Huh? Mogen mensen die het niet leuk vinden om zonder broers of zussen op te groeien hun mening niet uiten? Is toch voor iedereen persoonlijk.
Mijn partner en moeder hebben dat als niet leuk ervaren. Dat betekent niet dat dat voor iedereen zo zal zijn. Er zijn toch genoeg verhalen in dit topic van dat mensen het als geen probleem hebben ervaren.
Een keuze moet je niet uit schuldgevoel maken.
Ja natuurlijk mag je je mening wel geven, maar er is een verschil tussen ‘zij zeggen dat dat heel stom is’ en ‘zij hebben het persoonlijk als niet fijn ervaren’ haha
Ja ik bedoelde het niet te presenteren als een ‘feit’, dus excuses als dat zo is overgekomen en mensen onzeker laat voelen over hun keuze.
Het is een persoonlijke ervaring.
Het is gewoon voor sommigen een heel gevoelig onderwerp, dus daarom komen sommige opmerkingen ook wat harder binnen dan het soms bedoeld wordt 
kan gebeuren
Ik vind het zo vreemd dat het helemaal geaccepteerd is om geen 3e kind te willen maar geen 2e kind is opeens helemaal vreemd volgens mensen.
Ik wou altijd 3 kinderen en heb er 2 en dat blijft zo. Als mensen aankondigen dat ze hun 3e krijgen heb ik echt een (interne) reactie van waaaaarom zou je dat doen en ik wil dat écht niet.
Als je dat gevoel hebt bij een tweede kind is dat toch ook volkomen legitiem?
Vind het echt vreemd dat buitenstaanders denken zo een mening te mogen ventileren over jouw gezinssituatie
Oh my godddddd wat een superstomme opmerking.
Haha ook dit slaat nergens op, sorry, maar soms ken ik gezinnen van 3 die al heel lang een gezin van drie zijn, en dat ziet er dan zo leuk en harmonisch uit, en dan krijgen ze 9 jaar ofzo na de eerste alsnog een tweede, en dan heb ik soms zo’n onwillekeurige gedachte van: I was rooting for you 
van schoppen tegen de norm naar standaard gezin van twee kinderen, een Volvo en een labrador 
Maargoed dat duurt maar heel even hoor en ik weet dat het nergens op slaat. Misschien was de wens er heimelijk altijd al of misschien hebben ze zich gewoon bedacht. Ook niks mis mee en ken genoeg gezinnen van 4 of van 5 die óók heel leuk zijn ieder z’n ding! Maar ik vind het wel altijd tof om te zien als gezinnen van 3 blij zijn met elkaar.
Mijn schoonmoeder heeft zelfs ooit gezegd, 1 kind is geen kind. Daar is ze gelukkig snel op teruggekomen. Ik heb ook een aantal vriendinnen met 3 kinderen en die blijven ook maar vragen of er nog een tweede komt. Juist als ik daar ben ben ik er extra zeker van haha wat een chaos.
Wij vinden het gewoon goed zo. Mijn zwangerschap was top, ze was een super makkelijke baby en ze is eigenlijk nog steeds een heel makkelijk kind (4 jaar) en ik vind het helemaal lekker dat ze nu naar school gaat, zodat ik lekker mijn eigen dingen kan doen. Volgens ons kan het gewoon niet beter zo, alleen maar lastiger.
Ik heb zelf een broertje die ik niet heel vaak zie, als we elkaar zien is het wel gezellig hoor, maar ik heb altijd veel meer aan mijn vriendinnen gehad. En ik zie nu ook aan haar dat ze soort van gedwongen wordt om contact te leggen met andere kindjes op bijvoorbeeld de camping waar we stonden en dat gaat hartstikke goed.
Oh en ik zeg al vaak dat ik twee kinderen heb, namelijk ook nog ons harige hondenkind. 
Precies hetzelfde heb ik ook, ik wilde zo ontzettend graag een kind alles in mijn lijf gaf dat aan. Nu voelt het compleet en heb ik dat gevoel niet (of misschien nog niet). Ik vind (voor mezelf) dat een eventueel tweede kind net zoveel wens vanuit ons verdient als een eerste kind. Als dat gevoel, die wens, niet nogmaals zo sterk komt dan komt er dus geen tweede.
Ik heb geen kinderen, maar als het ons gegund is zou ik graag 1 kind krijgen. Voor het kind zou een broertje/zusjes misschien wel leuk zijn, maar ik denk dat mijn man en ik veel leukere/relaxtere ouders zullen zijn met maar 1 kind.
Wat rot dat je dit zo voelt. Komt het in golven? Dat je kunt accepteren dat je dit af en toe erger voelt dan andere momenten?
