Ik ben nu op vakantie met man en kind en heb een paar keer gedacht: shit, misschien moet ze het wel altijd alleen met ons als ouders doen en kan ze dit nooit delen met een sibling.
Doordeweeks kan ze natuurlijk altijd spelen op de opvang of met de buurkinderen, maar op vakantie is het ineens anders. Nu is ze nog 2, maar wat als ze straks 8 is, vindt ze dat wel leuk? Herkenbaar dus dat schuldgevoel.
2 likes
Ik weet niet of dit een optie voor jullie is, maar ik mocht soms als enig kind een vriendinnetje meenemen op vakantie. Ook ginngen we in de zomer vaak naar campings met bevriende families en dat voelde al heel erg fijn. Sowieso leer je op een camping zo mensen kennen als kind, bij de kidsclub bv. Denk dat dat anders was geweest als we waren gaan rondtrekken voor 3 weken ipv op dezelfde camping staan.
4 likes
Mijn baby is nu 5 maanden en mijn partner wel heel graag een 2e kindje. Hij begon er in mijn zwangerschap al over een het blijft wel terugkomen.
Ik zelf kan me een 2e niet voorstellen. Mijn hart zit zo vol van mijn baby, ik kan me niet voorstellen dat er ooit ruimte komt voor een 2e. Zelf ben ik ook enig kind en heb dat altijd heel erg fijn gevonden, ik was erg op mijzelf en de band met mijn ouders is zo fijn en intiem. Om me heen hoorde ik altijd ellende over broers en zussen. Ik zou heel graag met mijn baby dezelfde band willen als ik met mijn ouders heb.
Het zwanger zijn en een kleine baby opnieuw beleven lijkt me prachtig. Maar ik heb hele serieuze twijfels of ik het ooit wil.
Vraag me af of het nog een ding zal worden tussen mij en mijn partner. Hij wilt echt voor het “ideale plaatje” gaan geloof ik, maar weet wel dat ik het misschien niet wil.
2 likes
Vind het wel apart dat je vriend daar zo vroeg al over begint eigenlijk. Je zit nog vol in de hormonen van de eerste, dan kun je toch uberhaupt niet weten of je een tweede zou willen? Ik kreeg zelf pas na 2,5/3 jaar en beetje ruimte in mijn hoofd om aan een tweede te denken, het eerste jaar was daar sowieso geen plaats voor. Dus lijkt me ook vervelend als je vriend daar dan nu al op hamert.
5 likes
Wij hebben een beetje hetzelfde. Ons zoontje is ook 15 maanden en mensen beginnen het inderdaad echt te vragen nu. We hebben het er zelf ook weleens over de laatste tijd, maar door een spannende zwangerschap en uiteindelijk vroeggeboorte en lange ziekenhuistijd, ben ik nu super bang voor een tweede zwangerschap. Ik ben heel happy nu, en zie ook echt de voordelen van 1 kind, maar ergens zie ik inderdaad ook meerdere kinderen voor mij. Maar dan meer als ze ouder zijn en niet die eerste tijd 
Mijn vriend is wel wat ouder, 42, dus dat maakt ook dat we als we het willen niet meer al te lang willen wachten (ben zelf trouwens ook ‘al’ 34). Zo lastig, want ik voel het niet met heel mijn hart zeg maar.
2 likes
@Pampas @Camper @Ikgebruiklievergeennaam ik lees dat schuldgevoel vaker. En ik vraag me dus af of “we” (als ouders) die gevoelens hebben omdat de maatschappij ons dat - direct en indirect - aanpraat, of omdat je dat echt vanuit jezelf voelt. Snap je wat ik bedoel?
Mijn zoon zal vrijwel zeker ook geen broertjes of zusjes krijgen en ik voel eigenlijk juist het tegenovergestelde van schuldgevoel. Denk dat hij daar juist veel profijt van heeft. Ik weet namelijk zeker dat we leukere ouders zijn voor hem alleen, dat we nu ook echt quality time met hem kunnen doorbrengen en dat we het allemaal mentaal aan kunnen (ik weet vrij zeker dat ik een 2e namelijk niet kan handelen).
We ondernemen zat leuke dingen met hem, overspoelen hem met liefde en hij heeft aan aandacht niks tekort, zowel van volwassenen niet als van andere kinderen.
Een broertje of zusje hebben is geen hoger doel in het leven toch? Alsof je niet compleet bent zonder? Want zoals al vaker gezegd; 0,0 garantie dat ze elkaar ook echt leuk vinden. Plus, bloedband is niet alles. Mijn zoon heeft nu al een heel fijne band met het zoontje van mijn beste vriend, die ik dus ook echt als familie beschouw.
