Ja bijna een beetje zo’n “are you SURE SURE?” gevoel. Wij hebben de keuze ook rationeel al gemaakt maar ja he. Zoon is 4,5, ik ben 33 en mijn man 40… Als we het TOCH INEENS wel willen moeten we ook niet te lang meer wachten!
Terwijl we dus weten dat we het niet willen. Maargoed vertel mijn lijf dat.
Haha, ja precies dat. Ik vind het ook lastig dat in onze omgeving de laatste tijd een aantal stellen toch nog een tweede hebben gekregen, of zwanger zijn, terwijl hun eerste net zo oud is als onze dochter. Dat voelt echt een beetje als verraad haha, onze dochter is nu echt één van de weinige enig kinderen in onze omgeving.
Gelukkig heeft ze zelf ook geen enkele behoefte aan een broertje of zusje. Alleen haar beste vriendin, die mag wel haar zusje zijn 
Oh wat chill dat ze er geen behoefte aan heeft. Dat lijkt me fijner dan een kind dat er constant om vraagt. Onze zoon is er zelf nog niet over begonnen maar ik vermoed als we het aan hem zouden vragen dat hij het wel zou willen. Maarja hij kan natuurlijk totaal niet overzien wat het echt allemaal inhoudt.
Ik was met mijn gezin op vakantie op een bungalowpark en ik vond het toch wel confronterend op momenten. Het was een park waar onze kleuter niet echt zelf op avontuur durfde/ging. En er in ons straatje geen leeftijdsgenoten waren. We moesten haar op momenten echt vermaken of meedoen met spelen. Op andere momenten bij de speeltuin ofzo maakt ze wel makkelijk contact. Maar het deed me wel beseffen dat zij dus nooit een speelmaatje automatisch bij zich heeft…
herkennen jullie dat? En hoe doen jullie dat op vakantie?
Dat heb ik elke dag. Mijn kind is nog te klein om zich langer alleen te vermaken en ik en mijn man zijn diegene die met haar spelen. Zo ook op vakantie. Het is soms best zwaar en vermoeiend maar ik denk dan: stel, ze krijgt nu toch nog een broertje of zusje. Dat duurt dan ook weer voordat die groot genoeg is om met haar te spelen en wie zegt dat ze dat uiteindelijk doen?
Mijn broer en ik vochten elkaar vaker de tent uit dan dat we vredig met elkaar speelden.
Het is nog ff doorbijten denk ik. En de volgende x als we op vakantie gaan, gaan we kijken of er een soort kidsclu is ofzo waar ze dan ff een uur ofzo onder toezicht kan spelen.
Ik herken het wel! M’n zoontje is 2,5 en we willen allebei geen tweede kind. Maar als we in de speeltuin zijn en ik zie bijvoorbeeld 2 broertjes samen spelen denk ik “dat had ook graag voor mijn kind gehad” (maar die gedachten gaat ook weer snel weg). Ik vind het vooral sneu voor hem als hij contact zoekt met andere kinderen en kinderen willen niet samen spelen, maar goed het zij zo.
We waren laatst een weekend weg met vrienden die een dochtertje hebben van een jaar jonger en onze kinderen hebben zich zo goed vermaakt samen, dus dat was wel fijn want ik hoefde niet toen het speel maatje van m’n kind te zijn 
misschien is het een optie om met vrienden met kinderen op vakantie te gaan (als iedereen iig goed klikt).
We hebben nu voor vakantie ook een camping geboekt met heel veel andere kinderen/activiteiten dus hopelijk heeft hij daar aansluiting met andere kinderen.
Ja, ik herken jou gedachten. Mijn dochter is net 6 geworden dus voor mijn gevoel heeft het sowieso geen zin meer, zit dan toch teveel tijd tussen om speelmaatjes te zijn. Los van het niet hebben van een wens voor een tweede.
Ik ga voor volgend jaar goed voor-onderzoek doen of het een plek is waar ze makkelijk kinderen kan treffen.
Die gedachten heb ik dan soms ook, als ik broers en zussen zie spelen.
Met vrienden en familie gaan we ook wel weg, dat is dan heel relaxed ja haha!
mijn dochter is 3,5 en wij komen nu ook echt in een fase dat ze in haar eentje met andere kindjes gaat spelen, zonder dat wij mee moeten doen. Echt heel fijn en vooral leuk voor haar
Ga kamperen! Serieus. Wij gingen altijd naar een landalpark oid maar vorig jaar wilde onze dochter in een tent. Dus we zijn voor haar gaan kamperen en dat werkte echt top! Ze was de hele dag aan het spelen en had juist veel sneller aansluiting doordat ze enig kind is. We hoorden van anderen met meer kinderen dat die dan juist aan elkaar geplakt bleven zitten😬
Toen we erna weer naar een huisje gingen vroeg ze de hele tijd: waar zijn de andere kinderen?
