Het bij 1 kind houden

[Anna88]

Hij gaat 3 dagen naar de voorschool (meestal en voor januari 2) maar verder ja! Werkte hiervoor als fotograaf, maar vooral met vrij werk en ik moet daar echt headspace (en bewegingsruimte haha) voor hebben. Dus kijk er erg naar vooruit om het weer op te pakken als hij gesetteld is op school na de zomervakantie Vond het zelf belangrijk dit deze jaren te doen, maar het is soms wel écht enorm doorbikkelen geweest.

Nog een reden dat we het bij 1 kindje houden: ik zou een tweede dezelfde situatie willen geven, want dat vind ik wel zo eerlijk. Maar nu ben ik weer

[propje]

Oh ja dat snap ik heel goed! 4 jaar thuisblijfmoeder zijn lijkt me heel pittig.

[RosaMaria]

Fijn om dit forum te lezen, veel herkenning! Mijn dochter is bijna twee en ook wij krijgen veel vragen vanuit onze omgeving. Ik ben in september begonnen met een studie naast mijn baan die ik erg leuk vindt, ik ben nog bijna drie jaar bezig daarmee en merk dat ik dit ergens als excuus gebruik. Terwijl ik gewoon heel gelukkig ben met deze situatie, lief vrolijk kindje gelukkig met z’n drieën het voelt gewoon als het is goed zo… en het eerste jaar vond ik zwaar en veel wennen daarnaast ben ik ook best snel overprikkeld en ben ik ook graag af en toe alleen. Voordat ik mijn dochtertje kreeg voelde ik aan alles dat ik een kindje wilde en alleen als dat sterke gevoel weer ooit komt zouden we het weer overwegen. Maar soms komt die twijfel toch naar boven dat ik haar een broertje zusje gun of dat ik er later misschien spijt van zou krijgen…maar uiteindelijk zullen dit niet redenen zijn om toch te proberen nog een kindje te krijgen als de echte wens dus niet meer komt. En daarnaast zijn er zoveel dingen die we ook nog leuk vinden die met twee kinderen een tijd niet of minder zouden kunnen…

[Girasol]

Echt super herkenbaar wat je schrijft. Wat tof dat je een studie bent gaan doen, begrijpelijk dat je dat als excuus gebruikt (naar de buitenwereld).

Vind jouw bericht ook erg herkenbaar @360. Fijn om te lezen op dit forum dat je niet de enige bent terwijl het in m’n omgeving wel zo lijkt.

Ik heb er ook het meest moeite mee om spijt te krijgen inderdaad. Ben de 30 voorbij en de tijd tikt. Maar hij is nog geen 1 en ik voel het echt niet. Als ik misschien een meer stabiel persoon was geweest, met een goed slapend kindje, goede achterban, koophuis enzo zou ik er eerder over nadenken.

Wat me ook tegenhoudt is dat ik het lot niet wil tarten ofzo. Klinkt gek, maar je zult zien dat ik dan een kindje met een ernstige beperking krijg omdat we zo nodig een tweede wilden. Terwijl we het nu al goed genoeg hebben. Misschien een niet realistische gedachte, maar die komt wel vaker bij me op. Of je krijg tweeling erbij (ipv 1 haha). Dat zou in oprecht niet overleven haha.

Ik denk dat wij nu de ingrediënten hebben om heel gelukkig te zijn en te worden met z’n drietjes. Genoeg ademruimte voor jezelf, financiën op orde etc.

Waar ik wel angstig voor ben is om m’n enige kindje te verliezen. Dan zou een tweede erbij wel meer rust geven op de 1 of andere manier. Even heel gek gedacht misschien maar herkent iemand dit laatste?

[anon18050057]

Ik heb je laatste zin hier laatst nog gepost was voor veel mensen herkenbaar ook al klinkt het gek

[Penelope]

Idd, ook voor mij heel herkenbaar @Girasol … vreemd he

[Dr.Watson]

Wanneer begint volgens jullie de leeftijd een rol te spelen? Ik was 28 bij mijn eerste kind en ben nu 30, dus heb altijd het idee dat ik nog minstens 5 jaar na mag denken.