Heb t soms ook wel gehad hoor maar nu ik over de 40 ben merk ik dat babies krijgen voelt als iets van ‘vroeger’ en voor anderen maar niet meer voor mij. Dat geeft automatisch rust. Weet niet hoe oud jij bent maar dit gun ik je ook.
Snap ik hoor! Kreeg mijn dochter toen ik 33 was dus dan zit je sneller in een andere hormonale fase denk ik. Misschien helpt het om te bedenken dat het puur biologisch is en niet iets dat je echt wil?
Oh wat vind ik het toch chill dat ik geen kind meer wil haha. Heb zo vaak dat ik iets hoor over baby’s, zwangere mensen, melancholie naar een newborn en dan ben ik ZO blij dat dat allemaal achter me ligt. Kan echt wel elke dag van dat gevoel genieten 
Mijn menstruatie was 3 dagen te laat en hoewel ik eigenlijk niet zwanger kon zijn, was ik toch wel heel erg blij dat het doorkwam. Al twee dagen heel blij dat ik ongesteld ben haha.
Zou wel willen dat ik iets verder in de toekomst kon kijken zodat we het echt zeker weten en mijn man zich kan laten steriliseren.
Mijn man twijfelt nog over een tweede, en mijn schoonouders proberen hem dan te overtuigen om een tweede te willen met zulke stomme redenen ‘dan leert hij delen, dan heeft hij een vriendje, dan dit en dat en zus en zo’ en ik denk ‘die baby gaat prima leren delen en vriendjes hebben van school, daar maak ik me echt geen zorgen om’.
Maar dit is dus elk telefoongesprek, laat mijn man nog lekker een tijdje twijfelen en mij met hem praten als hij er klaar voor is. 
Ja dat ook inderdaad.
En ze zeiden ook ‘vind je het dan niet leuk dat je een broertje en zusje hebt?’. Terwijl mijn man die eerste drie maanden gewoon zo ongelooflijk zwaar vond dat hij niet weet of hij dat nog een keer wil doen. Dat is nog geen half jaar geleden, dus laat hem lekker. Heeft niks met zijn eigen gevoelens rondom zijn siblings te maken.
@Calypso lekker snel inderdaad. Ik heb wel altijd geweten dat ik meer kinderen wilde en na de zware bevalling zei ik ook binnen een paar minuten dat ik er nog één wilde :’) maar daar heeft verder niemand mee te bemoeien.
Ik vind ook echt niet dat je een tweede kind moet willen als gezelschap voor de eerste.
hoe oud is jouw kindje?
ah leuk! Hier kindje van 1,5 en merk dat veel mensen die tegelijk met ons een kindje kregen, nu openstaan voor een tweede. Dan ga ik er zelf ook ineens nadenken merk ik, heel irritant van mijzelf.
Dit herken ik heel goed. Ik heb steeds wel meer het gevoel dat ik niet meer kinderen wil, maar soms slaan de twijfels toch weer toe. Zeker als ik hoor dat iemand anders weer zwanger is van een tweede.
En wat het bij mij ook lastiger maakt is dat mijn vriend heel graag nog een tweede kind zou willen.
Ik vind de herkenning hier heel erg fijn. Wat ik stiekem fijn vind, is dat ik in m’n omgeving zie dat ouders met twee jonge kinderen die dicht op elkaar zitten het heel zwaar hebben. En ouders waarvan het oudste kind al wat ouder is, het een stuk relaxter hebben.
Dus dat geeft me een soort rust om de tijd te nemen over zo’n grote beslissing.
Hmm ik ervaar dit wel anders. Ik heb 3 kinderen, en ik weet echt zeker wanneer wij 1 kind hadden gehad, ik echt veel meer tijd voor mezelf had gehad.
En tuurlijk komt dat ooit wel weer maar met meerdere kinderen kan dat wel echt veel langer duren dan wanneer je 1 kind hebt.
Ook oppas regelen om zelf een avondje weg te gaan vind ik echt anders wanneer je 1 kind hebt, dan wanneer je 3 kinderen hebt.
Mijn oudste 2 kinderen zitten ook op school, maar omdat de jongste nog een baby is is de tijd voor mijzelf echt wel minimaal.
Daarnaast gaan de oudste ook naar zwemles, muziekles, sportclub etc en dit is ook veel drukker dan wanneer je 1 kind hoeft weg te brengen ipv 2 of meer,
En natuurlijk komt dat allemaal ooit wel weer maar ik snap echt heel goed dat je het bij 1 kind houdt als je graag wat tijd voor jezelf over wilt houden en wat meer vrijheden wilt.
Edit: ik zie dat ik nu vrij negatief klink haha want ik vind 3 kinderen heel erg leuk, maar tijd voor mijzelf of gewoon ‘even niks’ is echt 0.