Het bij 1 kind houden

[propje]

Goede manier om te zeggen inderdaad! Het valt me ook op dat veel mensen het zelfs al hij de zwangerschap zeggen: in verwachting van ons eerste kindje! Alsof ze al zo zeker weten dat ze meerdere kinderen willen/zullen krijgen. Maarja, dat zal wel een manier van spreken zijn en moet ik misschien niet te veel achter zoeken.

Hoe oud is jouw dochter? Mijn zoon wordt nu bijna 3 en ik krijg die vraag wel echt vaak sinds hij 2 is ongeveer.

Ik plaats hier ook nog even iets wat ik ook in een ander topic gezet heb, heb benieuwd of mensen dit herkennen?

Het speelt voor mij wel heel erg mee in een keus voor een evt 2e. Toen ik zwanger werd in 2017 was ik daar helemaal niet mee bezig, maar ben de laatste tijd wel heel bang wat de toekomst ons brengt qua klimaat, nieuwe pandemieën, de grote verdeeldheid tussen mensen etc. dat ik denk, moet ik dit een kind wel aan doen? Ik maak me ook best wel zorgen over de toekomst van mijn zoontje en voel me dom dat ik daar destijds niet echt mee bezig was maar ‘gewoon een kind wilde’ 🥲

[Dr.Watson]

Oh dat laatste wat jij noemt heb ik ook last van! Mijn man en ik hadden al tegen elkaar gezegd dat we pas na Corona gaan nadenken over een eventuele tweede, want ik vind dit best een heftige tijd. Maar wat als dit nog vaker voor gaat komen? En inderdaad het klimaat en de politieke verdeeldheid.
Bij de eerste ook niet over nagedacht inderdaad. Maar ik denk dat het wel of niet krijgen van kinderen uiteindelijk geen echt rationele keuze is.

[anon18050057]

Nee, ik herken dit niet. Hoewel ik erken dat er erge dingen gebeuren in de wereld, vind ik de mooie dingen nog steeds overheersen. Nou ben ik ook iemand die die hele grote dingen toch te groot vindt om te behappen, dus ik kan het goed los laten. Elke periode in de tijd blijft bovendien gekenmerkt door erge dingen (behalve de jaren ‘90 op de een of andere manier, dat is ook waarom die boomers nu allemaal zo verwend zijn haha), dus ik denk dat dat toch bij het leven hoort.

[Mrsbombastic]

Soms alleen al fijn om je hierover uit te spreken (op het forum) toch? Liefs voor jou!

Zoontje is 2 en om ons heen veel aankondigingen voor de 2e en ook veel mensen die ons de vraag stellen (vind dat zelf overigens niet vervelend als het mensen zijn die ik goed ken). Merk dat ik nu ook open praat over de twijfel: zo van, we sluiten het niet uit dat er ooit een 2e komt, maar zeker zijn we er absoluut niet van. Mijn angst zit nu in: heb ik over bijv 2 jaar nog wel zin om helemaal die eerste jaren te doorlopen? Juist als je 1e kind nog zelfstandiger is. Als er hier nog ervaringsdeskundigen over mee willen praten die er na een aantal jaar toch wel voor zijn gegaan, graag.

[anon22402465]

Ik herken dat gevoel van een steek bij een aankondiging voor een tweede wel. Ik heb geaccepteerd dat het en/en kan zijn. Niet alles hoeft maar 1 gevoel op te roepen. Het kan ook een mix zijn. Dus ik vind 1 kind helemaal mooi (icsi), sta er helemaal achter, het is ook echt heel fijn zo en ik houd tóch een gevoel van rouw dat er geen tweede komt. Dat je niet weet hoe een broertje of zusje was geweest. Dat ‘wat als’ gevoel. Dat kan verdrietig zijn. En daar ben ik ok mee. Dan laat ik het even toe.

Nu ik wat ouder word steekt het minder overigens, dus dat is wellicht hoopgevend. Hormonen zijn een bitch.

[Flora]

Hier ben ik het helemaal mee eens.

Mijn ervaring met 3 kinderen

Mijn oudste en middelste schelen 4 jaar, de oudste ging dus net naar de basisschool toen ze grote zus werd. Ik had dus in de ochtenden de tijd om samen met de baby uit te rusten als dat nodig was en om alle aandacht te geven. Mijn oudste dochter hielp ook graag mee en omdat ze op die leeftijd zoveel zelf kunnen kom je wat dat betreft geen armen te kort.

Tussen de tweede en de derde zit 14 maanden en dat vond ik echt heel heftig. Twee kinderen die met alles hulp nodig hebben en elkaar met een beetje pech afwisselen met slapen/niet slapen, huilen.

[anon22402465]

Ja dat is ook herkenbaar hoor en hopelijk kun je dat ook zo gaan voelen en accepteren. Ik ben wel echt blij met 1 kind en hoe het allemaal gaat en soms helpt het me ook wel om me te focussen op de nadelen van een tweede. Want je gaat het ook wel romantiseren.
Zwangerschap kan zwaar vallen, kind kan wat mankeren, geruzie, al die clubjes waar je ze heen moet brengen, reizen is duurder etc. Ook niet naar de werkelijkheid, net als de geromantiseerde vorm die we soms in ons hoofd hebben, maar dat helpt dan wel.

En wie weet wil je toch het traject weer in en dat is dan ook goed. Maar dit is iig mijn beleving en wat mij helpt.