Toevallig dat dit topic nu weer boven komt. Wij hebben één dochter en hebben geen kinderwens meer. Onze redenen zijn duidelijk en wegen zwaar voor ons. Nu heb ik vannacht gedroomd dat we toch per ongeluk een tweede kregen (ja hele vage droom) en nu ben ik al de hele ochtend in de war ik vind het vooral heel lastig om te beseffen dat we alles wat we doen en meemaken met m’n dochter voor het eerst maar ook voor het laatst is. Maar dat is geen reden om een heel persoon op de wereld te zetten vind ik.
De gevoelens die hier boven beschreven worden bij de geboorte of aankondiging zwangerschap herken ik ook heel erg! Liever jij dan ik…
Herkenbaar! Mijn dochter is nu 6 weken en ik ben me er zo van bewust dat ik dit maar 1 keer ga meemaken. Zorgt soms wel voor een bepaalde druk dat ik moet genieten van alles, terwijl ik het af en toe ook gewoon echt pittig vind. Heb het overigens met momenten ook best moeilijk dat mijn zwangerschap zo plotseling was afgelopen (ruim 2 weken te vroeg geboren, terwijl ik me had ingesteld op dat ik zeker wel overtijd zou gaan). Ik vond het heel bijzonder om mee te maken en ineens was het voorbij en het gaat gewoon niet nog eens gebeuren 
Oh ja die druk herken ik ook heel erg. Echt vervelend en daardoor kan je juist minder genieten dan je zou willen. Ik heb zelf nog steeds veel moeite met babyspulletjes en kleertjes weg doen. Mn dochter is al bijna 2 maar het ligt allemaal nog in de kast helaas.
Jaaa ik denk dat je gelijk hebt, vorig jaar stonden wij op een campingveld (wel in een stacaravan) en dat was heel anders inderdaad. Thanks!
Voor ons is dit nu de eerste vakantie dat mijn dochter een beetje speelt met andere kinderen (we zijn aan het kamperen). Ze is nu 4. Dat is wel leuk om te zien, maar nu zijn we net op een andere camping met minder aansluiting en dat gaat eigenlijk ook prima.
Ik heb deze vakantie wel een paar keer gedacht: ze heeft geen broertje of zusje om mee te spelen. Maar tegelijkertijd, zelfs als ik er nu aan zou beginnen ben ik aardig laat, dan zou ze 5 zijn tegen die tijd. Dus prima zo.
Om ons heen krijgen aardig wat mensen twee kinderen, maar ik heb inderdaad ook vaak de gedachte “jij liever dan ik”.
En dan nog geen garantie dat ze ook samen gaan spelen. Ik hoor vaak ouders die zeggen dat het zo leuk is een broertje of zusje terwijl er zoveel kinderen niet kunnen opschieten met hun broertje of zusje.
Dit weekend ook de knoop doorgehakt dat er geen kindje meer komt. We waren beide beetje verdrietig maar voelt ook echt als een opluchting. Nu maar hopen dat mijn vriend een vasectomie wil. Voor ons was dit ons eerste kindje samen en we hadden in eerste instantie wel echt de wens voor meerdere kinderen
Het zou zo fijn zijn als het normaler was he, dan zijn al die gedachten allemaal niet nodig.
Ja het is vooral de maatschappelijke norm denk ik, bij mij wel in ieder geval. Ik voel me toch wel een uitzondering. Boek maar eens een vakantiehuisje; op sommige websites staat gewoon voorgeprogrammeerd: 2volwassen/2kinderen🤓
ik kreeg pas een zwangerschapsaankondiging van een vriendin, van baby #2. Toen zei ze grappend “nu worden we eindelijk een echt gezinnetje”. Ik zei toen oooh dus ik ben geen gezin met zn 3, ha ha. Daar heeft ze nooit meer op gereageerd, zal zich dr waarschijnlijk niet druk om maken maar ik vind het nog steeds heel stom, doet me meer dan ik had verwacht
Dit is precies wat mijn schoonzus laatst zei toen hun 2e geboren was: “Nu zijn we eindelijk een gezin. Met 1 kind ben je gewoon met z’n drieën”. Whut, waar halen mensen dit vandaan? Toen ik vroeg of wij dan geen gezin waren kreeg ik ook geen antwoord🤐