Overigens heb ik dat gevoel over ‘an heir and one to spare’ zelf niet zo. Ik denk dat als je een kind verliest dat dat zo hartverscheurend is dat ik dan liever niet heb dat dat verdriet ook een broertje of zusje ten deel valt. Maar ik snap op zich wel dat het mee kan spelen in je gedachten.

Bij die podcast ‘De Tweede’ of zoiets, werd gezegd dat iedereen een eerste kind kreeg omdat ze het heel graag wilden en dat die tweede er kwam voor de eerste. Dat vind ik zelf echt niet nodig en ik wil dus ook alleen voor een tweede gaan als dat gevoel er weer komt.
Ik denk ook dat het uiteindelijk totaal op gevoel aankomt. Rationeel heb ik zo 10 redenen en meer waarom ik geen tweede kind zou willen, maar als mijn gevoel gaat zeggen van wel, dan gaan we er toch voor denk ik.

[Mrsbombastic]

Ik denk vanaf halverwege 30 ofzo? Leeftijd is bij mij ook nog geen punt, waar ik wel megaonrustig van word is dat letterlijk iedereen die tegelijk of na ons (zoontje 2.5) nu zwanger is of al een 2e hebben. Daardoor voel ik wel extra druk om er over na te denken en komt het vaker in me op ofzo. Ik kan me voorstellen dat het ook zo voelt als je zelf nog geen kind hebt maar iedereen om je heen zwanger is. Zo van; moet ik nu ook dan? Terwijl dat natuurlijk bullish is.

[Zitzak]

Ik was 37 toen ik moeder werd dus ik zou zeggen dat je nog 7 jaar te gaan hebt

Nee zonder gekheid, ik denk serieus dat je nog 5 tot 10 jaar hebt. Ik heb meerdere voorbeelden in mijn omgeving van vrouwen die ver in de dertig (weer) moeder werden, en dat is allemaal makkelijk en zonder complicaties gegaan. Geen garantie, I know, maar ik vind soms dat er wel heel krampachtig wordt gedaan over die ‘leeftijdsgrens’. Natuurlijk nemen de kansen per maand af en de kans op bijv Down toe, maar dat zijn nou ook weer niet zulke schokkende cijfers als je het vergelijkt met begin dertig.

Ik zou het lekker even proberen te laten en je gevoel afwachten de komende tijd/jaren.

[Revelry]

Dat stukje uit de podcast dat de tweede er bij iedereen kwam voor de eerste vind ik persoonlijk kort door de bocht. Het zal vast meespelen maar ik denk dat het vooral een kwestie van gevoel is. Het gevoel komt wel, of het gevoel komt niet.

Als je het hebt over leeftijd denk ik zelf ook aan de grens van 35, maar dat is ook voor iedereen verschillend. Zoals @Zitzak al aangeeft hoeft het niet allemaal zo erg te zijn als je moeder wil worden na 35 jaar. Voor mijzelf speelt wel mee dat ik denk dat een bevalling, het herstel er na en de gebroken nachten mij zwaarder zouden vallen als ik bijvoorbeeld nog 5 jaar zou wachten met een eventueel tweede kindje.

[Sproetjes]

Ik heb ook een bijzondere situatie momenteel. Ik heb in januari mijn spiraal laten verwijderen en ik was al in de tweede ronde zwanger. Super blij. Nooit verwacht, bij dochter duurde het 18 maanden. We hadden net een intake bij de fertiliteit gehad en die maand was ik zwanger.

Nu is vorige week zaterdag spontaan een miskraam op gang gekomen en ik was/ben ook heel erg verdrietig erom. Het is zo’n vreselijke ervaring. Maar nu merk ik dat ineens toch de twijfel voor een tweede kindje toe slaat en ik weet niet zo goed of dat dan angst is. Of ik in eertse instantie graag een tweede wilde voor onze dochter? Ik weet het even niet meer. Ik moet denk ik gewoon maar even rustig herstellen hiervan.

Misschien iemand die het herkent?

