Het bij 1 kind houden

Zwanger en kinderen
#703

Bij vrienden van ons is pas een ouder plotseling overleden, en tijdens de uitvaart werd het duidelijk hoe fijn dat gezin was, met 3 kinderen. En de kinderen deden het ook echt samen, dat vond ik heel mooi om te zien. Hierdoor ging ik natuurlijk wel twijfelen: wil ik het wel dat mijn dochter alleen blijft?
Ik weet van een vriendin die enig kind is dat zij die angst van het verliezen van haar ouders ook zo lastig vindt omdat ze dat dan met niemand kan delen.

Verder vind ik het ook irritant dat ik niet echt goede voorbeelden heb in mijn omgeving van 2 ouders met 1 kind. Of andere ‘rolmodellen’. Ik vond het ook echt irritant dat in de AH-reclame die vrouw opeens zwanger bleek, ze waren juist zo leuk met z’n drieën. Slaat nergens op, maar ik mis de representatie.

Edit: mooie ramble weer, maar volgens mij komt iedereen hier af en toe om alleen even z’n hart te luchten haha.

7 likes
#704

Heel begrijpelijk! Doordat ik in de zorg werk ben ik het vaker tegen gekomen dat het enige kind zoveel te verwerken krijgt bij overlijden van een de ouder. Ik vond het altijd pittig om dat aan te zien en voelde mij dan schuldig naar mijn zoontje. Zeker ook omdat in mijn directe omgeving iedereen 2-3-4 kids heeft. Uiteindelijk zwanger van een tweede, maar dat is absoluut niet vanwege dit. Je weet immers niet hoe het leven loopt met je eerste. Ik denk dat als iemand een fijn netwerk om zich heen heeft dat het ook gewoon goed is.

4 likes
#705

Snap het gevoel wel, als zelf enig kind zijnde, maar ik heb bij eigen familie, schoonfamilie en vrienden ook zó veel haat en nijd tussen broers/zussen gezien bij overlijden en hele familieruzies die er door ontstonden dat het hebben van broers of zussen niet altijd een positieve ervaring bleek te zijn.

7 likes
#706

Herkenbaar idd. Volgens mij hebben veel van ons ditzelfde, af en toe even flink je hart luchten hier.

Mijn gevoel zegt inmiddels dat er ooit wel een 2e komt, maar wat jij zegt over rolmodellen, daar sluit ik me helemaal bij aan. Ik merk ook dat iedereen die ons vraagt of we de wens hebben voor meer kinderen (al dan niet op een prettige manier gevraagd) ik een soort van ga overtuigen dat we het niet willen incl alle voordelen, juist omdat het mij soms zo boos maakt dat het zogenaamd zou moeten. Alsof het niet oké is om het “maar” bij 1 te houden.

3 likes
#707

Ik lees al een hele tijd mee met dit topic omdat ik ook veel heb getwijfeld en uiteindelijk toch voor een tweede ben gegaan. Een van de grote redenen is inderdaad dat ik zelf mijn moeder jong ben verloren en mijn zusje de enige was die echt begreep wat ik voelde en ik zoveel aan haar heb gehad. Kan natuurlijk niet zeggen dat ik er ‘zonder haar niet bovenop was gekomen’. Maar het was wel een enorme steun. Die angst dat mij ook zoiets overkomt is daardoor wel groot en ik wilde mijn oudste dus niet alleen laten daarin. Nu is mijn tweede 10 maanden en moet ik zeggen dat ik het best onderschat had hoe druk en zwaar het soms is met twee kinderen maar nu is het eindelijk wat rustiger geworden, en heb mijn draai er in gevonden. (ook dus even mijn hart gelucht)

2 likes
#708

Heftig! Mag ik vragen hoeveel leeftijdsverschil tussen je 2 kindjes zit?

1 like
#710

2,5 jaar

#711

Dat van die rolmodellen vind ik wel een goeie en ik besef dat dat bij ons wel een grote rol speelt. Goede vrienden van ons hebben maar 1 kind en als ik zie hoe leuk en chill hun leven is denk ik vooral: dat wil ik ook! Vooral als ik het afzet tegen de drukte in het leven van vrienden met twee kinderen.

Maar nu ik zie hoe vreselijk leuk ik mijn zoontje van 2,5 vind, kan ik soms ook wel denken; dit lijkt me super leuk nog een keer. Alleen die eerste 1,5 jaar :no_mouth:

4 likes
#713

Heel eerlijk. Toen mijn dochter 10 maanden was moest ik er ook niet aan denken. Ze is nu 2,5 en ik ben 4 maanden zwanger. Eerder was ik er niet klaar voor. Niet om nogmaals zwanger te zijn en om alle liefde te delen.
Je hoeft nog geen definitieve keuzes te maken. 6 jaar is best nog een tijd. Misschien is het een idee om het onderweg minimaal 1 jaar te parkeren en dan weer te overwegen?

