Het bij 1 kind houden

[MtMeru]

Ik heb me heel lang verzet tegen een tweede, onder meer omdat ik nooit meer zwanger wilde zijn. Uiteindelijk toch beslist om mee te gaan in mijn vriend zijn tweede kind-wens en ik vind zwanger zijn weer net zo verschrikkelijk als ik dacht. Ik zaag en klaag echt de hele dag door en baal dat ik mijn ‘vrijheid’ weer een hele tijd kwijt ben.

En toch voel ik me ergens verdrietig dat dit de laatste keer zwanger is. Ik ben in mijn hoofd zowaar al bezig met een derde kind en zelfs 4 lijkt mij super gezellig bij momenten (terwijl ik eigenlijk nog maar een paar weken oké ben met het idee van een tweede). Ik vrees echt dat dit een 100 % hormonale reactie is en ik hoop dat mijn ratio het binnenkort weer overneemt. Maar ik ben ook wel blij dat mijn hoofd zich ondertussen verzoent heeft met die tweede, na jarenlang verzet.

(misschien moet ik niet meer meelezen in dit topic, maar ik heb hier heel lang gelijkgestemde meningen gehoord en dat deed veel deugd:) )

[Pippa]

Herkenbaar wat hier allemaal gezegd wordt. Zoveel mensen ook in onze omgeving die zo snel weer zwanger zijn en al voordat ze kinderen kregen wisten: ik zou er 3 willen. Terwijl ze het er op het oog wel heel zwaar mee hebben en dat dus geen invloed op de wens lijkt te hebben.
We hebben vorig jaar een zoontje gekregen en we wilden ook eerst ervaren hoe dat gaat qua leven en in hoeverre we dit aankunnen. Dus het zou heel goed kunnen dat we straks toch de wens krijgen voor een tweede, maar dat staat zeker nog niet vast.

[Pippa]

Ja precies. Blijkbaar mis ik dat oergevoel, de alles overheersende klapperende eierstokken.
En het is natuurlijk andersom ook zo dat zij onze gevoelens minder kunnen begrijpen.
Ik hoef gelukkig niet voor de drie kinderen onder de 3,5 te zorgen haha

[Pippa]

Ja lastig is het! Je weet aan de ene kant beter waar je aan begint, maar aan de andere kant weet je gewoon niet wat het doet met de gezinsdynamiek die er nu is.
Jij in ieder geval succes de komende tijd, hopelijk kun je een goede keuze (voor jullie zelf) maken!

[Spaties]

Ik vind het wel goed dat jullie er echt goed over na denken, ik heb dat namelijk nooit echt gedaan. 2/3 voelde voor mij ‘normaal’
Ik hoor zeker niet in dit topic thuis maar Nu de oudste 6 is denk ik weleens hoe het had kunnen zijn als we het bij 1 hadden gehouden. Dan had ik al 2 jaar weer dingen voor mezelf kunnen doen en nu heb ik nog zeker dik 1,5 jaar te gaan voor de jongste naar school is.

Nu ze elkaar weer eens aan het afslachten zijn snap ik het wel waarom sommige het maar bij 1 kind houden en ik geef ze groot gelijk!

[Patagonia]

Ik schommel ook tussen ja en nee, maar denk ik toch nee. Al twijfel ik ook mega veel, mensen in mijn omgeving zijn weer zwanger of hebben al een tweede kind. Daardoor ga ik ook weer twijfelen.

Inmiddels is mijn kind 2 jaar en ik vind het zo heerlijk dat hij steeds zelfstandiger wordt. En dan twijfel ik ook weer van oke stel we gaan ervoor, maar wanneer dan? Ik zie er namelijk tegenop als hij 4/5 jaar is en alles begint weer overnieuw. Dan kan je het beter nu hebben, maar nu wil ik het niet.

Ik heb ook veel behoefte aan eigen tijd en met een tweede is dat veel lastiger.
Ik vind het wel fijn om ook jullie gedachten/twijfels te lezen over wel of niet een tweede.

[KazimirKriminanski]

Zo herkenbaar! Ik denk dat ik in bijna exact dezelfde situatie/gevoel zit. Ik geef het ook nog even tijd. Mijn dochter wordt 2 binnen een week…

[Eendagsvlieg]

Ik vind het heel interessant en herkenbaar wat heel veel hier schrijven: nog een keer zwanger willen zijn en bevallen. Terwijl ik ook denk: zo fantastisch was het allemaal niet en ik zat niet per se op een roze wolk. Voor mij geldt denk ik dat je nu wellicht met terugwerkende kracht pas beseft hoe bijzonder het is wat er allemaal gebeurd is in je lichaam tijdens zwangerschap en bevalling. Toen mijn weeen begonnen heb ik heel lang getwijfeld of het wel écht begonnen was, of dat het nog voorweeen waren. Hierdoor heb ik pas heel laat het besef gehad dat de bevalling begonnen was en ik er van kon “genieten”. Maar om een tweede kind proberen te krijgen om deze bovenstaande reden is natuurlijk ook zo wat.
Ik ben ook erg gesteld op mijn eigen tijd, heb veel hobby’s, heb nu een makkelijk kind etc.
Voor mij is het lastige nog dat er een tijdsdruk op zit omdat mijn moeder in de overgang kwam toen zij 33/34 was. Dit kan bij mij ook gebeuren. Te lang wachten of er een tweede komt kan dus ook niet.

