgeving die ook één kind hebben (en dat in hartje bible belt!), dat helpt waarschijnlijk ook wel.
Vandaag sprak ik een moeder van 3 kinderen die ik ken uit een ver verleden, zij vroeg: heb jij 1 kind? Ja en voorlopig vind ik het wel prima zo, maar sluit niks uit (altijd indekken haha). Waarop zij zei: ja, dat snap ik helemaal hoor. Dat vind ik dan toch ook wel lekker om te horen ofzo. Een meer bemoedigende reactie ipv de “ach wat zielig”. Wij zijn afgelopen jaar verhuisd en grappig genoeg wonen in onze straat bijna alleen maar mensen met 1 (volwassen) kind. Ik zit trouwens nog steeds in de twijfelmodus, maar ik geniet vooral van het feit dat we al 4 volle jaren een gezin van 3 zijn.
Zijn er hier ook mensen waarbij jullie verschillen van mening met de partner over 1 of meer kinderen?
Bij ons houd ik het wel iets meer ‘tegen’, als ik het zou willen weet ik dat mijn vriend het ook zou willen. Maar hij is totaal niet pusherig en zou het bij 1 laten ook meer dan prima vinden.
Vanaf wanneer wisten jullie zeker het bij één kind te houden? Ik heb nu nog maar een baby van 4 maand en voor mij voelt het vrij zeker dat het hierbij gaat blijven. Maar het is ergens moeilijk om die definitieve beslissing te maken, wat als ik er over x aantal maanden/jaren weer anders over denk?
Dan? Je kunt toch voor nu die “definitieve” keuze maken en dan eventueel in de toekomst erop terugkomen? Zou er niet zo zwaar aan tillen.
Ah, als ik dit zo lees verlang ik zo terug naar de tijd dat ik 1 kind had. Sowieso wel vaker. Toen ik voor het eerst moeder werd vond ik dat meteen fantastisch, en eigenlijk veel minder heftig dan ik had verwacht. Tuurlijk waren er ook de moeilijke momenten en slapeloze nachten, maar het was verder zo relaxed met genoeg tijd voor elkaar. En ik had nog een gevoel van vrijheid. Maar nu: ogen en handen tekort, geschreeuw, gekrijs en 0 tijd voor jezelf. Ben blijkbaar iemand die veel tijd nodig heeft voor zichzelf, en heb de impact echt onwijs onderschat.
Ik hoor wel altijd dat het écht makkelijker wordt als ze ouder zijn en dat geloof ik ook wel. Ben benieuwd hoe ik er over een paar jaar in sta
Ja oké, maar voor ons zou de beslissing sowieso gelinkt zijn aan een sterilisatie bij mijn partner, dus we willen “zeker” zijn voor dit uit te voeren.
Wij zitten in min of meer in dezelfde situatie. Ons kindje is wel iets ouder, 1.5 jaar.
Gevoelsmatig voelt het compleet en ‘rationeel’ ook.
Maar vinden voor nu een sterilisatie te definitief.
We hebben het voor nu er geregeld over en het antwoord is bij ons tot nu toe nog steeds “nee”.
Ik vraag me dit ook af. Ook omdat ik initieel geen wens had het bij 1 te houden, maar het echt de wens van m’n partner was. Maar nu Y er is moet ik er niet aan denken het allemaal nog een keer te doen. Ik vind echt dat we compleet zijn als gezin.
Ik heb zelf weer een hormoonspiraal laten plaatsen, die is voor 6 jaar. En ik doe alle babyspullen weg.
Mocht ik toch een tweede kindje willen dan is dat een investering die ik tegen die tijd maar moet doen. Maar voor nu geeft het echt ruimte in m’n hoofd iedere keer een fase af te sluiten en te denken “mooi dat het er was, nog mooier dat het nooit meer terugkomt.”
Wij zitten ook in die situatie, al is ons kindje 2,5 en neig ik iets meer naar nee (om de redenen die @Awkward noemt) en mijn partner naar ja. We zouden ook weer een medisch traject in moeten. Dit, de bevalling en de lichamelijke nasleep daarvan houdt mij erg tegen, naast het feit dat het leven voller en minder overzichtelijk wordt.
@Awkward hoeveel leeftijdsverschil zit er tussen jouw kinderen? Als ik/we zouden gaan voor een tweede zal er minstens 4 jaar verschil tussen de kids zitten, dit lijkt me dus al iets fijner… ik zit zelf nog steeds met het korte en lange termijn denken, wat dus niet helemaal op elkaar aansluit. Korte termijn: houden zoals het is, lange termijn zie ik graag nog een kindje erbij…
Er zit ongeveer 2 jaar tussen, oudste is 3,5 en jongste bijna 1,5. Wij hadden juist zoiets van; dan hebben we het maar meteen gehad die babytijd. En dan kunnen ze leuk met elkaar spelen. Dachten we. Tot nu toe moet de oudste er alleen niets van hebben, haha.
