Ik ken eigenlijk ook niemand met 1 kind. Vriendinnen hebben allemaal 2 of zelfs 3.
En eerlijk; moet er niet aan denken.
N. wordt over 2 maanden 4 en gaat dan dus naar school. En verheug me nu al op de vrije woensdag die ik daar voor terug krijg 
1 like
En hoe vind je dat?
1 like
Wat fijn dat de verhoudingen niet zijn veranderd in je vriendschappen! Bij mij ook niet gelukkig, al merk ik wel dat ik soms mis dat iemand zich kan inleven in mijn situatie.
Voor ons is het zo dat we geen wens hebben voor een tweede, maar ik heb ook wel een trauma na mijn eerste zware bevalling. Ik vind het soms moeilijk te scheiden wat nu mijn echte gevoel is en wat door mijn ervaring komt.
Ik kan dat met bijna niemand delen.
2 likes
lastig is dat. Ik lees veel op Reddit in de One and done subreddit. Heel veel herkenning!
5 likes
Wat vervelend dat je dat niet kan delen! Hoe komt dat (als je dat wilt vertellen)?
2 likes
Ik kan het er wel over hebben met vriendinnen, maar iedereen zit in een ander schuitje dus dan gaat het nog weleens over dat twee/drie kids pittig is maar ook heel leuk etc. Het gaat ook vaak over de drukte van grotere gezinnen 
Plus ik durf denk ik ook niet altijd toe te geven hoe zwaar de bevalling op mij heeft gedrukt/drukt. Terwijl mijn omgeving er denk ik vanuit gaat dat het verleden tijd is, er wordt nooit op doorgevraagd. De drempel voor mezelf is dan ook hoog om het aan te kaarten.
Aanvulling;
Doordat vriendinnen niet in mijn schoenen staan, kunnen ze niet goed invoelen waar ik soms mee worstel. Daarom kan ik het niet echt delen, in de zin van herkenning dus.
Beetje warrig verhaal haha
3 likes
Ik heb 2 vriendinnen met 1 kind, maar ook vriendinnen met 3 kinderen, het enige verschil is dat ik met de laatste vaak denk van pff gelukkig heb ik er maar 1 
maar we spreken ook vaak zonder de kinderen af.
1 like
Lastig lijkt me dat! Vooral het zelf aankaarten herken ik wel, het is zo moeilijk om in een normaal gesprek erover te beginnen vooral met andere moeders, die zelf ook hun eigen dingen hebben met hun kinderen. Bij vriendinnen zonder kinderen hoef ik er niet eens aan te denken.
Edit: ik ben uiteindelijk naar een psycholoog gegaan om de moeilijke eerste periode te verwerken, ik weet niet of dat iets voor jou is?
3 likes
Je beschrijft het goed inderdaad👍🏻 ik overweeg professionele hulp hierbij, omdat het toch soms terug blijft komen. Dank voor je tip😌
2 likes
Ons zoontje is ook 2,5 en is ook gekomen dankzij een fertiliteitstraject. Ik herken me niet 1 op 1 in jouw verhaal, maar wel dat daar óók een drempel ligt. Dus eerst een drempel: willen we een tweede? Dan de drempel: maar dan moeten we weer het ziekenhuis in.
Misschien kun je voor jezelf de beslissing makkelijker maken door na te gaan of je het ook had gewild als je geen ivf nodig had. Er bestaat natuurlijk altijd een kans dat het niet lukt, maar dat geldt voor iedereen. Voor mij persoonlijk zou ik me dénk ik veel sneller neer kunnen leggen bij een onvervulde gezinswens, dan een onvervulde kinderwens. Ik weet niet of ik dat laatste ooit echt had kunnen accepteren. Was in ieder geval heel ver gegaan daarvoor. Maar voor een tweede niet tot het gaatje, want er is al een kindje dat op je rekent en die heeft liever een blije mama en papa dan een broertje of zusje 
3 likes
Wij gingen het eigenlijk bij 1 kindje houden. ‘Vroeger’ had ik wel het idee om 2 kindjes te krijgen maar door ervaringen en verhalen van mensen rondom mij was dat helemaal veranderd, ik zie ook echt veel voordelen aan 1 kind. Door de ziekte van mijn vriend doe ik een groot deel van het huishoudelijk werk en zal ook veel van de verzorging van ons kindje bij mij terechtkomen. Dat hadden we op voorhand besproken en daar staan we beide achter.
Maar nu is het dus zo dat we een tweeling krijgen…. En ik vind het echt een wonder en ben er meestal ook blij mee maar soms denk ik echt van god hoe ga ik dat doen alleen… Ik moet ook echt mijn hele toekomstbeeld bijstellen en vind het niet eenvoudig.
13 likes
Hi, ik heb ook een tweeling terwijl ik er liever 1 had gehad. Weet niet of je het al wist maar er is ook een meerlingtopic hier op het forum mocht je behoefte hebben om te ‘klagen’, tips te vragen of iets anders
1 like
Irritatiepuntje; erop uit gaan met vriendinnen met kind van zelfde leeftijd als mijn kind, maar dat zij inmiddels 2/3/4 kinderen hebben die ook allemaal mee moeten en die nog meer aandacht nodig hebben waardoor we geen fatsoenlijk gesprek meer kunnen voeren. Ik mis dan de tijd dat zij er ook ‘maar’ 1 hadden. Een aantal jaar geleden keek ik uit naar de tijd dat we naar een krijspaleis zouden gaan en onze kinderen groot genoeg waren om zichzelf te vermaken, nu is het zover en zijn zij weer terug bij af.
