Wow vind het wel spijtig dat je dat te horen krijgt. Ik heb zat vriendinnen die maar 1 kind hebben en ik vind dit persoonlijk niet “raar” of wat dan ook. Ik snap het zelfs heel goed !
Ik vond het ook echt heel zwaar met meerdere kinderen. Zwaar onderschat !
Sorry maar dit slaat ook nergens op ? Heeft toch niets met houden van de maken.
Precies dit, je verwoord echt helemaal perfect hoe ik het ook voel en denk!!
Mijn man moest hard lachen toen ik dit stuk voor las hahah
“Mijn eerste kind is zo leuk dat ik geen tweede nodig heb om het goed te maken” 
Wij krijgen juist van (vooral mijn schoon)ouders te horen dat we het bij 1 moeten laten omdat ik dus een hele moeilijke eerste 3 maanden heb gehad en soms (mijn kind is bijna 2) nog steeds.
Ik ben opgenomen samen met mijn kind vanwege mijn depressieve gevoelens waarvan later dat jaar bleek dat ik autistisch ben, dit is dus vorig jaar pas gediagnosticeerd…
Wij hebben nu besloten geen tweede te nemen, mede door deze reacties, maar natuurlijk ook omdat het voor mij waarschijnlijk heel zwaar gaat zijn, terwijl onze wens wel héél groot is voor een tweede.
Nou eerlijk, dit is dus wel mijn reden. 
Misschien niet helemaal hetzelfde want ik heb 2 kinderen. Maar ik twijfel juist enorm over een derde kindje. Mijn hart zegt ja maar mijn verstand zegt nee. 
Terwijl ik nu in een mega pittige periode zit met mijn kindjes en ik nog geen eens 30 ben dus ook geen haast heb. Maar ben er zo erg mee bezig onbewust.
We hebben alleen al 2 keer zo veel geluk gehad dan ik bang ben om te veel te willen ofzo? Dat het deze keer mis gaat en ik weet niet of ik mentaal sterk genoeg ben omdat aan te kunnen. Maar ben elke keer bezig met een derde kindje alsof dat al zeker komt. Terwijl ik niet eens weet of we daarvoor gaan.
Bij kindjes vind ik voor mezelf in ieder geval dat alle clichés qua kiezen niet gelden. Dus normaal zou je zeggen: ga je voor je hart en voor je gevoel… mwoah. Of: bij twijfel doen!! Zou ik in het geval van kinderen ook niet zo snel toepassen.
Dit is echt het enige geval waar telt dat je beter spijt kan hebben dat je het niet gedaan hebt, dan dat je het wel gedaan hebt. Lijkt me echt super lastig als je zoveel twijfel hebt…
Mijn man zegt juist dat ik niet genoeg van onze baby houdt omdat ik een tweede wil haha. ‘Maar dit is toch al goed genoeg? Waarom zou je een tweede willen? Die gaat nooit zo leuk zijn als deze!’
Dit advies heb ik al een paar keer gegeven. Lijkt me inderdaad geen goed idee om ervoor te gaan als je twijfeld.
hahaha ja, heb je niet genoeg aan deze? 
Mijn zoontje is nu 15 maanden en mensen vragen dus nu al of we een tweede willen? Sowieso denk ik: gaat je niks aan. Maar bij ons gaat het niet vanzelf en zal er weer een medisch traject nodig zijn. Dit heeft de vorige keer door alle hormonen en onzekerheden voor best wat spanningen en somberheid gezorgd, een stempel die ik liever niet op mijn gezin wil drukken. Mijn vriend laat de wens voor een tweede een beetje van mij afhangen, aangezien ik degene ben die weer door al die toeters en bellen moet, maar momenteel is die wens er gewoon niet (bij beide niet). We hebben een geweldig, lief en chill kind en ik ben zo blij met het leven dat we nu met z’n drieën hebben. Maar op de hele lange termijn zou ik dan wel twee kinderen voor me zien, mocht dat ons lukken. Hebben meer dit? Sowieso gaan we nu niks doen en we zeggen ook maar steeds tegen elkaar: joh, we zien het over een jaar of twee wel. Misschien dat het dan wél kriebelt, en als dat niet zo is dan is het blijkbaar goed zo.
Wow wat een bizarre vraag? Misschien houd je wel zoveel van je kind dat je hart gevuld is? Hoezo zou je daar überhaupt een tweede kind voor nodig hebben. Verbaas me toch altijd weer over wat mensen vragen.
Ik heb van het weekend tegen mijn schoonmoeder gezegd toen ze er weeeer over begon te zeuren ‘vind je deze baby niet goed genoeg’. Ze was helemaal in shock haha, heerlijk.
Ik wil trouwens zelf wel een tweede maar ze hoeft er tegen mijn man niet steeds over te zeuren. Laat hem het lekker zelf beslissen, dat gezeur elke week werkt het alleen maar tegen. En sowieso de baby is 9 maanden, no way dat ik binnen een half jaar überhaupt weer wil proberen.
Hahaha love deze reactie echt
Herkenbaar ja. Onze eerste kwam “pas” na een jaar. Niet heel lang, maar als je aan zo’n wens begint en iedereen om je heen binnen een maand zwanger is knaagt dat best wel. Toen S 2 jaar was begon het pas te kriebelen. Helaas viel het ons ook heel zwaar dat we bij de 2e helaas 3 jaar icl een lang medisch traject hebben moeten ondergaan…. Heeft toch best wel een stempel op ons gedrukt als stel en als gezin. Als ik dit van te voren wist weet ik eerlijk gezegd niet waar ik voor zou kiezen.
Ik had vorige week ineens een oplaaiend schuldgevoel naar mijn dochter van vier, dat ze alleen blijft. Ik sta er helemaal achter en ons gezin is, zoals anderen hier ook schrijven, zo echt in balans. Maar soms komt dat gevoel om de hoek kijken dat zij geen broer of zus zal hebben door mijn keuze… bijvoorbeeld als ze met de poppen speelt en iedereen broer / zus noemt.
Herkennen jullie dat?
Ik snap het wel inderdaad. Onze dochter is ook 4 en die is en die krijgt ook geen broer of zus. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er zelf niet zoveel moeite mee heb. We wonen in een buurt met veel kindjes en ze maakt makkelijk vrienden, ook omdat ze alleen is denk ik. Ik heb tijdens moeilijke tijden (relatiebreuk en verhuizen, ouders in het ziekenhuis etc.) uiteindelijk veel meer gehad aan mijn vriendinnen dan aan mijn broertje, hoe lief hij ook is. Ook heb ik een aantal vrienden zonder broers of zussen en die hebben daar geen ‘last’ van. Misschien dat het daardoor ook makkelijk is denk ik?
Ja, ik kan het rationeel ook echt zo zien en zie ook hoe gelukkig ze is. Ben er ook helemaal content mee maar dat gevoel popt soms toch op…
Dat omschrijf je mooi! Er gaat aan mijn dochter inderdaad ook een top zus verloren
Ik ben nu op vakantie met man en kind en heb een paar keer gedacht: shit, misschien moet ze het wel altijd alleen met ons als ouders doen en kan ze dit nooit delen met een sibling.
Doordeweeks kan ze natuurlijk altijd spelen op de opvang of met de buurkinderen, maar op vakantie is het ineens anders. Nu is ze nog 2, maar wat als ze straks 8 is, vindt ze dat wel leuk? Herkenbaar dus dat schuldgevoel.