Dit dus. Ik heb dan 5 jaar tussen de 2 zitten, maar hen nu al zenuwen voor de komst van de baby. Ook hoe het later gaat. Als ik zie wat S allemaal extra doet naast school. Wat ook aangeraden wordt: judo en voetbal. Hij wil ook nog een extra taal bijleren. Zowel m’n partner als in hebben hier al eigenlijk moeite mee en dat wordt alleen maar zwaarder. (Klinkt negatief maar ook leuk, maar snap wel waarom mensen bij 1 kindje houden)
3 likes
Oja, dat geruzie dat genoemd wordt is ook iets waar ik bij een tweede tegenop zou zien. Dat gezanik de hele dag dat iemand iets afpakt enzo haha. Er is maar 1 iemand die iets afpakt in ons huis, en dat is mama.
18 likes
Het lijkt een beetje of je mensen hier probeert te overtuigen om toch voor een tweede te gaan. Lijkt me niet helemaal de juiste plaats hier. 1 kind is ook prima (of nul, of 3, of 5 
)
12 likes
Nee prima hoor om mee te posten 
leuk als er een beetje discussie ontstaat!
6 likes
Ik heb 1 kind en ik houd het heel hoogst waarschijnlijk ook bij 1 kind omdat ik de eerste jaren gewoon heel erg zwaar vindt en dat niet meer opnieuw zou willen, ook al is het een fase die blijkbaar overgaat. Ik leef in het hier en nu, en in dit nu ben ik zielsgelukkig met mijn ene kind en de relatieve vrijheid die ik nog heb voor mijn hobby’s en passies die perfect combineren met 1 kind. Misschien verandert dat uiteindelijk nog en komt er wel een tweede bij ons ooit maar ik snap niet zo goed waarom de norm lijkt dat je maar moet accepteren dat er een hoop jaren zijn waarin je amper slaap hebt, geen tijd voor jezelf noem het maar op. Ik reageer nu op jou maar bedoel het ruimer want zie hier juist in dit topic waar het om het bij 1 kind houden draait allerlei het is maar een fase argumenten langs komen. Dat en de verhalen van vrouwen hier over de druk in de omgeving laat zien dat er toch een bepaalde norm is terwijl zoals @Ikgebruiklievergeennaam zegt, waarom is die reden niet gewoon genoeg om maar 1 kind te willen?
2 likes
Ik begrijp je en dan is het natuurlijk een ander verhaal en fijn meerdere kanten belicht te hebben. Ik reageer denk ik zo ‘heftig’ omdat de druk vanuit de, laat ik het maar even maatschappij noemen, zo groot is dat ik soms bijna ga twijfelen of ik niet raar ben of iets fout doe dat ik mijn keuze onder andere baseer op deze fase nu.
Ik had laatst een gesprek met een vriendin, die het nu gigantisch zwaar heeft met twee kids kort op elkaar en ‘jaloers’ was op mijn leven. Toen gaf ik aan dat en waarom wij geen tweede willen en toen kreeg ik de vraag maar houdt je dan wel genoeg van hem of blij met hem want de drukte en hevigheid is toch alles waard?!
Dat liet voor mij weer zien hoe gevoelig dit onderwerp is en soms niet ‘geaccepteerd’ wordt door de omgeving
1 like
Precies dit, je verwoord echt helemaal perfect hoe ik het ook voel en denk!!
Mijn man moest hard lachen toen ik dit stuk voor las hahah
7 likes
“Mijn eerste kind is zo leuk dat ik geen tweede nodig heb om het goed te maken” 
15 likes
Wij krijgen juist van (vooral mijn schoon)ouders te horen dat we het bij 1 moeten laten omdat ik dus een hele moeilijke eerste 3 maanden heb gehad en soms (mijn kind is bijna 2) nog steeds.
Ik ben opgenomen samen met mijn kind vanwege mijn depressieve gevoelens waarvan later dat jaar bleek dat ik autistisch ben, dit is dus vorig jaar pas gediagnosticeerd…
Wij hebben nu besloten geen tweede te nemen, mede door deze reacties, maar natuurlijk ook omdat het voor mij waarschijnlijk heel zwaar gaat zijn, terwijl onze wens wel héél groot is voor een tweede.
3 likes
Nou eerlijk, dit is dus wel mijn reden. 
4 likes
Misschien niet helemaal hetzelfde want ik heb 2 kinderen. Maar ik twijfel juist enorm over een derde kindje. Mijn hart zegt ja maar mijn verstand zegt nee. 