Gek genoeg verlang ik de laatste tijd vaker naar een 2e kind, maar we werken momenteel hard aan onze relatie en onszelf waardoor er uberhaupt geen ruimte is voor een 2e. Benieuwd of relatieperikelen voor andere moeders van 1 ook een reden zijn geweest om het hierbij te laten?
Edit: mijn kind zit nu trouwens op de basisschool en alle andere kinderen hebben al een broertje/zusje of moeder is zwanger waardoor mijn kind er ook opeens naar vraagt, vind ik lastig.
3 likes
Mijn dochter zit ook op de basisschool en geeft mij tekeningen met ‘mijn grootste wens’ en dan een baby in een kinderwagen. Soms raakt mij dat enorm en brengt het me aan het twijfelen.
Voor mij voelt het in de basis heel goed, zeker nu de vrijheid er meer is die jij beschrijft. Ik vind het mentaal zwaar alle ballen hoog te houden en dat heeft met periodes ook zijn weerslag op onze relatie. Dat is bij ons niet de hoofdreden om niet voor een tweede te gaan, maar speelr wel mee. Als je relatie of je eigen gemoedstoestand niet stabiel is, zou ik er niet aan beginnen. Daarom is het bij ons tot op heden ook niet aan de orde.
Ik mis soms ook aansluiting met andere moeders, omdat zij dan praten over hoe zwaar/leuk/etc is met meerdere kinderen.
Het zijn grote vragen die je hierover kan hebben he?
1 like
Mijn partner en ik willen het ook graag bij 1 kind houden. De voordelen wegen nu op tegen de nadelen. We hebben tijd voor ons kind, financieel gaat het goed, qua woonruimte past een tweede er niet bij en we hebben nog tijd voor elkaar maar dat laatste schiet er toch vaak bij in, lijkt me nog moeilijker als we er 2 of meer hebben.
En het lijkt me ook moeilijker met meerdere kinderen omdat we geen sociaal vangnet hebben als in ouders (allemaal overleden, op één na,door omstandigheden weinig contact) en verdere familie woont ver weg. En babysitter durf ik nu nog niet aan.
Voor nu is het goed zo en ik denk dat het zo blijft. Hoewel ik het soms zielig vind als mijn kind zo enthousiast wordt van andere kinderen en weet dat zij geen broertje of zusje zal krijgen. Maar ja, aan de andere kant zou ze die ook super irritant kunnen vinden😆
Edit: ik vind het zo stom als mensen zeggen: dan wordt het zo’n verwend nest als ze alleen blijft. Excuse me? Want dat zijn enige kinderen per definitie altijd?? Zo’n stom ‘argument’
6 likes
Wat een goed idee, dank je wel voor de tip!
5 likes
Dit topic heeft mij (en mijn partner) zó geholpen om een voorlopige keuze te maken. Door psychische klachten zie ik een tweede in ons leven gewoon niet voor me, en met mijn diagnose weet ik dat ik er altijd last van zal blijven houden. Ik vind het al best pittig met één kind, maar heb nu nog genoeg momenten dat ik ook geniet van mijn kind en het ouderschap. Iemand noemde het hier heel mooi, dat je overschot hebt volgens mij? Dat je in ieder geval nog genoeg ademruimte hebt en tijd voor jezelf. Hier denk ik nog vaak aan terug. En het sterkt me in het idee dat één kind de juiste keuze is voor ons. Met z’n drieën hebben we het gewoon heel fijn nu, en het moet gek lopen willen we hier iets aan veranderen 
31 likes
Pfff hier ook al 1,5 jaar lang de twijfel. Eigenlijk weten we beiden verstandelijk dat 1 beter bij ons past, maar hoe gaan jullie om met het fysieke verlangen aka de klapperende eierstokken? Op goede momenten denken we vaak dat we het wel super leuk zouden vinden, maar 9/10 x is er toch weer die twijfel en het gevoel dat het niet bij onze levens en wensen past.
Normaal ben ik altijd van het gevoel volgen, maar hierin denk ik toch dat die keuze niet altijd de beste keuze is gezien een mens zich meestal wil blijven voortplanten. Maar hoor er ook veel zeggen; je voelt vanzelf of je er echt voor wil gaan.
M’n man is ook 16 jaar ouder en tikt bijna de 44 aan dus het is ook niet zo dat we het rustig willen aankijken of dat gevoel ooit echt sterker wordt dan de twijfels
Ik had ook een tijd dat ik elke maand rond mijn eisprong dacht ‘Oh ja nog een kind erbij is fantastisch’, terwijl ik rationeel echt wel wist dat dat nergens op sloeg en ik dat helemaal niet wilde. Maar die hormonen waren dan echt bepalend. Een paar dagen later was ik dan weer voor rede vatbaar en moest ik er niet aan denken.
Dus wellicht dat het bij jou ook meer biologisch te benaderen is aan de hand van je hormooncyclus?
2 likes
Misschien inderdaad wel goed om het op die manier te bekijken. Ik zie dat dan ergens toch alsof m’n gevoel op die manier probeert te zeggen dat al die dingen die we erover bedacht hebben alleen maar angsten etc zijn en ik juist op m’n gevoel moet vertrouwen. Maar jullie zien dat dus echt als een normale biologische reactie en zien dat niet als een teken?
We hebben de afgelopen 1,5 jaar echt heel veel life events gehad en dat maakt ook dat we er anders naar gaan kijken. Soms denken we op momenten dat het weer wat rustiger is dat het ons dus ontzettend leuk lijkt. Maar op momenten dat het leven weer heel erg aan ons trekt vragen we ons echt af hoe we dat ooit moeten doen en zien we vooral de nadelen ervan. En een kind kies je niet voor alleen de zonnige momenten, sterker nog, het zal voornamelijk een paar jaar weer flink pittig zijn en dan moeten we het ook nog willen
1 like