7 likes
#716

Lang verhaal, maar dit was bij ons het geval:

Samenvatting

Ik heb bij mijn dochter een HG zwangerschap gehad (nu overigens weer). Hierdoor was ik lichamelijk enorm zwak, maar ook mentaal gesloopt. Ik heb de hele zwangerschap in een groot zwart gat gezeten voor mijn gevoel. Niemand die me echt begreep of mij kon ontlasten. Voor mijn man is het ook lastig geweest om mij zo te zien en voor zijn gevoel niks te kunnen doen.
Na de geboorte bleek ze reflux te hebben waardoor ze 5 maanden uren per dag aan een stuk gehuild heeft. Dit was tijdens de eerste lockdown toen we nog niet goed wisten wat Corona was. Hierdoor hadden we niemand om op terug te vallen van familie en was er weinig fysiek contact met de kinderarts. Alles ging telefonisch.
Daarnaast bleek mijn man autistisch te zijn en heeft hij veel angst klachten gekregen als gevolg van Corona. Hij heeft hier hulp voor gehad, dus dat obstakel is weggenomen. Ook heeft hij meteen begeleiding gekregen voor zijn autisme. (Hierdoor staat hij ook sterker in zijn schoenen en is hij minder afhankelijk van mij. Want ik ben zwanger absoluut geen stabiele factor, ook niet voor de zorg voor onze dochter).
Allemaal losse factoren die het toch allemaal iets zwaarder maakte dan gehoopt. Dat paste niet helemaal in mijn perfecte plaatje van een gezin met 3 kinderen. Want uiteindelijk is dat misschien niet te doen voor ons.
Ik ben bij deze zwangerschap van te voren duidelijk bezig geweest met ‘Wat als het weer een HG zwangerschap wordt?’. Ook heb ik van te voren contact gehad met de verloskundige zodat we meteen door konden pakken met de juiste begeleiding&medicatie. Of we uiteindelijk ons gezin nog gaan uitbreiden hierna; geen idee. Ik heb ondertussen geleerd dat je niks kan voorspellen, alleen aandacht kan geven aan het voorbereiden/voorkomen van factoren waar je wellicht last van hebt.
Het kan zomaar zijn dat we na deze baby de conclusie hebben dat we op ons toppunt van draagkracht zitten. Dan is dat ook een proces waar we doorheen moeten.

4 likes
#717

Wij waren altijd heel stellig van 1 kind. En wij zijn nu al 4 jaar trotse ouders van onze peuter.
Nu hebben wij het laatste jaar aardig wat begrafenissen gehad en heeft het ons aan het denken gezet. Hij is als wij er straks niet meer zijn, maar zo alleen? Zijn er hier leden die enigskind zijn en zich (vaak) eenzaam hebben gevoeld? Ik persoonlijk vind het wel goed zo… 1 kind… alle aandacht en peuter wil oprecht ook geen broertje of zusje zegt die. schoonmoeder verklaart mij voor gek dat ik naar mijn kind luister, maar ik vind dat juist heel erg belangrijk. En mochten wij voor een 2de gaan is dan het leeftijd verschil al niet te groot? als het gelijk raak zal zijn, zal er 5 jaar tussen zitten. En ga er niet van uit dat het gelijk raak zal zijn eerlijk gezegd. Onze nu peuter heeft ook 2,5 jaar op zich laten wachten. Nooit geen oorzaak voor gevonden trouwens in het ziekenhuis.

3 likes
#719

Tussen mijn eerste en tweede (die binnenkort komt) zit 5 jaar verschil. Ook lang getwijfeld en daarna lang over gedaan om zwanger te raken. Mijn zus heeft twee kids met 5 jaar verschil tussen en die gaan echt goed samen. Ook verwacht ik zelf geen problemen tussen beide. Wel wat angstig over hoe het leven straks zal veranderen…we hadden een mooi balans. Het zal weer zoeken worden. Veel afstemmen. Flexibel zijn.