Terwijl ik nu in een mega pittige periode zit met mijn kindjes en ik nog geen eens 30 ben dus ook geen haast heb. Maar ben er zo erg mee bezig onbewust.
We hebben alleen al 2 keer zo veel geluk gehad dan ik bang ben om te veel te willen ofzo? Dat het deze keer mis gaat en ik weet niet of ik mentaal sterk genoeg ben omdat aan te kunnen. Maar ben elke keer bezig met een derde kindje alsof dat al zeker komt. Terwijl ik niet eens weet of we daarvoor gaan.
1 like
Bij kindjes vind ik voor mezelf in ieder geval dat alle clichés qua kiezen niet gelden. Dus normaal zou je zeggen: ga je voor je hart en voor je gevoel… mwoah. Of: bij twijfel doen!! Zou ik in het geval van kinderen ook niet zo snel toepassen.
Dit is echt het enige geval waar telt dat je beter spijt kan hebben dat je het niet gedaan hebt, dan dat je het wel gedaan hebt. Lijkt me echt super lastig als je zoveel twijfel hebt…
8 likes
Mijn man zegt juist dat ik niet genoeg van onze baby houdt omdat ik een tweede wil haha. ‘Maar dit is toch al goed genoeg? Waarom zou je een tweede willen? Die gaat nooit zo leuk zijn als deze!’
hahaha ja, heb je niet genoeg aan deze? 
2 likes
Mijn zoontje is nu 15 maanden en mensen vragen dus nu al of we een tweede willen? Sowieso denk ik: gaat je niks aan. Maar bij ons gaat het niet vanzelf en zal er weer een medisch traject nodig zijn. Dit heeft de vorige keer door alle hormonen en onzekerheden voor best wat spanningen en somberheid gezorgd, een stempel die ik liever niet op mijn gezin wil drukken. Mijn vriend laat de wens voor een tweede een beetje van mij afhangen, aangezien ik degene ben die weer door al die toeters en bellen moet, maar momenteel is die wens er gewoon niet (bij beide niet). We hebben een geweldig, lief en chill kind en ik ben zo blij met het leven dat we nu met z’n drieën hebben. Maar op de hele lange termijn zou ik dan wel twee kinderen voor me zien, mocht dat ons lukken. Hebben meer dit? Sowieso gaan we nu niks doen en we zeggen ook maar steeds tegen elkaar: joh, we zien het over een jaar of twee wel. Misschien dat het dan wél kriebelt, en als dat niet zo is dan is het blijkbaar goed zo.
2 likes
Wow wat een bizarre vraag? Misschien houd je wel zoveel van je kind dat je hart gevuld is? Hoezo zou je daar überhaupt een tweede kind voor nodig hebben. Verbaas me toch altijd weer over wat mensen vragen.
Ik heb van het weekend tegen mijn schoonmoeder gezegd toen ze er weeeer over begon te zeuren ‘vind je deze baby niet goed genoeg’. Ze was helemaal in shock haha, heerlijk.
Ik wil trouwens zelf wel een tweede maar ze hoeft er tegen mijn man niet steeds over te zeuren. Laat hem het lekker zelf beslissen, dat gezeur elke week werkt het alleen maar tegen. En sowieso de baby is 9 maanden, no way dat ik binnen een half jaar überhaupt weer wil proberen.
8 likes
Hahaha love deze reactie echt
1 like
Herkenbaar ja. Onze eerste kwam “pas” na een jaar. Niet heel lang, maar als je aan zo’n wens begint en iedereen om je heen binnen een maand zwanger is knaagt dat best wel. Toen S 2 jaar was begon het pas te kriebelen. Helaas viel het ons ook heel zwaar dat we bij de 2e helaas 3 jaar icl een lang medisch traject hebben moeten ondergaan…. Heeft toch best wel een stempel op ons gedrukt als stel en als gezin. Als ik dit van te voren wist weet ik eerlijk gezegd niet waar ik voor zou kiezen.
Ik had vorige week ineens een oplaaiend schuldgevoel naar mijn dochter van vier, dat ze alleen blijft. Ik sta er helemaal achter en ons gezin is, zoals anderen hier ook schrijven, zo echt in balans. Maar soms komt dat gevoel om de hoek kijken dat zij geen broer of zus zal hebben door mijn keuze… bijvoorbeeld als ze met de poppen speelt en iedereen broer / zus noemt.
Herkennen jullie dat?
6 likes