[Basicspace]

Ik ben voor het eerst zwanger en krijg zelfs nu al opmerkingen die erop duiden dat mensen het compleet vanzelfsprekend vinden dat er hierna minstens nog 1 kindje bij komt. Mijn vriend en ik hadden voordat ik zwanger werd al het idee dat 1 kindje voor ons misschien wel goed is, en dat is tijdens de zwangerschap eigenlijk alleen maar versterkt. We houden wel in ons achterhoofd dat het natuurlijk zo kan zijn dat we nog van mening veranderen. Gingen gisteren een kinderwagen kopen en toen was er eentje bij waar je ook een duo-wagen van zou kunnen maken, waarop wij zeiden ‘oh dat hebben we niet echt nodig denken we’. Reactie: nu nog niet nee . Dit soort opmerkingen krijgen we meerdere keren per week haha, zo hardnekkig.

[Fredje]

Voor mij ook herkenbaar. Mijn dochter wordt deze week ook twee en steeds vaker denk ik: waarom zou ik dit nog een keer willen?
Mijn vriend heeft een grotere wens voor een tweede kind, die had het liefst nu al een tweede kind gehad. Ik vind het steeds makkelijker worden nu onze dochter meer kan en ben liever lui dan moe. Heb gewoon geen zin in al dat gedoe opnieuw (zwanger, kraamtijd, kuthormonen, twee jaar mezelf niet zijn en me kut voelen in mijn lijf, etc.). En het kan eigenlijk alleen maar tegenvallen na zo’n makkelijk kind.

[HoningDrop]

Bij ons twijfelen we ook heel erg. Ik maar ook mijn partner hebben altijd geroepen dat we 2 kindjes wilden. Maar de zwangerschap, bevalling en eerste 2 jaar (ze is net 2) zijn ons erg zwaar gevallen. Veel professionele hulp er ook bij nodig gehad. En toch voel ik mij aan de ene kant wel klaar voor het stuk zwangerschap en bevalling nog een keer te doen, omdat ik zo graag ook een betere ervaring wil hebben dan zo’n trauma periode. En met alles wat we nu weten ook zeker meer zelfvertrouwen zouden hebben met onderwerpen zoals borstvoeding, slapen, eerste maanden enzo.

Maar ja het tweede kindje kan ook nog heftiger en ‘moeilijker’ zijn dan de eerste. Maar ook makkelijker. Alleen je weet het niet… de reden dat we blijven twijfelen is dat we aan haar zien dat ze het leuk vindt 1 op 1 met een ander kindje (vriendinnetje) te zijn en op dat gebied erg sociaal is. Dat is met een broertje of zusje natuurlijk in het kwadraat dan heb je er altijd iemand bij. Zo lastig.

[Kiwi]

Mijn zus is nu in verwachting van haar tweede kindje, haar eerste is 2 weken ouder dan ons kind, mijn andere zus wil ook graag een tweede. Aan de andere kant van de familie zijn er ook alleen maar gezinnen met 2 kindjes en dat doet onze wens alleen maar meer groeien.

De reden dat wij het bij 1 kindje houden is vanwege psychische redenen. Ik ben 10 maanden na de geboorte van ons kind gediagnostiseerd met autisme en met zijn 3 weken zijn we 9 weken opgenomen geweest met post partum depressie. Ergens had ik nog het gevoel, dat we voor een tweede alleen maar de babytijd hoeven te overwinnen, dat dat het moeilijke is.

H. is nu 2 jaar en nog struggle ik heel erg met moederschap. Ik vind mijzelf geen goed (genoeg) moeder en vind dat ik op heel veel vlakken faal, een hele dag alleen zijn met mijn kind zorgt voor een grote meltdown, uiteindelijk. Daarnaast ben ik heel slecht in grenzen aangeven en walst hij soms echt over mij heen. Dit is voor mij de uiteindelijke reden waarom we beter niet voor een 2e zullen gaan, maar het doet zo onwijs veel pijn. Als eerste omdat mijn hart het zo graag wil, maar ik denk ook omdat dit het bewijs is van mijn falen.

Ik kan er niet zo goed met mijn partner over praten, omdat hij dan meteen praktisch nadenkt en dat is wat ik dan niet nodig heb. Gewoon een schouder of een luisterend oor.

Sorry voor mijn veel te lange verhaal, ik moest even van me afschrijven. Ik snap als je niet alles leest en dat is helemaal oke.

[Kiwi]

Dankjewel, en @Cauchi jij ook. Soms is relativeren en accepteren heel moeilijk.

