Het bij 1 kind houden

[Mimosa]

Bedankt allemaal voor alle reacties! Ik denk dat wij inderdaad nog niet direct voor een sterilisatie gaan, maar een leeftijd gaan afspreken waarop we “de” beslissing gaan maken. Het enige dingetje is de anticonceptie in tussentijd, aangezien ik geen hormonale wil gebruiken in de hoop dat mijn natuurlijke cyclus terug op gang komt voor het geval we toch voor een tweede zouden willen gaan (haha, klinkt wat contradictorisch, maar toen ik stopte met de pil om zwanger te geraken kwam deze dus maar niet op gang). Spiraal zie ik ook niet echt zitten, dus condoom dan maar.

Ergens heb ik wel altijd het beeld gehad van één kind te hebben, dus het voelt nu alsof het compleet is ofzo. Ik vind haar ook heel leuk, maar vind een kleine baby oprecht wel heel zwaar en heb de afgelopen maanden dan ook al ontelbaar keer gedacht van “thank god dat er nu niet ook nog een peuter/kleuter hier rondloopt”. Dus ja, ben eigenlijk voor 90% zeker, maar soms zou je even in de toekomst willen kijken of dat gevoel toch niet ooit verandert…

[Bal]

Los van de keuze wel/geen tweede vond ik het zelf pas na 6+ maanden (en eigenlijk een jaar) ‘makkelijk’ worden. Daarvoor nog mega wennen, ontzwangeren en hormonen vanwege borstvoeding. Daardoor ook totaal geen behoefte om er überhaupt over na te denken.

Je geeft het zelf al aan, maar je hoeft nu geen keuze te maken. Zeker met een 4 maanden oude baby, die is nog hartstikke jong

[Lakshmana]

Ook hier, nu onze zoon 4 is en naar school gaat, nog steeds vrij zeker in de keuze het bij 1 te houden. Heel af en toe denken we erover na, maar we komen altijd weer op nee uit. De situatie is zó fijn nu en we hebben tijd en energie voor elkaar en vrijheid. Ik zou zo bang zijn dat dat compleet verstoord wordt. Je hoort vaak dat er, als de eerste naar school is, ineens toch weer een baby komt en ik heb het tegenovergestelde, haha. Eindelijk weer tijd voor mezelf en mijn bedrijf. Vandaag zó genoten van een leeg en stil huis en in alle rust met een audioboek in de zon kunnen zitten, wetende dat m’n kleintje het mega naar z’n zin heeft op school.

Als ik dan terugdenk aan de gezinnen die ik vroeger kende die vanwege religieuze redenen 3 miljard kinderen hebben, pffff. Hoe? Hoe heb je dan nog aandacht voor elkaar?

[Nivealover]

Dit. Ik zie in mijn buurt vaak een vrouw rondlopen met een kleuter en een tweeling in de wagen en dan voel ik een soort plaatsvervangende vermoeidheid. Nu is een tweeling natuurlijk nog zwaarder, maar stel dat je die zware beginperiode door moet maken maar dan met nog minder tijd voor jezelf. Hoe dan?

[propje]

Tussen onze kinderen zit 4 jaar en ik heb wel het idee dat het een stuk chiller is dan bij vriendinnen die er 2 jaar tussen hebben, dat lijkt me echt zwaar.
Maar alsnog is het een wereld van verschil met 1 kind. Toen we er 1 hadden, hadden we nog veel ruimte voor onszelf en nu neemt het ouderschap bijna alle ruimte in (ze is pas net 1 dus zal ook wel weer minder worden). En zeker nu in de winter is er altijd wel een kind of een ouder ziek, daar word ik wel echt moe van.
Ik was overigens de topic starter, ben wel van gedachten veranderd dus Maar soms denk ik wel eens, als we het bij de eerste hadden gehouden hadden we nu wel een luizen leventje (disclaimer ik houd heel erg van de baby en blablablabla)

[Awkward]

Lief van je, dat hoop ik ook!

Die vanzelfsprekendheid komt denk ik ook omdat het zogenaamd “hoort”. Heb zelf zo vaak te horen gekregen “1 kind is geen kind”, “wanneer komt de tweede?” Voor mij voelde het ook vanzelfsprekend, maar ik heb eigenlijk nooit echt naar m’n gevoel geluisterd. Het was namelijk goed al goed, misschien iets voor later. Klinkt nu alsof ik echt spijt heb van de tweede en ergens is dat ook zo. Niet om hem; het is een superlief, leuk kind… Maar twee jonge kinderen vind ik gewoon echt helemaal niks.