Moet wel zeggen dat vooral mijn vriend heel graag een tweede wilde. Ik zag mezelf ook altijd met een groot gezin, maar voor mij voelde het al compleet met 1 kind. We zaten in een heerlijke flow, en dat is nu wel echt uit balans. Zal vast goedkomen, maar als ik het opnieuw zou kunnen doen had ik sowieso gewacht tot de oudste naar de basisschool zou gaan. Of misschien helemaal niet
Wat jij zegt, zo zou ik dat denk ik ook ervaren… vind het wel heel stom voor je dat het zo voelt en ik hoop dat het over een jaar allemaal al heel anders is 
Voor nu laten we het even rusten, al dacht ik laatst wel ‘zal ik het ziekenhuis alvast bellen ivm eventuele wachtlijsten’, maar toch maar niet gedaan. Ik vind dat ik een volgende zwangerschap net zo graag moet willen, als mijn eerste zwangerschap. Hoewel dat misschien niet kan, maar het gevoel van ‘já, dit willen we!’ moet voor mij wel daar zijn.
Soms denk ik weleens waaaarom denk ik hier zo lang en moeilijk over na en lijkt het voor anderen zo’n vanzelfsprekendheid te zijn. Oh well haha
Bedankt allemaal voor alle reacties! Ik denk dat wij inderdaad nog niet direct voor een sterilisatie gaan, maar een leeftijd gaan afspreken waarop we “de” beslissing gaan maken. Het enige dingetje is de anticonceptie in tussentijd, aangezien ik geen hormonale wil gebruiken in de hoop dat mijn natuurlijke cyclus terug op gang komt voor het geval we toch voor een tweede zouden willen gaan (haha, klinkt wat contradictorisch, maar toen ik stopte met de pil om zwanger te geraken kwam deze dus maar niet op gang). Spiraal zie ik ook niet echt zitten, dus condoom dan maar.
Ergens heb ik wel altijd het beeld gehad van één kind te hebben, dus het voelt nu alsof het compleet is ofzo. Ik vind haar ook heel leuk, maar vind een kleine baby oprecht wel heel zwaar en heb de afgelopen maanden dan ook al ontelbaar keer gedacht van “thank god dat er nu niet ook nog een peuter/kleuter hier rondloopt”. Dus ja, ben eigenlijk voor 90% zeker, maar soms zou je even in de toekomst willen kijken of dat gevoel toch niet ooit verandert…
Los van de keuze wel/geen tweede vond ik het zelf pas na 6+ maanden (en eigenlijk een jaar) ‘makkelijk’ worden. Daarvoor nog mega wennen, ontzwangeren en hormonen vanwege borstvoeding. Daardoor ook totaal geen behoefte om er überhaupt over na te denken.
Je geeft het zelf al aan, maar je hoeft nu geen keuze te maken. Zeker met een 4 maanden oude baby, die is nog hartstikke jong
Ook hier, nu onze zoon 4 is en naar school gaat, nog steeds vrij zeker in de keuze het bij 1 te houden. Heel af en toe denken we erover na, maar we komen altijd weer op nee uit. De situatie is zó fijn nu en we hebben tijd en energie voor elkaar en vrijheid. Ik zou zo bang zijn dat dat compleet verstoord wordt. Je hoort vaak dat er, als de eerste naar school is, ineens toch weer een baby komt en ik heb het tegenovergestelde, haha. Eindelijk weer tijd voor mezelf en mijn bedrijf. Vandaag zó genoten van een leeg en stil huis en in alle rust met een audioboek in de zon kunnen zitten, wetende dat m’n kleintje het mega naar z’n zin heeft op school.
Als ik dan terugdenk aan de gezinnen die ik vroeger kende die vanwege religieuze redenen 3 miljard kinderen hebben, pffff. Hoe? Hoe heb je dan nog aandacht voor elkaar?
Dit. Ik zie in mijn buurt vaak een vrouw rondlopen met een kleuter en een tweeling in de wagen en dan voel ik een soort plaatsvervangende vermoeidheid. Nu is een tweeling natuurlijk nog zwaarder, maar stel dat je die zware beginperiode door moet maken maar dan met nog minder tijd voor jezelf. Hoe dan?