Ik zal met dit onderwerp, als ik iemand die mij goed kan begrijpen, wat vaker aan je proberen te denken en je privé een berichtje sturen (:

[Revelry]

Oh, dit hebben wij precies ook. Voor nu lijkt het erop dat we ons leven goed vinden zoals het is. We missen niks, maar om nu keihard te zeggen: ja, we houden het bij 1 kind - dat voelt ook zo definitief, we zijn meer neutraal ofzo. De wens voor onze eerste was zo veel heviger aanwezig dan wanneer we nu nadenken over een tweede. We geloven echt dat we van een tweede kindje zullen houden maar dat neutrale gevoel, zoals ik het maar even omschrijf, dat vinden we niet goed genoeg om nu door te zetten. Omstandigheden hebben ons ook op dit punt gebracht (zit momenteel aan miskraam nr 3 in vijf maanden tijd) waardoor we er ook meer rationeel over na zijn gaan denken. Maar wie weet overschaduwen de gebeurtenissen nu ons gevoel. We laten het nu even rusten.

[Revelry]

Ik kan me voorstellen dat de druk dan aardig aanwezig is om een knoop door te hakken. Gelukkig hebben jullie nog wat tijd tot het juli is, het is absoluut geen makkelijke keuze. En stel voor nu willen jullie het toch houden zoals het is, dan staat de weg naar de fertiliteitskliniek alsnog open mochten jullie later van mening veranderen?

[JeMoeder]

Mag ik vragen wat je er zo geweldig aan vond? Ik ben nu 10 weken en voel me al 5 weken totaal niet mezelf. Lijk nu echt op de piek qua hormonen te zitten. Kan alleen maar lamlendig op de bank hangen, de hele dag misselijk, alles waar ik voorheen van genoot qua eten staat me tegen… Ik hoop echt dat het 2e trimester is wat ze beloven: niet meer die misselijkheid, hernieuwde energie en een buikje dat ik trots kan gaan showen. Het helpt ook niet dat niemand dit nog weet en ik regelmatig de schijn zit op te houden dat ik me prima voel.

[Broodrooster]

@JeMoeder

Ik hoop echt dat het 2e trimester is wat ze beloven: niet meer die misselijkheid, hernieuwde energie en een buikje dat ik trots kan gaan showen.

2x zwangerschappen gehad met misselijkheid tot ver in de 18e week en heel lang niet kunnen genieten van zwanger zijn daardoor. En was geen ochtendmisselijkheid maar 24-7. Dat belofte van tweede trimester kan vies tegenvallen. Maar ken ook genoeg vrouwen die relatief gezien een makkelijke zwangerschap hebben en er echt zichtbaar van genieten. Hoop dat het je ook gegund is.

[JeMoeder]

Hahaha ok, nou zonder die vlagen van misselijkheid die de hele dag doorgaan en die rare voedselaversies, zou ik het ook een stuk beter trekken denk ik.

Ik kijk ook echt uit naar het dragen van een mooie strakke jurk waar mijn buik mooi in uitkomt. En ik gun mezelf ook alles qua eten waar ik wél trek in heb momenteel. Dus net 2 kleffe witte bolletjes met knakworst en curry gegeten. En daarbij een idioot dure voorgesneden fruitsalade met extra mango. Dat is wel echt heerlijk

Maar echt mad respect voor alle vrouwen die zwanger zijn terwijl ze al een kind hebben rondlopen, waardoor je dus niet volledig toe kunt geven aan de vermoeidheid en misselijkheid. Snap heel goed dat deze fase een drempel op kan werpen om nog een 2e keer zwanger te raken.

@Broodrooster Aii, dat klinkt niet relaxt. Ik hoop dat ik inderdaad bij de meerderheid hoor waarbij klachten minder worden zodra de placenta een deel vh werk over gaat nemen.

[turbs]

Edit: o mijn excuses! Nu ik likes zie zie ik pas dat dit niet het zwangerschapstopic is waar ik dacht te lezen

Ik zei ook de eerste keer dat ik nooit meer voor een tweede zou gaan. Dit eerste trimester wilde ik niet nog eens meemaken.
Puntje bij paaltje… Aan het eind van de zwangerschap kon ik al moeilijk meer voor de geest halen hoe ik me 8 maanden geleden voelde. En 3 maanden na de bevalling moest m’n man me er aan herinneren hoe ik erbij had gelegen en boven m’n eten zat te huilen van misselijkheid.
Toen deze keer de misselijkheid en vermoeidheid kwam dacht ik: oja, dit wilde ik niet meer :’) janken. En idd, mn dreumes erbij zorgt wel dat je door moet, maar ook dat de tijd vliegt.
Echt bizar hoe het brein werkt om toch verder voort te planten ofzo.

[turbs]

Er stond binnen 5min een edit boven met dat ik in een ander topic dacht te zitten, met een excuus. Juist omdat ik hier vaker lees dat het pijnlijk is. Bewust bovenaan geplaatst voordat de tekst gelezen wordt, gezien bijna iedereen het irritant vindt als posts verwijderd worden.