[Sarie]

Ik vind het heel knap van je dat je dit durft toe te geven, ondanks dat je super veel van je beide kinderen houdt. Het lijkt me ook echt keihard werken naast een baan, sociaal leven, familie, jezelf, etc. Wat leek het vroeger toch makkelijk wat onze ouders deden

[Awkward]

Dankjewel! Vind het fijn om eerlijk te kunnen zijn. En dat is ook gewoon zo, een kind (of kinderen) is hard werken.

Vandaag hebben ze zowaar een beetje met elkaar gespeeld (de kleinste mocht binnen een straal van 1 meter bij z’n broer komen zonder een duw te krijgen). Dus daar kan ik weer even op teren haha

[Awkward]

Dankje voor je reactie! Mijn moeder was thuismoeder en ze zei wel eens dat het hard werken is. Toen dacht ik echt: waar heb je het over mens, stel je niet aan. Nou, ik ben blij dat ik gewoon naar m’n werk kan om bij te komen hoor haha

Succes met het maken van een keuze, denk dat je niet fout kan gaan als je naar je gevoel luistert

[Pampas]

Hebben jullie in je omgeving meer gezinnen met 1 kind?
Ik eigenlijk niet en voel me zo de uitzondering soms. Ik had wel wat mensen maar die hebben uiteindelijk toch een tweede gekregen.

[Jellyshoes]

Wauw, dit gevoel herken ik wel ja! Vriendin van me is nu zwanger van de 2e, terwijl ze altijd zei het bij 1 te willen houden… Ik ben heel blij voor d’r en gun het d’r ook absoluut (ik moet er zelf nog niet aan denken). Maar ergens ben ik ook “bang” dat het de vriendschap enorm laat veranderen.

Merk ook dat ik d’r kwaaltjes geklaag niet altijd kan hebben, zeker omdat ze nu al blijft zeggen dat het een gedoe is met straks 2 kinderen en er niet geheel zin in heeft nog en blablabla… Tsja…

[Roguee]

overwegend mensen met meer dan 1 of nog eens wens voor een 2e, maar toch ook al een paar stellen die one and done zijn. heel gek maar toch voelt dat ergens wel fijn!

[Pampas]

Ja, dat lijkt me ook wel fijn om dat te delen. Ook de dilemma’s die je kan hebben, te kunnen bespreken.

[Pampas]

Dat heb ik ook al een paar keer zo gevoeld

[Puck]

Ik ken eigenlijk ook niemand met 1 kind. Vriendinnen hebben allemaal 2 of zelfs 3.
En eerlijk; moet er niet aan denken.
N. wordt over 2 maanden 4 en gaat dan dus naar school. En verheug me nu al op de vrije woensdag die ik daar voor terug krijg

[Pampas]

En hoe vind je dat?

[Pampas]

Wat fijn dat de verhoudingen niet zijn veranderd in je vriendschappen! Bij mij ook niet gelukkig, al merk ik wel dat ik soms mis dat iemand zich kan inleven in mijn situatie.

Voor ons is het zo dat we geen wens hebben voor een tweede, maar ik heb ook wel een trauma na mijn eerste zware bevalling. Ik vind het soms moeilijk te scheiden wat nu mijn echte gevoel is en wat door mijn ervaring komt.
Ik kan dat met bijna niemand delen.

[Roguee]

lastig is dat. Ik lees veel op Reddit in de One and done subreddit. Heel veel herkenning!

[Nivealover]

Wat vervelend dat je dat niet kan delen! Hoe komt dat (als je dat wilt vertellen)?

[Pampas]

Ik kan het er wel over hebben met vriendinnen, maar iedereen zit in een ander schuitje dus dan gaat het nog weleens over dat twee/drie kids pittig is maar ook heel leuk etc. Het gaat ook vaak over de drukte van grotere gezinnen
Plus ik durf denk ik ook niet altijd toe te geven hoe zwaar de bevalling op mij heeft gedrukt/drukt. Terwijl mijn omgeving er denk ik vanuit gaat dat het verleden tijd is, er wordt nooit op doorgevraagd. De drempel voor mezelf is dan ook hoog om het aan te kaarten.

Aanvulling;
Doordat vriendinnen niet in mijn schoenen staan, kunnen ze niet goed invoelen waar ik soms mee worstel. Daarom kan ik het niet echt delen, in de zin van herkenning dus.

Beetje warrig verhaal haha