Heel erg bedankt voor je uitgebreide antwoordt. Ik heb zelf wel een zusje en zijn heel close. Maar kleuter geeft ook echt aan dat hij met zijn 3e wil zijn en blijven en zo voelen wij dat eigenlijk ook heel sterk.
2 likes
Ik verschil 5,5 jaar met mijn broer/zus en wij hebben echt een hele goede band. Als kind hebben we niet lang bij elkaar op school gezeten en dat was juist wel fijn. We werden nauwelijks met elkaar vergeleken. Nu als volwassenen is het ook heel leuk omdat we meer in dezelfde levensfase terecht komen. Ik zou juist niet anders willen 
5 likes
Ik heb precies hetzelfde, rond dezelfde leeftijd. Zo fijn, ik heb echt het gevoel dat het zo goed is 
8 likes
Heb ik ook, ze is nu alweer bijna 5 en vind het nog steeds steeds leuker worden
9 likes
1 like
@Camper Ah ik kan me heel goed voorstellen dat dat weer een boel emoties met zich mee brengt. Wel heel fijn dat je man therapie heeft! Hopelijk helpt het hem veel bij de verwerking.
Ik kwam hier voor een dagboekpost ook over emoties… Ik ben gigantisch emotioneel de laatste dagen. We staan 100% achter onze keuze maar toch word ik overvallen door schuldgevoel. Schuld naar m’n zoon, ook al weet ik dat het totaal irreëel is maar hij is zo gek op baby’s op het moment en dan komt die schuld op dat hij nooit een broertje/zusjes heeft… en schuldgevoel door de ‘norm’ die ik voel. Hersenen maken overuren of ik dan iets mis doe of ben dat wij geen 2e willen. Ga dan bijna twijfelen of ik dan niet net zoveel van m’n zoon houdt als anderen van hun kind die wel vol overtuiging voor meerdere kinderen kiezen. Echt totaal belachelijk natuurlijk maar in m’n ongesteldheid emoties nemen m’n gedachten een loopje met me…
2 likes
Ja precies wat je zegt die hoezo. Bij m’n zoon was die wens zo intens en diep geworteld. Nu voelen we het echt niet en hebben wij precies wat jij zegt. 1 kind heeft echt ons leven zo verrijkt maar bij het idee van meer kinderen zien we alleen maar bezwaren. Ik kan m’n gedachten soms zo over laten nemen in het waarom zijn wij de ‘enige’ dan die keuze maken. altijd fijn om dan even dit topic te lezen met gelijkgestemden
7 likes
Ik denk dat er heel wat mensen zijn die een plaatje van twee of meer kinderen in hun hoofd hebben, en het plan dan gewoon opvolgen na die eerste. Het zit eigenlijk nog zo ingebakken in de maatschappij om meerdere kinderen te hebben. Zo stoort het me nog steeds dat ik bij het boeken van een overnachting het aantal kinderen van 2 naar 1 moet zetten. Er staat heel vaak standaard 2 kinderen.
5 likes
Een van de reacties die ik recent heb gehad toen “eindelijk” de tweede werd geboren: “wat fijn dan is S niet meer alleen”. Heel pijnlijk dat.
3 likes
Dit ervaarde ik precies deze week en vond het echt niet leuk. Stond als standaard ingesteld 2 volwassenen, 2 kinderen. Alsof er niet heel veel verschillende samenstellingen zijn…
5 likes
Oh dat over die partner denk ik ook HEEL vaak. Dat mensen niet alleen willen zijn en het ook weer veel gedoe is om uit elkaar te gaan, huis te verkopen, gedeelde vriendengroep etc en dan maar samen blijven.
2 likes
Haha herkenbaar, voelt toch fijn als je een soort ‘bondgenoten’ hebt. Inmiddels heeft iedereen in mijn omgeving minimaal twee kinderen, behalve wij…
Wat wel heel mooi was deze week; in de klas bij mijn dochter (groep 1) had iemand een broertje gekregen. Dochter zei; ik heb geen broertje of zusje he? Ik zei; nee, wat vind je daar van?
Dochter zei; dat vind ik leuk!
7 likes
Ik heb (nog) geen kind, maar mijn man en ik hebben wel een duidelijke gezinswens voor een gezin met 1 kind. Het “verraad” waar @anon50301661 het over heeft herken ik heel goed en daarnaast ergert het me heel erg als mensen een kind verwachten en dan in de aankondiging zeggen: wij verwachten ons ~eerste~ kindje!!
1 like
Gefeliciteerd @Broodrooster! Hoe bevalt het leven tot nu toe als moeder van 2?