[WhereTheLightIs]

Wij hebben iets in die richting meegemaakt bij een tweede zwangerschap, alleen mag ik nu niet meer zwanger worden dus hoeven wij niet te twijfelen. Ik weet niet of het zelfbescherming is of gewoon pragmatisch denken, maar ik zie nu heel erg de voordelen in van 1 kindje. (Ondanks het intense verdriet om de tweede zwangerschap). Met zijn drietjes is het OOK goed. Je hoeft ook nog niet nu meteen te beslissen he, geef het tijd. Het is niet niks wat je meemaakt zowel geestelijk als lichamelijk.

[RosaMaria]

Wat leuk dat je ook weer wilt gaan studeren! Nee met twee kinderen had ik het niet gekund… ook nu is het best pittig naast dochter en werk maar ik krijg er ook veel energie van omdat het een erg leuke opleiding is. Met 1 kind kan je dit soort dingen toch makkelijker doen. Het is makkelijker te combineren met werk/studie/hobby’s/sociaal leven etc…dingen die ik ook belangrijk vind.

[Dr.Watson]

Ik vind de nieuwe reclame van AH stom. Het was juist leuk om een gezinnetje te zien met maar 1 kind en nu krijgt ze nog een baby. En ja dit is allemaal fictief maar ik het zijn natuurlijk toch voorbeelden.

Anyway, m’n dochter is bijna twee en heb totaal nog geen rammelende eierstokken. Ik lijk er steeds meer van overtuigd dat het hierbij blijft. Ik ben ook op het punt dat ik denk: moet ik al die babyspullen echt nog bewaren?

[ClaireCharlotte]

Aww snap ik wel van die reclame. Staan de spullen erg in de weg? Zo niet, zou ik ze nog even bewaren, of alleen een aantal dingen bewaren?

Ik doe nu steeds bewust de ongebruikte babyspullen weg omdat ons gezin compleet is. Eerste paar keer was het echt een ding en moest ik ook soms huilen, denk de combinatie van hormonen en het besef dat er echt geen baby meer komt. Maar nu heb ik de smaak te pakken en vind ik dat opruimen heel fijn, hup alles op vinted/marktplaats of doorgeven aan familie.

Misschien kan je eens door de spullen heen gaan en kijken wat je gevoel erbij is?

[Schorem]

Ik vind het zó ontzettend lastig of we nog een kindje willen. Het ene moment lijkt het me zo leuk, een speelkameraadje en nog een teamlid erbij. Aan de andere kant zijn we nu nog zo vrij en is onze dochter soms echt een hand vol. Ik ben er elke dag mee bezig in m’n hoofd, terwijl we het nu nog helemaal niet hoeven te beslissen. Word er soms echt moe van.

[RosaMaria]

Lastig is dat hè… mijn vriend zegt zet het gewoon uit je hoofd en dan zien we wel over een paar jaar wel. Maar toch blijf ik er ook veel over nadenken en heb ik ergens de behoefte om de (definitieve) beslissing nu te maken van het blijft bij 1 kind en het is goed zo…

[Schorem]

Ja precies, een soort van weten waar je aan toe bent. Is dit allemaal de laatste keer dat je het meemaakt of niet?

[Kiwi]

Wij hebben 1 kindje en hier houden we het bij vanwege psychische redenen. Ik zou een tweede heel leuk vinden, maar ik denk ook dat dit te zwaar voor mij gaat zijn. Echter hebben al onze brussen om ons heen 2 (of een wens voor een 2e) kinderen. H kan heel goed met zijn neefjes omgaan, maar ik ben bang, dat wanneer zij een brusje krijgen, H zich met verjaardagen alleen gaat voelen, omdat iedereen iemand heeft, behalve hij.

Tuurlijk moet dit niet de reden zijn om, ondanks mijn psychische ongezondheid, toch maar een 2e te nemen. Maar ik weet hoe het voelt om je eenzaam te voelen (ik was een laatkomer in het gezin) en wordt al heel verdrietig als ik mij bedenk dat H dit misschien ook gaat krijgen.

Ik heb nog een hele grote kinderwens, waar we niks aan gaan doen, bewust.

[Neroli]

Ik speelde vroeger meer met mijn nichtjes (van rond dezelfde leeftijd) dan met mijn zusje van vier jaar jonger met wie ik altijd ruzie had.

Ik heb een goede band met al mijn nichtjes en ook met mijn zusje. En we trekken vaak als groep op. Dus het hoeft niet eenzaam te zijn.