[WhereTheLightIs]

Ik vind dit een heel fijn berichtje om te lezen. Wij hebben maar 1 kindje en hadden daar graag nog een kindje bij gewild. Dat gaat niet meer gebeuren en dat doet verdriet. Maar ik ben ook heel blij met wat we wel hebben en zie ook wel de voordelen in van 1 kind hebben. Die rouw zal altijd blijven, maar ons geluk ook.

[anon22402465]

[Dr.Watson]

Bewust kiezen voor één kind

Zag net dit artikel voorbij komen bij Eva Jinek, heb het zelf nog niet gelezen, maar past wel in dit topic.

[Dr.Watson]

Haha ik heb het nu ook gelezen maar vond deze vrouwen wel errrug negatief over het moederschap. Zo ervaar ik het zelf helemaal niet dus dat is voor mij geen reden om niet nog een tweede kind te krijgen.
Wel de vrijheid die ze noemen, dat begrijp ik wel.

[Sproetjes]

Ik heb het juist geheel andersom. Ik wilde geen kinderen. En toen maar een kindje en nu heel erg toch een wens voor een 2e. Ik ervaar het moederschap ook niet als zwaar, ja momenten wel natuurlijk. En mijn dochter slaapt nog steeds niet helemaal door. Ik was eigenlijk ook zo’n typische niet geschikte moeder . Ofik bedoel meer: je hebt van die vrouwen waarbij het gewoon past en dat was ik niet. Maar toen mijn kindje er eenmaal was voelde ik mij een geboren moeder. En ik vind het oprecht zo leuk.

[anon37686689]

Ik heb dit ook heel erg. Altijd gezegd dat we één kindje waarschijnlijk helemaal prima vinden. Maar nu ze er is, en zeker nu we onze draai wat meer gevonden hebben, voel ik aan alles dat ik dit nog een keer mee wil maken. Ik voel me geen geboren moeder maar wel die overweldigende liefde voor mijn kindje.

[Sproetjes]

Mijn dochter is nu bijna 16 maanden. Toen mijn dochter 3 maanden was moest ik er ook echt nog niet aan denken hoor.

@anon37686689 die liefde voel ik ook inderdaad. Het opnieuw willen ervaren en het gaat ook zo snel! Meer slapen kan nog heel lang denk ik altijd (later). Dat is het enige wat ik soms mis.

[Sproetjes]

Haha dat heb ik net zo. Die fase nog een keertje ervaren. Moet wel zeggen dat ik veel hulp van mijn vriend krijg. Zowel praktisch (met onze dochter) als met huishouden (koken, boodschappen doen). En we wisselen wel eens de ochtend af zodat we kunnen uitslapen. We doen het echt samen en dat is wel heel fijn.

[Sproetjes]

Ja, misschien niet de juiste bewoording inderdaad want zo bedoelde ik het niet. Ik sta er net zo in dat het ook zijn kind is. Maar ik zie echt heel vaak dat de man wel minder bijdraagt of hoe je het noemen wilt en het meer de rol van de vrouw vindt (in mijn omgeving). Dus zo vanzelfsprekend is dat niet maar moet het wel zijn.

Maar aan de andere kant, we helpen elkaar toch met de opvoeding.

[Mrsbombastic]

Ik heb dus steeds vaker dat ik tegen mensen (ouders/schoonouders) zeg; wellicht laten we het wel bij 1 kind. Om te kijken hoe ze erop reageren? Toch een soort van te shockeren omdat mensen er eigenlijk vanuit gaan dat je na nr. 1 “doorgaat” voor iig een 2e? Maar ook om het gesprek hierover aan te gaan. Ik merk dat ik recalcitrant word van die norm. Ondanks dat wij er nog niet 100% uit zijn voel ik dus blijkbaar enorm de behoefte om een tegengeluid te laten horen

[anon18050057]

Zijn mensen dan ook echt geshockeerd? Ik vind het wel interessant hoe de situaties van mensen hier verschillen, omdat ik zelf die norm (gelukkig) niet voel. Maar ik kan me jouw gevoel wel goed voorstellen als je in je omgeving mensen hebt die in deze richting pushen.

[Ludo]

Ik heb nu nog een baby in mijn buik en mensen vragen al waar nummer 2 ooit moet slapen. En of ons huis nog wel te verbouwen is. Doe ff normaal laat me eerst maar eens kijken hoe het is met 1 kind.

[Mrsbombastic]

Dat valt opzich wel mee. Vrienden die nog geen kinderen of juist al wel meer kinderen hebben geven vaak aan het wel te snappen. Schoonouders hadden het over hoe fijn het is om als kind ook een broertje of zusje te hebben want als er iets gebeurd (in geval van hun andere kleinkinderen; gescheiden ouders) dan heb je elkaar. Toen zei ik: maar dat moet nooit de reden zijn om voor nog een kind te gaan toch? En alles is ook zo situatieafhankelijk, ken kinderen zonder broertjes/zusjes die dat helemaal prima vonden, maar ook wel de andere kant.

Ik denk meer geshockeerd omdat ik vroeger zei wel 4 kinderen te willen en ik ook altijd degene was die met kinderen speelde op verjaardagen e.d. Dus dat die verwachting er een soort van is heb ik ergens zelf gecreëerd, maar maakt me tegelijkertijd woest.