Ik kreeg onlangs van een (niet close) collega de vraag: hoe heten jouw kinderen? Ik heb er “maar” 1 zei ik toen en dat klonk zo naar dat ik mezelf direct verbeterde. Net alsof 1 kind niet volwaardig is. Daarna vroeg ze: is dat een bewuste keuze? Waardoor het dan voelt alsof ik mezelf moet verdedigen (terwijl wij er nog niet 100% uit zijn).
1 like
Thanks! Eerlijk gezegd vrij pittig. Overgang van 1 naar 2 valt zwaar. Je levert toch weer je vrijheid en het belans dat wat wij hadden na de eerste (die is al 5 jaar) in. Enige rol wat ik nu heb is fulltime mamma en dat vind ik wel lastig. Maar ook wel weer mooi. Het is een fase. Ooit komt er wel weer ritme in. Het blijft schipperen tussen aandacht voor de eerste en tweede maar ook voor mezelf. Maar snap wel goed dat men het bij 1 houdt.
3 likes
Ik heb hier toevallig een aantal weken terug nog een emotioneel betoog over gedaan in het wjekw zw/k topic.
Ik zit in hetzelfde schuitje en ik vind het zo lastig. Ik heb ook ergens nog wel ‘hoop’, maar ik weet niet of ik mezelf voor de gek hou daarmee.
5 likes
Je verwoord helemaal hoe ik er ook over denk. Behalve dat ik me dan soms in mijn hoofd totaal overdenk waarom ik in ‘alles’ altijd weer van die sociale norm af moet wijken maar het word tijd dat ik daar maar eens mee ga stoppen. Ik was vanmorgen bij een vriendin die twee kids heeft en het momenteel erg zwaar heeft daarbij (maar tegelijkertijd wel een 3e wil het liefst binnenkort). Ik vind het voor naar natuurlijk mega rot maar het bevestigd me dan altijd wel weer in mijn keuze dat ik ultiem gelukkig ben met m’n 1 kind
3 likes
Ik lees hier mee vanuit een soort vroeger verlangen want ik wilde ook altijd maar 1 kind maar life gave me twins 
En als ik dat dan zeg tegen mensen, reageert iedereen ook ‘oh nou fijn dan je er dan nu toch 2 hebt!’ Uh nou als ik zou mogen kiezen had ik er alsnog liever 1 gehad (ja ik hou uiteraard zielsveel van beide kinderen maar het is gewoon niet wat ik wilde), maar dat is blijkbaar echt onvoorstelbaar voor mensen?
Terwijl ik echt genoeg vrouwen zie die al moeite hebben om het met 1 kind allemaal sane en gezellig te houden, maar dan toch per sé een tweede willen.
22 likes
Haha bij ons is het precies andersom, mijn man krijgt nooit vragen of als het onderwerp er op komt krijgt hij een ‘oh groot gelijk oid’ reactie en bij mij komen juist de opmerkingen.
Ik kreeg laatst toen ik een nieuwe baan had, fulltime overdag ging werken (hiervoor veel nachten en weekenden dus net zoveel werken maar minder opvang nodig) de opmerking van m’n oma dat ik geen kind had gekregen om hem naar de opvang te brengen. Dat mijn man fulltime werkt vond ze overigens wel normaal want tsja dat is de man he.
@reflect en @koda Idd, vindt het ook zo fijn dat hij ouder wordt en meer ruimte heb om te genieten van mijn eigen ambities zoals bijv mn nieuwe baan
2 likes
Ik heb me heel lang verzet tegen een tweede, onder meer omdat ik nooit meer zwanger wilde zijn. Uiteindelijk toch beslist om mee te gaan in mijn vriend zijn tweede kind-wens en ik vind zwanger zijn weer net zo verschrikkelijk als ik dacht. Ik zaag en klaag echt de hele dag door en baal dat ik mijn ‘vrijheid’ weer een hele tijd kwijt ben.
En toch voel ik me ergens verdrietig dat dit de laatste keer zwanger is. Ik ben in mijn hoofd zowaar al bezig met een derde kind en zelfs 4 lijkt mij super gezellig bij momenten (terwijl ik eigenlijk nog maar een paar weken oké ben met het idee van een tweede). Ik vrees echt dat dit een 100 % hormonale reactie is en ik hoop dat mijn ratio het binnenkort weer overneemt. Maar ik ben ook wel blij dat mijn hoofd zich ondertussen verzoent heeft met die tweede, na jarenlang verzet.
(misschien moet ik niet meer meelezen in dit topic, maar ik heb hier heel lang gelijkgestemde meningen gehoord en dat deed veel deugd:) )
6 likes