4 likes
#720

Ik heb nog geen kinderen maar denk ook regelmatig over dit onderwerp na. Dat één kind voor ons misschien ook genoeg is. Maar dan denk ik vervolgens altijd aan mijn eigen jeugd en eigen leven, en dat ik zo dankbaar ben voor een grote familie om op terug te vallen.
Heeft mijn kind op zijn 20e, 30e, 40e nog neven en nichten, broers of zussen? Omdat ik zelf weet hoe fijn dat is, gun ik dat mijn kinderen ook. Dan kom je er minder snel alleen voor te staan in moeilijke periodes.

Maargoed, je moet natuurlijk altijd maar kijken hoe alles loopt en hoe je je zelf voelt na een eerste kind. Maar ik zal mijn overweging wel maken vanuit de gedachte: wat voelt goed voor ons, maar vooral: wat denk ik dat nu in deze situatie het beste is voor mijn kind? Al kun je de toekomst nooit voorspellen natuurlijk.

Vrienden van ons zeiden dat meerdere kinderen hun juist rust gaven omdat die dan met elkaar kunnen spelen.

1 like
#721

Ik ben geen enig kind en heb een grote familie, heel veel ooms/tantes/neven/nichten. Die familie zie ik nooit. Mijn broer en zus wel maar we komen echt niet maandelijks bij elkaar over de vloer. Ik heb wel hele fijne vrienden waar ik ook zeker weten op terug kan vallen. Dat voelt voor mij ook goed en in dat opzicht vind ik een bloedband niet belangrijker. Bij ons blijft het ook bij 1 kind, en ik probeer het voor haar ook zo voor me te zien. Enig kind zijn betekent niet helemaal alleen op de wereld zijn als de ouders sterven (net zoals een grote familie niet betekent dat je nooit alleen zult zijn).

12 likes
#723

Ik heb ‘2 paar’ neefjes en nichtjes en bij beide is het nu zo dat ze na vijf minuten samen spelen ruzie krijgen, dus ook dit is geen argument dat altijd klopt.

1 like
#729

Ik snap de angst voor eenzaamheid rond het overlijden van de ouders. Ik zie het bij mijn man van dichtbij. Enig kind, vader vroeg overleden en moeder na een ziektebed. Maar echt er staan zoveel mensen voor hem en ons klaar. Zo ontzettend veel, buren vrienden, familie van wat verder weg, collega’s en ga zo maar door. Wij waren ook wel bang voor het alleen dragen van alles, maar dit was onterecht.

8 likes
#730

Ik ben een enig kind en ik heb me als kind (en nu trouwens nog steeds niet) nooit eenzaam gevoeld. Ik heb een goede band met mijn ouders dus vond het nooit erg om met hun te zijn en verder een grote familie met veel neven en nichten, die ik regelmatig zag. Wat ook mee helpt is dat ik graag alleen ben, ik vind het heerlijk om dingen alleen te doen en heb me altijd goed kunnen vermaken. En nu weet ik ook dat heel veel dingen die wij vroeger deden, niet gekund hadden als ik nog een broertje of zusje gehad had, dus dat maakt het ook dat ik het niet erg vind om alleen te zijn, haha.
Wel merk ik nu ik (en dus ook mn ouders) ouder word, ik het lastiger ga vinden. Maar dat is vooral het stuk dat ik er straks alleen voor sta als er iets met mijn ouders gebeurt en dat vind ik een heftige gedachte. Tuurlijk heb ik ook dan weer die familie, en inmiddels mijn vriend, om op terug te vallen, maar het zal voor hun nooit zo zijn als voor mij.

Dit laatste zorgt er voor mij (nog) niet voor dat ik meerdere kinderen wil. Ik heb nog geen kinderen, maar mijn gevoel nu zegt ook dat 1 kind voldoende is. Ik denk juist omdat ik zelf nooit vervelend gevonden heb om enig kind te zijn.

6 likes
#731

Mijn moeder is enigst kind en heeft alles rondom het overlijden van haar ouders zelf gedaan, maar kreeg juist wel weer hulp van de familie van m’n vader. Uiteindelijk komt alles toch weer op z’n pootjes terecht. Zij heeft het altijd wel fijn gevonden, weinig bemoeienis van potentiële broers en zussen rondom de afwikkeling van dat overlijden.

#732

Kan mij goed voorstellen. Mijn vader is al ruim 10 jaar overleden en ik heb toch wel ruzie gehad met m’n broers over hoe en waar te begraven. Was niet fijn nee.

1 like
#733

Heel erg bedankt voor je uitgebreide antwoordt. Ik heb zelf wel een zusje en zijn heel close. Maar kleuter geeft ook echt aan dat hij met zijn 3e wil zijn en blijven en zo voelen wij dat eigenlijk ook heel sterk.

2 likes