26 likes
Dit inderdaad, zo denk ik er ook over 
4 likes
Ik word zeker beinvloed door de maatschappij en de normen die er zijn.
Gelukkig zie ik 9 van de 10 keer grotendeels de voordelenen geniet ik van het evenwicht wat we met zijn drieen hebben gevonden!
3 likes
Ik ben zo blij hier te lezen dat meer van jullie het gevoel hebben het bij 1 te houden, vanwege het gevoel dat je een 2e niet “aan zou kunnen”.
Ik voel dit namelijk ook heel sterk en toch voel ik mij daar dan weer soort van slecht over. Richting mn dochter maar ook richting mezelf omdat ik mezelf dan een soort van zwak vind ofzo. Ik weet dat het nergens op slaat maar toch.
4 likes
Ik vind het juist sterk als je je grenzen bewaakt, geen teken van zwakte!
Dat is het hem ook precies, dat jullie die keuze niet zelf gemaakt hebben. Ik snap dat schuldgevoel daardoor wel (is hier ook zo geweest). Bij mij kwam het omdat ik haar graag een sibling “had gegegeven”, terwijl ik dondersgoed weet dat je als enig kind gewoon een vol leven kunt leven.
3 likes
Ik weet niet of het ok, even een check: is dit het juiste topic bij twijfel over een wens voor een tweede kindje? Of liever ergens anders, en hier alleen als je zeker bent dat het bij 1 kind blijft?
1 like
Ja, misschien wel. Hoewel daar ook weer mensen zijn met een wens voor nog een kind en bij wie dat niet kan, dus dat ligt dan ook weer gevoelig.
Misschien toch maar gewoon met mijn vriend bespreken 
2 likes
Wow heftig allemaal ! Is alles oke nu met je kindje ?
Ik heb verder niks in dit topic te zoeken ofzo. Maar mijn man zei, ten tijden van mijn depressie etc van:
Ik snap het wel, maar ik begrijp het niet…
Daar moest ik aan denken bij deze zin. Het wel snappen van dat het verdriet is, hoe dat werkt. Maar niet begrijpen hoe dat dan voelt.
2 likes
Echt zo fijn om hier die herkenning te lezen. Om ons heen zegt bijna iedereen “Ah joh, gewoon doen, jullie kunnen dat makkelijk aan! Met A gaat het toch ook supergoed?”
Maar mensen weten niet wat het ons kost dát het zo goed gaat. We zijn enorm gelukkig zo als gezin van 3 en missen niks, maar we vinden het dankzij chronische ziekte en aandoeningen wel heel zwaar soms. Het wordt juist eindelijk makkelijker en rustiger nu hij 3 is en ik zie gewoon écht niet voor me hoe we dan weer die hele babytijd moeten doen én het traject ernaartoe (duurde bij ons 2,5 jaar). Ik heb juist zo’n zin in meer vrijheid die eraan komt.
We sluiten het nog niet helemaal uit want geen idee hoe we er over 2 jaar weer over denken, maar gezonde mensen onderschatten soms echt hoe zwaar het is als je als ouders allebei niet gezond bent.
6 likes
Misschien een béétje offtopic, maar ik heb het andersom. Ik heb zelf 1 kind met mijn ex, mijn vriend ook 1 kind met zijn ex (die hem er in had geluisd, kort gezegd) en ik merk nu dat ik er heel graag nog 1 wil. 1tje maar 
Hij niet. Ik wil hem niet kwijt maar ben bang dat ik er enorm veel spijt ga krijgen als ik mijn kinderwens achterwege laat voor hem. Ik ben overigens bijna 29, hij 32. Tips/ervaringen…? Ik kan hier erg verdrietig van worden en ik merk dat ik door mijn gevoel ook weinig connectie heb met zijn zoontje. Jaloezie ofzo. Want ik wil er óók een van hem.
1 like
Ik heb niet helemaal dezelfde ervaring, maar heb wel een (lange) relatie gehad waarin ik wel een kinderwens had en hij niet. Ik kan op basis van mijn ervaring niets anders aanraden dan er mee te stoppen. Een kinderwens is zoiets fundamenteels, daarvan wil je beide niet dat je iets beslist waar je niet >100% achter staat. Daarbij gaan bij mij ook alarmbellen af als je zegt dat je jaloers bent op zijn kind, vind ik niet gezond klinken.
Overigens denk ik dat dit beter verplaatst kan worden naar het kinderwens topic?
3 likes
Dank voor je reactie en het delen van jouw ervaring!
We wonen overigens ook nog niet samen en ik zie zijn zoontje ook weinig. Dus ook daarom weinig connectie met hem. Hij is ook geboren toen wij net 2 maanden samen waren. Beetje een complex verhaal 
Ben nieuw hier en zal dat topic eens zoeken.
1 like